«Πράγματι αντικομμουνιστικό είναι το μνημόνιο, αλλά μόνο στην Ελλάδα ο αντικομμουνισμός έχει τέτοια αρνητική χροιά. Σε όλες τις άλλες χώρες η αντίθεση στον κομμουνισμό είναι πολιτική θέση και κρίνεται πολιτικά όπως όλες οι άλλες απόψεις. Μόνο στην Ελλάδα, και εξαιτίας της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, ο όρος είναι ποινικοποιημένος και υποσυνείδητα θεωρείται ως μέγιστο πολιτικό αμάρτημα (...) αν διαβάσει κανείς τις αντιδράσεις όλων (μα όλων!) των πολιτικών - ανεξαρτήτως κόμματος - δε θα βρει αντιδράσεις σε παραμέτρους ή πτυχές του μνημονίου. Υπάρχει συνολική σταλινικού τύπου απόρριψη χρησιμοποιώντας μάλιστα το οργουελικό newspeak, με το οποίο βαπτίζεται ολοκληρωτισμός το μνημόνιο καθ' αυτό και όχι τα εγκλήματα που περιγράφει» (ο Πάσχος Μανδραβέλης στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»)

«Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα διέπραξαν μαζικά εγκλήματα; (...) υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα εγκλήματα αυτά πρέπει να καταδικαστούν ρητά και αδιαπραγμάτευτα; (...) εκ φύσεως η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και με τους εχθρούς της (...) ακόμη κι αν είναι ελαφρώς εξοργιστικό να ακούς κομμουνιστές να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, η δημοκρατία επιβάλλει να ανέχεσαι ακόμη κι όσα σε εξοργίζουν (...) αυτό που μας ενδιαφέρει όλους είναι όταν η ιδεολογική παρλαπίπα αποδεικνύεται προπέτασμα για το πιο κυνικό πολιτικό αλισβερίσι. Με ποιο αντίτιμο άραγε δεσμεύτηκε ο Πρωθυπουργός να καταψηφίσει το "αντικομμουνιστικό μνημόνιο";» (ο Ι.Κ. Πρετεντέρης στο «ΒΗΜΑ»)