Ενα κλασικό παράδειγμα, για το τι δε δικαιούται να κάνει ένας συνδικαλιστής:

Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Υπουργείου Εθνικής Αμυνας, με ανακοίνωσή τους, εμφανίζονται να εκφράζουν, δήθεν, τη συμπαράστασή τους «στο δοκιμαζόμενο λαό του Ιράκ». Την ίδια ώρα, αναστέλλουν τις προγραμματισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις 27 Μάρτη, στις 3, 9 και 10 Απρίλη «με οικονομικά και θεσμικά αιτήματα», επικαλούμενοι ακριβώς τον πόλεμο στο Ιράκ. Δηλαδή, για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες του υπουργείου Αμυνας, που δίνει γην και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για τη δολοφονία του λαού του Ιράκ. Αν πραγματικά αποδοκίμαζαν τον πόλεμο, όχι μόνο δε θα ανέστελλαν τις κινητοποιήσεις, αλλά θα τις κλιμάκωναν, προκειμένου να δυσκολέψουν την ενεργό υποστήριξη της κυβέρνησης στους Αμερικάνους και τους Αγγλους. Αν πράγματι ήταν ενάντια στον πόλεμο, τώρα είναι η ώρα για απεργία και με τα οικονομικά τους αιτήματα. Δεν είναι ενάντια στον πόλεμο. Εργατοπατέρες του κερατά είναι, συνένοχοι στο έγκλημα.