Καταθέτοντας τη γνώμη της για τον «εκμοντερνισμό» των Ασφαλιστικών Συστημάτων όπως περιγραφόταν στην Εκθεση Κοκ, η ΟΚΕ υπερθεμάτιζε το Δεκέμβρη του 2004: «(Χρειάζεται) μια μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων στη βάση της οικονομικής βιωσιμότητας μέσα από διάλογο (...)».
Ο «διάλογος» για τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων ξεκινάει σήμερα, με βασικό συνομιλητή την ΟΚΕ. Αξιοποιώντας τον κύριο μοχλό του κοινωνικού εταιρισμού, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση στους εργαζόμενους ότι τα αντιασφαλιστικά της σχέδια συναντάνε τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αποδοχή. Στην πραγματικότητα, κανενός είδους διάλογος δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Κανένας από αυτούς που ονομάζονται κοινωνικοί εταίροι (βιομήχανοι και εργατοπατέρες) δε διαφωνεί με τη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και του ντόπιου κεφαλαίου να συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων προς όφελος των εργοδοτικών κερδών. Οι όποιες διαφωνίες εκφραστούν στο «διάλογο», αφορούν σε επιμέρους ζητήματα και έχουν ως κύριο στόχο να θολώσουν τα νερά και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Να εμφανιστεί το νέο πετσόκομμα σαν προϊόν, δήθεν, διαπάλης και, τελικά, συμβιβασμού μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων».
Η ιστορία έχει επαναληφθεί πάμπολλες φορές, με τους ίδιους πάντα πρωταγωνιστές: Την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Οι κοινωνικοί εταίροι νομιμοποίησαν το νόμο Ρέππα, «διαφωνώντας» δημαγωγικά και κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, με την πρόταση Γιαννίτση. Ο κοινωνικός διάλογος, στον οποίο μέχρι τελευταία στιγμή συμμετείχε και η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΝ, έδωσε το αναγκαίο άλλοθι στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να παρουσιάσει την αντιασφαλιστική της μεταρρύθμιση σαν αποτέλεσμα διαβούλευσης με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Κινδυνολογώντας με το επιχείρημα της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος - για την οποία καμιά ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι - ανέτρεψε κατακτήσεις και πήγε ένα βήμα παραπέρα την υπόθεση της κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Οι ταξικές δυνάμεις, από την πρώτη στιγμή, απέρριψαν την τακτική του εταιρισμού. Πολέμησαν και πολεμούν τη λογική της ταξικής συναίνεσης, που θέλει τα προβλήματα των εργαζομένων να διευθετούνται στα τραπέζια του κοινωνικού εταιρισμού, ανάμεσα σε συνομιλητές που συμφωνούν απόλυτα στο ότι ισχυρή οικονομία σημαίνει ακόμα φτωχότερος εργάτης. Οι εργαζόμενοι έχουν ένα και μοναδικό επιχείρημα να αντιπαραθέσουν σε όσους υποσκάπτουν τα ασφαλιστικά και εργασιακά τους δικαιώματα: Πως δε χρωστάνε τίποτα σε κανέναν, αφού η δουλιά τους είναι αυτή που παράγει τον πλούτο και, ήδη, πληρώνουν πολλαπλάσια για την ασφάλισή τους, μέσα από την καθημερινή κλοπή της εργατικής τους δύναμης.
Στις 11 Μάη, από τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να στείλουν ηχηρό μήνυμα στους κοινωνικούς εταίρους, στην αντιλαϊκή πολιτική: Οχι μόνον ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν άλλη αντιασφαλιστική συμπαιγνία στις πλάτες τους, αλλά και ότι είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν δουλιά, μεροκάματα και Ασφάλιση, που θα καλύπτει τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες τους.
Μα, η εργατική τάξη πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα: Να απεγκλωβιστεί από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να συσπειρωθεί στην πολιτική του ΚΚΕ. Στην πολιτική του λαϊκού μετώπου πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για τη λαϊκή εξουσία.
Feeds
Οι ...«συμπράξεις»
