«Απεργούν κομμάτια της κοινωνίας σαν θραύσματα, θραύσματα μιας κοινωνίας που έχει γίνει κομμάτια.

Δεν απεργούν οι τάξεις. Οι τάξεις εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, όπως και σχεδόν παντού στην Ευρώπη, δε θέλουν να αισθάνονται τάξεις. Και πάντως δε θέλουν να φέρονται ως τάξεις.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι, ή θέλουν να είναι κάτι άλλο. Η νεαρά γραμματεύς δε θέλει να αισθάνεται εργαζόμενη, προτιμά να αισθάνεται τσόκαρο. Τα τσόκαρα έχουν μια θέση στην κοινωνία, στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στις συναναστροφές, οι εργαζόμενες όχι.

Τώρα κομμάτια της κοινωνίας απεργούν. Απεργούν κάπως στο μουδιασμένο. Σαν θραύσματα - κι αν κάποιος πετύχει κάτι, αμέσως αποχωρεί - άσε τους άλλους να βγάλουν τα μάτια τους και βλέπουμε.

Δεν απεργούν ως τάξεις. Απεργούν λίγο στα χαμένα - σαν να ζητούν συγγνώμη απ' αυτούς που χρόνια τώρα τους τρομοκρατούν με το "μη" και το "δεν". Αυτούς που τους έχουν πείσει ότι δεν είναι εργαζόμενοι ακριβώς, αλλά ενεργοί πολίτες, μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μια μη κυβερνητική οργάνωση κι άλλα τέτοια γενικώς αποδεκτά και συγχρονισμένα με την εποχή. Πάντως όχι εργάτες. Οχι εργαζόμενοι.

Οι τάξεις ανήκουν στο παρελθόν. Οι τάξεις μυρίζουν τυρί.

Οι εργαζόμενοι είναι πλέον κάτι περισσότερο από εργαζόμενοι. Είναι τηλεθεατές, καταναλωτές, ελεύθεροι άνθρωποι, έχουν χρέη, φαν της Βισσοβανδή - πάντως δεν είναι τάξεις. Η ΓΣΕΕ βγάζει πια υπουργούς ή τέλος πάντων σινιέ κοστούμια ένα κι εβδομήντα ύψος.

Κι έτσι οι τάξεις σήμερα νιώθουν σαν ρεμπέτικα που πρέπει να είναι λάτιν. Κι απεργούν σαν θραύσματα, σαν κομμάτια μιας κοινωνίας που την έχει κάνει κομμάτια η απουσία όσων παλαιότερα τη χώριζαν σε τάξεις».

Του Στάθη από το «Ναυτίλο» της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας», που δεν τελειώνει όμως εδώ...