Μνήμες άλλων εποχών επαναφέρει το άκουσμα της είδησης ότι διευθυντής λυκείου των Τρικάλων αρνήθηκε να δεχτεί στο σχολείο του καθηγητή που σχετίζεται με το ΚΚΕ. Ο ίδιος φέρεται να παραδέχτηκε πως ο λόγος ήταν ότι «δε θέλει στο σχολείο ινστρούχτορες του ΚΚΕ» όταν κλήθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να εξηγήσει την αρνητική του στάση. Ανάλογα κρούσματα δεν έλειψαν ποτέ ούτε από την πολύχρονη αγωνιστική πορεία του ΚΚΕ αλλά ούτε και από το χώρο της Παιδείας. Και κυρίως σε περιόδους που η αγανάκτηση για την κατάσταση στην Παιδεία μετουσιώνεται σε αγώνες. Και βρήκαν απάντηση μέσα από το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Σήμερα, όμως, με την εγκαθίδρυση στο σχολείο ενός αυταρχικού πλέγματος και με φόντο την προωθούμενη «αξιολόγηση» του εκπαιδευτικού, τέτοιες ενέργειες αποκτούν ξεχωριστή σημασία.

Μέσα από την «αξιολόγηση», δίνεται η δυνατότητα σε στελέχη της εκπαίδευσης με κριτήρια και την πολιτική τοποθέτηση, όπως η περίπτωση του συγκεκριμένου διευθυντή, να αξιολογούν, να απορρίπτουν ή να δέχονται εκπαιδευτικούς αλλά και να εξασφαλίζουν τη λειτουργία του σχολείου σύμφωνα με τις κυβερνητικές επιλογές. Θυμίζουμε ότι στις επιλογές στελεχών, οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν και σε ερωτήσεις του τύπου: «Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάληψη;» ή «Τι θα πράξετε ως διευθυντής αν στο σχολείο σας εκδηλωθεί κατάληψη;» ή «Θα δεχτείτε, ως διευθυντής, χρηματοδότηση του σχολείου από μια πολυεθνική;». Και έτσι στήθηκε ένας μηχανισμός για να υλοποιήσει με αποτελεσματικότητα την αντιεκπαιδευτική πολιτική και να ανταποκριθεί με επιτυχία στο έργο της «αξιολόγησης».

Τέτοιες ειδήσεις πληθαίνουν σήμερα και στον ένα ή στον άλλο βαθμό αποτελούν τις ίδιες εκφράσεις μιας πολιτικής αυταρχισμού και προσπάθειας φίμωσης κάθε φωνής που αντιστέκεται στην παντοκρατορία του κέρδους. Ερχονται κοντά στις πρόσφατες καταδίκες μελών του ΠΑΜΕ, στις αντικομμουνιστικές κορόνες του Ευρωπαίου επιτρόπου Γκ. Φερχόιγκεν, στο πολύμορφο φακέλωμα, και συνθέτουν ένα μαύρο σκηνικό. Και όταν φτάνει έως το χώρο του σχολείου, το χώρο που μορφώνει και διαπαιδαγωγεί τους νέους ανθρώπους, η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη. Γι' αυτό και χρειάζεται μέτωπο και επαγρύπνηση προκειμένου το κίνημα να εμποδίζει την εκδήλωση τέτοιων καταστάσεων και ενεργειών.

Τέτοια φαινόμενα επιβεβαιώνουν και κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη αγώνα για μια άλλη Παιδεία, για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα πάψει να επιδιώκει τη «συμμόρφωση» με οποιονδήποτε τρόπο των μαθητών και των εκπαιδευτικών που αμφισβητούν την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κράτους τους, την εξοικείωσή τους με τις νέες συνθήκες περιορισμού των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και απασχόλησης. Την υποταγή τους στην κοινωνία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό χρειάζεται οργάνωση ενός παλλαϊκού μετώπου για την Παιδεία σε όφελος του λαού, ένταση του αγώνα για ένα σχολείο που θα μορφώνει και θα διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες σε μια κοινωνία που ο λαός θα καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του.