Στημένος μπροστά στην οθόνη ο «homo teleoptikus» παρακολουθεί τις σκηνές που εξελίσσονται κάπου στην ιρακινή έρημο, λίγο μετά το φονικό πέρασμα του αμερικανικού βομβαρδιστικού, που διαμέλισε δεκάδες ανθρώπους, οι οποίοι μετείχαν σε γαμήλιο γλέντι. Φαίνεται να εκπλήσσεται κι ακούγεται ν' απορεί: Βρε, τους μπαγάσηδες, γιατί σκότωσαν «τζάμπα» τόσους ανθρώπους; «Καπάκι», η εικόνα με νέες φωτογραφίες Αμερικανών στρατιωτικών να υποβάλλουν σε αισχρά κι απάνθρωπα βασανιστήρια Ιρακινούς κρατουμένους. Τς, τς, τς, κάνει στενοχωρημένος ο «τηλεάνθρωπος». Τρίτη «κατραπακιά» τα ισραηλινά τανκς να γκρεμίζουν χαμόσπιτα στη Ράφα της Παλαιστίνης, θάβοντας στα ερείπια μικρά παιδιά και μαυροφορεμένες μάνες να τριγυρνούν σαν τα ξωτικά στα συντρίμμια. Ενας μορφασμός λύπης στο πρόσωπό του και μια έκφραση συμπόνιας στα χείλη του: Πο - πο, τι τους βρήκε τους κακόμοιρους!

Καλά, τι γίνεται; Συνηθίσαμε στη βαρβαρότητα; Την αποδεχτήκαμε; Τη θεωρούμε φυσιολογική; Οχι όλοι, αλλά, δυστυχώς, πολλοί ναι! Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί η πλειοψηφία ψιθυρίζει και δεν ουρλιάζει, θυμώνει και δεν πεισμώνει, κάθεται στον καναπέ και δεν παλεύει στο δρόμο. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί δε διαδηλώνουμε καθημερινά έξω από την αμερικάνικη και την ισραηλινή πρεσβεία. Είναι αλήθεια ότι είμαστε ανήμποροι ν' αντιδράσουμε αποτελεσματικά; Οχι, το διαψεύδει το παράδειγμα του Βιετνάμ. Απόπειρα να δικαιολογηθεί ο συλλογικός «οχαδερφισμός» και να κρυφτεί η προσωπική δειλία, είναι. Αποτελεί δικαιολογία το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός φαντάζει ανίκητος; Οχι, τον αμφισβητούν, εμπράκτως, η ιρακινή και η παλαιστινιακή αντίσταση. Για προσπάθεια υπεκφυγής, πρόκειται.

Αλλά, δεν είναι μόνο που συνηθίσαμε στη βαρβαρότητα, είναι και που πάρα πολλοί αδιαφορούν για την αξιοπρέπεια. Τους πετούν ένα ψωροευρώ αύξηση στο μεροκάματο και ξερογλείφονται σαν τα τσοπανόσκυλα στο κόκαλο. Τους κοροϊδεύουν κυνικά και απροκάλυπτα, προσφέροντάς τους, αντί για δουλιά, τη μερική απασχόληση και σαν τον ανέραστο και λιγούρη γεροντοκόρο, λένε «απ' το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα». Τους πουλούν ανθρώπινη σάρκα και την αγοράζουν για σεξουαλική κατανάλωση. Τους «ταΐζουν» με τηλεοπτικά ξερατά, κινηματογραφικά περιττώματα, θεατρικά σκουπίδια, μουσικά απόβλητα, εικαστικά ροκανίδια, με κάθε λογής προϊόντα της υποκουλτούρας και τα «τρώνε» όλα με βουλιμία κι απόλαυση.

Σαν τους είλωτες οι πολλοί τούτης της χώρας σηκώνουμε όλα τα βάρη για να περνούν οι λίγοι καλά. Κι ενώ υπουργοί της κυβέρνησης άρχισαν να μας λένε, «απόξω - απόξω», ότι έρχεται μεταολυμπιακή χρεοκοπία, τέσσερα σπίτια χτίζει στη Μύκονο η Γιάννα της Ολυμπιάδας - εκτός από αυτά που έχει στην Αγγλία. Από την άλλη, χιλιάδες γυμναστές που ασχολούνται με τα προγράμματα μαζικού αθλητισμού των δήμων παραμένουν επί δυο και πλέον χρόνια απλήρωτοι. Ατέλειωτες ώρες τραβούν κουπί στις γαλέρες των ΜΜΕ οι δημοσιογράφοι, αλλά το χρήμα και τη δόξα απολαμβάνουν πεντέξι τηλεπαρουσιαστές, ο γάμος των οποίων γίνεται είδηση. Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στη χώρα μας, όμως αντίδραση καμιά. Κι είναι αυτή η αδράνεια που επιτρέπει στον Καραμανλή να πανηγυρίζει, εκ των προτέρων, τη νέα νίκη στις ευρωεκλογές και στον Παπανδρέου να μας «απειλεί» με τη Ματσούκα...