Μπορεί οι κυρίαρχες δυνάμεις να ξαναστέλνουν στο εδώλιο το φιλειρηνικό κίνημα, ξαναδικάζοντας αγωνιστές, οι οποίοι το '99 όρθωσαν ανάστημα στους φονιάδες του ΝΑΤΟ. Ομως, στο πρόσφατο παρελθόν, υπήρξαν και Ελληνες ανώτεροι δικαστές, που συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στη νεοταξίτικη βαρβαρότητα. Και έδωσαν - εκ των προτέρων - δίκιο σε όποιον παλεύει για την ειρήνη, διακηρύττοντας ότι η διέλευση των ΝΑΤΟικών από την Ελλάδα ήταν παράνομη.

Συγκεκριμένα, οι Νικόλαος Νεδόπουλος, Γεώργιος Μακρίδης, Ηλίας Μανουσαρίδης, Κωνσταντίνος Σεϊτανίδης και Βασίλειος Τζήκας, στις 26 Νοέμβρη του 2002, αθωώθηκαν πανηγυρικά από το τριμελές Πλημμελειοδικείο Κιλκίς, όπου δικάστηκαν με την κατηγορία της παρακώλυσης συγκοινωνιών, διότι συμμετείχαν σε μπλόκο που στήθηκε σε ΝΑΤΟική φάλαγγα τον Απρίλη του 1999. Μαινόταν τότε ο βρώμικος πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον του γιουγκοσλαβικού λαού.

Πολύ νωρίτερα από όλα αυτά, στις 28 Απρίλη '99, είκοσι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας έδιναν στη δημοσιότητα κείμενο, με το οποίο αντιδρούσαν στη ΝΑΤΟική επίθεση και προειδοποιούσαν για τις παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου. Τόνιζαν, μεταξύ άλλων:

- Η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους προσβάλλει τους θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

- Η επίθεση γίνεται κατά κατάφωρη παραβίαση των άρθρων 1 και 2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που ρητά απαγορεύει τη χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις και καθιστά αποκλειστικά αρμόδιο για τη διαχείριση των διεθνών κρίσεων το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κατά τις διατάξεις αυτές, αλλά και τους γενικώς αναγνωρισμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, δεν υπάρχει χώρος για αυτόκλητους διαχειριστές κρίσεων, ούτε επιτρέπεται, με οποιοδήποτε πρόσχημα, η επέμβαση τρίτων χωρών στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους.

- Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και οι γενικώς αναγνωρισμένοι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου κατοχυρώνουν την ισότητα και κυριαρχία όλων των λαών, ανεξάρτητα από μέγεθος και δύναμη και δεν αναγνωρίζουν καμία αρμοδιότητα στους ισχυρούς να επεμβαίνουν στα εσωτερικά των αδυνάτων και να υπαγορεύουν λύσεις της αρεσκείας τους. Επομένως, η κρίση στο Κοσσυφοπέδιο παραμένει εσωτερικό θέμα της Γιουγκοσλαβίας. Οποιοδήποτε ανθρωπιστικό ή άλλο ενδιαφέρον του ΟΗΕ, άλλων διεθνών οργανώσεων ή τρίτων χωρών, επιτρέπεται να εκδηλώνεται μόνον ειρηνικά και με διπλωματικά μέσα στο πλαίσιο του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.

- Με την ένοπλη επίθεσή τους, οι χώρες του ΝΑΤΟ διαπράττουν: Το έγκλημα του επιθετικού πολέμου με τη βίαιη καταστροφή ανθρώπινης ζωής, πολιτιστικών μνημείων και ολόκληρων οικισμών. Το έγκλημα της γενοκτονίας, με την εσκεμμένη καταστροφή της υποδομής της σερβικής κοινωνίας και την εντεύθεν δημιουργία όρων που οδηγούν στη φυσική εξόντωσή της. Το έγκλημα της οικολογικής καταστροφής, με τη χρήση τεχνολογίας πολέμου, που επάγεται βλάβη της ανθρώπινης υγείας και του φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο μάλιστα διαπράττεται και σε βάρος τρίτων χωρών, στις οποίες μεταφέρεται η θανατηφόρος ρύπανση.

- Η ηγεσία των επιτιθέμενων χωρών του ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο της Ουάσιγκτον (24 - 25 Απρίλη '99), προσπάθησε με την τροποποίηση των καταστατικών διατάξεών του (σ. σ.: έπαψε και τυπικά να είναι «αμυντικός» συνασπισμός) να αυτονομιμοποιηθεί για τη συνεχιζόμενη επίθεση στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και για όσα σχεδιάζει στο μέλλον να πράξει, υπό το πρόσχημα «διαχείρισης κρίσεων», ειρηνευτικών και ανθρωπιστικών επεμβάσεων. Ομως, μόνος έγκυρος διαχειριστής κρίσεων, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, παραμένει πάντοτε ο ΟΗΕ. Κανείς άλλος οργανισμός, εξ ορισμού υποδεέστερός του, δεν μπορεί να του αφαιρέσει ή να υφαρπάσει το ρόλο αυτό. Το ΝΑΤΟ ούτε το Διεθνές Δίκαιο μπορεί να καταργήσει, ούτε νέους γενικώς αναγνωρισμένους κανόνες διεθνούς νομιμότητας να παράγει. Το νέο καταστατικό αφορά μόνον τις κυβερνήσεις που το υπέγραψαν. Πρόκειται για τις προθέσεις 19 κρατών από τα 158 του πλανήτη.

- Δεν μπορεί να αποφασιστεί εμπλοκή της Ελλάδας στον επιθετικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, ούτε με νόμο, γιατί θα ήταν κατάφωρα αντισυνταγματικός. Απορρίπτεται και η δυνατότητα διέλευσης ξένων στρατευμάτων (εν προκειμένω ΝΑΤΟικών) από ελληνικό έδαφος, για να συμμετάσχουν σε επιθετικό πόλεμο. Το Σύνταγμα της χώρας επιτρέπει τη διέλευσή τους μόνο για αμυντικούς σκοπούς.

Οι ανώτεροι δικαστικοί που υπέγραφαν το ως άνω κείμενο ήταν οι: Μ. Δεκλερής, Στ. Σαρηβαλάσης, Ι. Μαρή, Δ. Κωστόπουλος, Ε. Γαλανού, Σ. Ρίζος, Π. Πικραμμένος, Ν. Σακελλαρίου, Θ. Παπαευαγγέλου, Ν. Ρόζος, Δ. Μαρινάκης, Στ. Χαραλάμπους, Μ. Καραμανώφ, Αικ. Χριστοφορίδου, Ι. Καπελούζος, Δ. Αλεξανδρής, Ε. Αναγνωστοπούλου, Ε. Αντωνόπουλος, Β. Καμπίτση και Θ. Αραβάνης.

Λίγες μέρες αργότερα, το κείμενο των «είκοσι», προσυπογράφεται και από οκτώ αρεοπαγίτες.

Πάντως, η κυβέρνηση Σημίτη αγνόησε το Σύνταγμα, τους δικαστές και τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και παραχώρησε ελληνικά εδάφη και λιμάνια για να προωθηθούν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στη Γιουγκοσλαβία.

Τώρα έρχονται και κάποιοι άλλοι να επιβραβεύσουν το κυβερνητικό έργο και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, καταδιώκοντας όσους υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται βασικές έννοιες Δικαίου.