Βέβαια, δεν εφαρμόζονται πρώτη φορά οι απάνθρωπες και εγκληματικές αυτές πολιτικές και πολεμικές τακτικές από τον ιμπεριαλισμό. Η ναζιστική Γερμανία, στα πρώτα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, εφάρμοσε τακτική μαζικών βομβαρδισμών αμάχων στη Βαρσοβία, στο Ρότερνταμ, στο Βελιγράδι και άλλες πόλεις. Ακολούθησαν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, που εφάρμοσαν τις ίδιες τακτικές, την περίοδο 1944 - '45, σε βάρος του γερμανικού λαού τούτη τη φορά, προκαλώντας 630.000 θύματα μεταξύ των αμάχων και ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις, όπως τη Δρέσδη. Λίγο μετά, είχαμε το έγκλημα της ρίψης των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. Είκοσι και κάτι χρόνια μετά, είχαμε τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς ενάντια στο Βόρειο Βιετνάμ και τη μαζική χρήση των βομβών ναπάλμ, όπως και χημικών όπλων. Το 1991, στον πόλεμο του Κόλπου, είχαμε τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης και άλλων ιρακινών πόλεων, όπως και τη χρήση όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου, από τους Αμερικανούς και όλες τις υπόλοιπες χώρες της «πολιτισμένης» Δύσης. Και, τέλος, μερικά χρόνια μετά είχαμε τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, όπου συνειδητά και σχεδιασμένα χτυπούσαν -εκτός των αμάχων - γέφυρες, σιδηροδρομικούς και οδικούς άξονες, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και άλλες νευραλγικές επιχειρήσεις, νοσοκομεία και δημόσια κτίρια, την υποδομή, δηλαδή, μιας ολόκληρης κοινωνίας.