Η πώληση ενός καθοριστικού 10% της Εθνικής Τράπεζας στους «ξένους επενδυτές», ουσιαστικά σηματοδοτεί το «τέλος» της κρατικής παρέμβασης στον τραπεζικό τομέα. Ηδη η πάντα «πρόθυμη" κυβέρνηση εκλιπαρεί τους Γάλλους για να αγοράσουν την Εμπορική, ενώ θέλει να απαλλαγεί το ταχύτερο από το μεγαλύτερο τραπεζικό ίδρυμα, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο... Η κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών δεν ενδιαφέρεται να έχει στα χέρια της ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα - εργαλείο για την ανάπτυξη προς όφελος των πολλών. Ενα μέσο προστασίας των λαϊκών αποταμιεύσεων από τη λεηλασία του τοκογλυφικού τραπεζικού κεφαλαίου...

Δεν κλαίει κανείς βέβαια για τις κατ' ευφημισμόν κρατικές τράπεζες. Εδώ και χρόνια είναι απόλυτα συντονισμένες με τις ιδιωτικές, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ληστρικές μεθόδους, για να συσσωρεύουν κολοσσιαία κέρδη και γδέρνοντας, στην κυριολεξία, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Η κυβέρνηση Σημίτη δε θέλει μόνο λεφτά, για να κλείσει τις τρύπες του προϋπολογισμού και των ελλειμμάτων, (τα περί χρηματοδότησης του κοινωνικού πακέτου είναι αστεία). Προχωρά συνειδητά σε νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές, με την εκχώρηση στο ξένο κεφάλαιο του τραπεζικού τομέα. Οι «κινήσεις» (κομψή έκφραση του ξεπουλήματος) στις τράπεζες, έρχονται να προστεθούν στη συνολικότερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και εκχώρησης των πάντων στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.

Ομολογεί δηλαδή ότι η «ανάπτυξη» ανατίθεται εν λευκώ στο μεγάλο κεφάλαιο και υποτάσσεται απόλυτα στα μέτρα του, δηλαδή στην ακόρεστη δίψα του για αυξανόμενα κέρδη... Είναι γνωστό πού οδηγεί αυτή η «ανάπτυξη». Αρκεί μια ματιά στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, τη Νοτιοανατολική Ασία... Δέος προκαλεί το εύλογο ερώτημα: Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε προεκλογική περίοδο, τι θα συμβεί μετά τις εκλογές; Θα τους αφήσουμε «ανενόχλητους» ή θα οργανώσουμε μπλόκα αντίστασης;