Μια βδομάδα τώρα, από την παραμονή της έναρξης του πολέμου στο Ιράκ, ο ελληνικός λαός πολιορκώντας συστηματικά την αμερικάνικη πρεσβεία και τις βάσεις - ορμητήρια του θανάτου, έχει «στήσει στον τοίχο» τους φονιάδες των λαών, εξαναγκάζοντας τον πολυπράγμονα Τ. Μίλερ «να καταπιεί τη γλώσσα του». Ενώ, λοιπόν, ο ελληνικός λαός έχει πλήρως απομονώσει πολιτικά και ηθικά τους σφαγείς των λαών και τον εγχώριο τοποτηρητή τους, ανέλαβε η κυβέρνηση να τον επιβάλλει, διά μέσου των καναλιών. Στο όνομα της δημοκρατίας και της άλλης άποψης ο ανθύπατος εισβάλλει βίαια στα σπίτια μας, αναμασώντας τις γνωστές αθλιότητες των προϊσταμένων του και προκαλώντας βάναυσα το φιλειρηνικό φρόνημα του λαού.

Αραγε, ποια «δημοκρατία» μπορούν να επικαλούνται οι εκπρόσωποι του πλανητικού φασισμού; Ποια «άλλη άποψη» εκπροσωπούν αυτοί που μακελεύουν και βάζουν στο γύψο τους λαούς;... Η αλήθεια είναι ότι ο Τ. Μίλερ αποθρασύνεται, εξαιτίας της δουλικής στάσης που επιδεικνύουν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων. Αισθάνεται κυρίαρχος όταν βλέπει ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι στις λεγεώνες του θανάτου και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, όταν ψηφίζονται στη Βουλή οι «δικοί του» τρομονόμοι... Αναδεικνύεται, αυτή τη φορά με πιο έντονο τρόπο, το χάσμα ανάμεσα στη βούληση του ελληνικού λαού και της επίσημης πολιτικής που υποστηρίζουν από κοινού κυβέρνηση και ΝΔ.

Το σημαντικό είναι ότι ολοένα και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι όσο δε λύνεται η παραπάνω αντίθεση, δεν πρόκειται να υπάρξει «φως στον ορίζοντα». Το ζητούμενο είναι πράγματι οι λαοί να επιβάλουν φιλειρηνικές κυβερνήσεις, αλλά δεν μπορεί να είναι κυβερνήσεις του δικομματισμού, όπως προσδοκά ο Μίκης Θεοδωράκης. Οι κυβερνήσεις αυτές μπορούν να προέλθουν μόνο μέσα από ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, αυτό που αναδεικνύεται με δραματικά επίκαιρο τρόπο είναι το αίτημα του σοσιαλισμού...