Είναι μόλις 16 - 17 χρόνων. Αντε το πολύ 18, πιτσιρίκια στα χρόνια. Σπίρτα αναμμένα, όμως, το βλέπεις στα εφηβικά τους μάτια. Το μυαλουδάκι τους δουλεύει ακούραστα, να καταλάβει ποιος είναι αυτός που δίνει χαρτί και μολύβι στον Λαναρά για να υπογράψει την απόλυση της μάνας τους ή και του πατέρα τους από την «Τρικολάν», ύστερα από 20 και 30 χρόνια δουλιάς. Είναι και τα άλλα εργοστάσια. Ολο και κάποιος από την οικογένεια δουλεύει στον Λαναρά ή στον Βαρβαρέσο, τα ίδια και παραπάνω χρόνια, έχει άραγε σειρά; Είναι κι αυτός στη λίστα;

Την προηγούμενη Τετάρτη, μέρα απεργίας στη Νάουσα, ζήτησαν στο σχολείο να πάνε στο πλευρό των γονιών τους. Ακουσαν ένα ξερό «όχι» και κάμποσες άλλες κουβέντες νουθεσίας, όταν την ώρα της πρωινής προσευχής έβαλαν δημόσια στην αυλή το αίτημα. Πείσμωσαν. Αρνήθηκαν το δόλωμα της εκδρομής, «τι να την κάνουμε, αφού ξέρουμε πως αύριο θα είμαστε εκεί που σήμερα είναι οι δικοί μας», κάλεσαν τους συμμαθητές τους να βρεθούν όλοι μαζί στο πλάι όσων, την ίδια εκείνη ώρα, έδιναν τη δική τους μάχη στο προαύλιο της «Τρικολάν». «Είναι ειρωνεία να μην αφήνουν τα παιδιά να σταθούν στους δικούς τους ανθρώπους». Εφυγαν, με δεκάδες ακόμα φίλους τους από το σχολείο, βρέθηκαν στην αυλή της «Τρικολάν», ένωσαν τη φωνή τους με τους απεργούς εργάτες, κέρδισαν το χειροκρότημα, μοίρασαν απλόχερα κουράγιο.

Μεγάλωσαν στη Νάουσα κι αγαπάνε την πόλη τους, όπως κάθε παιδί τη δικιά του. Θέλουν να μείνουν, μα το ζύγι της ανεργίας γέρνει την πλάστιγγα στη φυγή. «Δεν υπάρχει μέλλον στην πόλη». Ενας στους δυο άνεργος. «Ακόμα και τώρα, αν γίνουν απολύσεις, κάποιοι ίσως χρειαστεί να φύγουμε». Την Τρίτη ήταν ξανά στην πορεία. Περπάτησαν με τους φίλους τους στο πλάι των γονιών τους που απεργούσαν, όπως όλοι στη Νάουσα, για το δίκιο το δικό τους, αλλά προπάντων για το μέλλον της κάθε εφηβικής συντροφιάς στην πόλη, που βλέπει τριγύρω της εργοστάσια - φαντάσματα, φροντιστήρια, πτυχία - κουρελόχαρτα, ανεργία.

Η μελαγχολία και η ηττοπάθεια, βλέπεις, δεν ταιριάζει στη νεολαία, πολύ περισσότερο στα παιδιά των εργατών. Μόνον η φωνή του αγώνα ταιριάζει. Οπως εκείνη που σήκωσαν την προηγούμενη Τρίτη στο σχολείο τους, σαν αυτή που σηκώνουν όταν ρωτάς για το πείσμα τους. «Για να έχουμε ισότητα. Και να μην υπάρχουν εργοδότες που απολύουν και εργάτες που πεινάνε. Γι' αυτό!».