Το καλοκαίρι του 1871 ο Κ. Μαρξ συγκαλεί, (παράνομη ήταν) μια διάσκεψη της Διεθνούς των Εργατών στο Λονδίνο, όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, κυρίως απ' την Ευρώπη. Μια αναγκαία διάσκεψη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, μετά την καταστολή και ήττα της Κομμούνας του Παρισιού, το Μάρτη του 1871, απ' τη γαλλική αστική τάξη. Ελάχιστους μήνες μετά την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού και την ίδια περίοδο με τη διάσκεψη, ένας Γάλλος πρωτοπόρος εργάτης, που είχε πολεμήσει στα οδοφράγματα του Παρισιού το 1848, πήρε μέρος στην εξέγερση του 1871 και ήταν μέλος της Κομμούνας, ο Ευγένιος Ποτιέ, έγραφε το ποίημα, που έμελλε να γίνει ο Υμνος της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Η «Διεθνής» ήταν το κύτταρο, μιας μελλοντικής ανθρώπινης, ελεύθερης κοινωνίας. Πέρασε στην καρδιά του παγκόσμιου προλεταριάτου, γιατί εξέφραζε, τα βάσανά του, που δημιουργεί ιστορικά, ο καπιταλισμός: Πείνα, Αθλιότητα, Ανισότητα. Εκφράζει όπως έλεγε ο Ποτιέ, την Ιερότητα και την ηθική των αγώνων των καταπιεσμένων. «Γιατί, η δυστυχία είναι ιερό πράγμα» (Res Saura Missa), όπως έλεγε ο επαναστάτης Σπάρτακος, που τα 'βαλε με τις ρωμαϊκές λεγεώνες... της αυτοκρατορίας.

Αυτά τα λόγια, που με υψωμένη τη γροθιά έχουν τραγουδήσει εκατομμύρια «κολασμένοι», σ' όλη τη Γη, αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού, που υποδουλώνει - καταπιέζει - εκμεταλλεύεται, εξαθλιώνει τον άνθρωπο. Εκφράζει ταυτόχρονα, την ελπίδα για το αύριο του σοσιαλισμού, με τις λαϊκές δυνάμεις επικεφαλής στην εξουσία: «Εμπρός της γης οι κολασμένοι,/ της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός/. Το δίκιο απ' τον κρατήρα βγαίνει/ σαν βροντή σαν κεραυνός/. Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια/, τώρα εμείς οι ταπεινοί της γης/ που ζούσαμε στην καταφρόνια θα γίνουμε το παν εμείς/. Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες/ με πλάνα λόγια μας γελούν/. της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες/ μονάχοι τους θα σωθούν/. Για να λείψουν πια τα δεσμά μας/, για να πάψει πια η σκλαβιά/, να νιώθουν πρέπει τη γροθιά μας/ και της ψυχής μας τη φωτιά/. Εμπρός μονάχη μας ελπίδα είναι η σφιγμένη μας γροθιά/. Κάτω οι πόλεμοι κι η σαπίλα/ ζήτω, ζήτω η εργατιά./ Κι αν θελήσουν να δοκιμάσουν/ της ψυχής μας τους κεραυνούς/ θα δούνε τότε, αν προφθάσουν/ πώς είν' οι σφαίρες μας γι' αυτούς». (Ποτιέ).

Ενας άλλος Γάλλος εργάτης, ο Πιέρ Ντεζεντιέρ, συνέθεσε τη μουσική του Υμνου και φλόγισε μόνιμα με ήχους προοπτικής το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Η «Διεθνής» αποτελεί έναν ύμνο στον προλεταριακό διεθνισμό, στην αδελφοσύνη των λαών. Εκφράζει αλληλεγγύη προς τους καταπιεσμένους λαούς του Τρίτου Κόσμου - των αποκλειομένων ζωνών, της φτώχειας. Αποτελεί, ένα ιστορικό διαλεκτικό εργαλείο αφύπνισης, για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Οι πηγές των νοημάτων της έχουν τις ρίζες τους σ' όλες τις επαναστατικές διαδρομές των ταξικών αγώνων. Αναζητάει η «Διεθνής» στον 21ο αιώνα καινούριες μεθόδους αποτελεσματικής δράσης ενάντια στη «νέα τάξη πραγμάτων» - του αίματος. Δείχνει, ότι χωρίς την ταξική πάλη, τίποτε δεν καταχτιέται. Γι' αυτό το: «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» είναι δύναμη ιστορική.