Τρομάζουν οι αστοί πολιτικοί μπροστά στον κίνδυνο να υιοθετήσουν και να συνειδητοποιήσουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ότι η κυρίαρχη πολιτική που βιώνουν και που εκφράζεται στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους, είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γιατί αν αυτό συνειδητοποιηθεί, τότε οι φιλειρηνικές λαϊκές διαθέσεις, που σήμερα στρέφονται στην πλειοψηφία τους μόνο κατά του πολέμου, θα στραφούν και κατά των αιτιών που τον προκαλούν.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ δε γίνεται επειδή ο Μπους είναι θρησκόληπτος ακροδεξιός! Δεν είναι πόλεμος παράλογος, όπως υπογραμμίζουν σε κάθε ευκαιρία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΝ. Και, βεβαίως, δε γίνεται για να αφοπλιστεί η κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεΐν, όπως ζητούσε ο ΟΗΕ, μαζί και οι κυβερνήσεις της ΕΕ - και η ελληνική.

Απόδειξη: Οσο καιρό η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς συμμορφωνόταν με τις υποδείξεις του ιμπεριαλισμού, να μοιράζεται η ενιαία Γιουγκοσλαβία σε σφαίρες επιρροής και κράτη - υποχείρια, ήταν καλή κυβέρνηση! Μόλις άρχισε ν' αντιστέκεται, ανακαλύφθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ανέλαβαν να υπερασπίσουν οι ιμπεριαλιστές σφάζοντας και αλλάζοντας τα σύνορα!

Απόδειξη: Στο Αφγανιστάν υποτίθεται ότι πήγαν για να ξεμπερδέψουν με την Αλ Κάιντα! Αλλά έμειναν εκεί και ο πόλεμος συνεχίζεται, παρότι η Αλ Κάιντα εξοντώθηκε και οι Ταλιμπάν δε βρίσκονται πια στην εξουσία!

Απόδειξη: Ο Σαντάμ ήταν φίλος των ΗΠΑ, παρότι το καθεστώς του ήταν και τότε αντιδραστικό! Τον Σαντάμ τον ενίσχυαν με κάθε είδους όπλα! Και όταν αποφάσισαν τον πόλεμο, πρόβαλαν ως δικαιολόγησή του τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος και τα όπλα του!

Δηλαδή, οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές καταρρίπτουν τα επιχειρήματά τους και οι ίδιοι αποδείχνουν ότι πρόκειται για προσχήματα.

Ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην ταξική πάλη στο εσωτερικό μιας χώρας υπάρχει αναπόφευκτη σύνδεση. Γι' αυτό και η οριστική εξάλειψη του πολέμου είναι αδύνατη δίχως την εξάλειψη των τάξεων.

Το γεγονός, όμως, ότι υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην ταξική πάλη σημαίνει και ότι υπάρχουν πόλεμοι δίκαιοι και άδικοι. Ο πόλεμος της ΕΣΣΔ στα 1941-1945 κατά των Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας ήταν πόλεμος δίκαιος. Οι πόλεμος του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, του Βιετνάμ κατά των ΗΠΑ - Γαλλίας, ο πόλεμος των Παλαιστινίων κ.ά. ήταν πόλεμοι δίκαιοι. Οπως δίκαιοι ήταν και οι πόλεμοι που διεξήγαγε η αστική τάξη κατά της φεουδαρχίας. Το θέμα βρίσκεται στο ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο. Και μια τάξη, όπως η αστική, που έχει στο αίμα της την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, του νεκροθάφτη της, δεν είναι πια σε θέση να διεξάγει δίκαιους πολέμους, παρά μόνο άδικους. Γι' αυτό και οργανώνει το εσωτερικό της μέτωπο, ενισχύοντας την κρατική καταστολή και επιδιώκοντας να διευρύνει τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής. Γι' αυτό και θεσμοθετεί νέα επιθετικά δόγματα (ΝΑΤΟ - προληπτικού πολέμου) και αντίστοιχες δυνάμεις. Για να ανοίγουν αυτές δρόμους στα κεφάλαια, όταν τα πολιτικά μέσα δεν επαρκούν. Και το πετυχαίνει αυτό η κάθε αστική τάξη, ανάλογα με τη δύναμη που διαθέτει στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Το πετυχαίνει μετατρέποντας σε πολιτική πολέμου την πολιτική «ειρήνης» που εφαρμόζει στις μη πολεμικές περιόδους.

Κέρδη και πάλι κέρδη. Αυτή είναι η φύση και η ηθική του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτά, δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα.

Αντιθέτως, ο δίκαιος πόλεμος διεξάγεται αναγκαστικά. Δεν είναι στη φύση της εργατικής τάξης, γιατί είναι η ίδια θύμα του κεφαλαίου, δεν είναι τάξη εκμεταλλευτική. Αυτό εκφράζεται και όταν (κυρίως τότε) η εργατική τάξη βρεθεί στην εξουσία. Ο πόλεμος της λαϊκής εξουσίας του Αφγανιστάν, στο πλευρό της οποίας βρέθηκε ο Κόκκινος Στρατός, εναντίον των Ταλιμπάν και των ΗΠΑ - Σαουδαραβίας και άλλων, ήταν πόλεμος δίκαιος. Συνδεόταν άμεσα με το δικαίωμα του λαού να καθορίζει ο ίδιος το μέλλον του. Και ήταν πόλεμος από τον οποίο η Σοβιετική Ενωση είχε μόνο απώλειες, ενώ δεν προσδοκούσε σε κέρδη, κι αν ακόμη η λαϊκή εξουσία του Αφγανιστάν είχε νικήσει. Ηταν πόλεμος για να έρθει η πραγματική και όχι η ιμπεριαλιστική ειρήνη. Γιατί συνολικά η πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης ήταν φιλειρηνική, ενώ των ιμπεριαλιστών ήταν (είναι) αντιλαϊκή. Αυτό αποδεικνύεται πιο καθαρά σήμερα, που η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει. Κι όμως, οι εξοπλισμοί αυξάνονται, οι πόλεμοι το ίδιο, όπως και η ανασφάλεια στην οποία ζουν όλοι οι λαοί.

Αλλά μήπως η εσωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι φιλολαϊκή; Οχι! Είναι φιλοπλουτοκρατική. Αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας σημαίνει: Ενταση της εκμετάλλευσης, μερική απασχόληση, εμπορευματοποίηση υγείας - πρόνοιας - παιδείας, καθήλωση εισοδημάτων, ένταση της κρατικής καταστολής κ.ά.

Με τέτοια πολιτική στο εσωτερικό, τι άλλο από συμμετοχική θα ήταν η στάση της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο; Ναι στη συμμετοχή κατά της Γιουγκοσλαβίας, για να μην απομονωθεί η Ελλάδα (δηλαδή η πλουτοκρατία)! Ναι κατά του Αφγανιστάν, για να βρίσκεται η Ελλάδα στο «αντιτρομοκρατικό» μέτωπο! Ναι στη συμμετοχή κατά του Ιράκ, διότι πάνω απ' όλα η Ελλάδα (δηλαδή η πλουτοκρατία)! Και σε μη πολεμική περίοδο; Ιδού: Συμμετοχή στην ανατροπή της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς, επενδύσεις σε άλλες χώρες, ψήφιση του «προληπτικού πλήγματος» (ΝΑΤΟ, 22/11/2002), ναι στον ευρωστρατό κ.α. Και, βεβαίως, ναι στην ευρωζώνη, στην ΟΝΕ, στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα κ.α.

Την Ελλάδα μπορεί να την καταστήσει φιλειρηνική δύναμη μόνο ο λαός της. Με την πολιτική τιμωρία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Με τη διαμόρφωση του αντίπαλου δέους, δηλαδή του μετώπου κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Με την πάλη που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία.