«Μόλις άνοιξαν τα σχολεία στην Αμερική, πολλοί δάσκαλοι δημοσίων σχολείων άρχισαν να παρατηρούν σημαντικές ελλείψεις σε μολύβια, χαρτί, βιβλία. Τι να κάνουν κι αυτοί, έβαλαν το χέρι βαθιά στην τσέπη (τη δική τους). Τα αμερικανικά δημόσια σχολεία έχουν περικόψει τις δαπάνες τους κι έτσι συχνά οι δάσκαλοι είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν να καλύψουν τις ελλείψεις. Αυτή η "ιδιωτική πρωτοβουλία" στις αγορές σχολικού υλικού έχει γίνει μέρος της κουλτούρας των δημοσίων σχολείων, όπως άλλωστε και η επιπλέον εργασία των δασκάλων για να βαθμολογούν τα γραπτά των μαθητών ή για να βοηθούν όσους δυσκολεύονται. Σε άλλα επαγγέλματα τέτοια αυτοθυσία αμείβεται (...) σε πολλές περιοχές ιδιωτικές εταιρείες "υιοθετούν" μια σχολική τάξη και προσφέρουν δωρεά για τις ανάγκες της (...) είναι σωστό να χρησιμοποιείται ιδιωτικό χρήμα για έναν δημόσιο σκοπό όπως είναι η εκπαίδευση των παιδιών; Ετσι υπονομεύεται η στήριξη των δημόσιων σχολείων από το κράτος (...) αν οι κυβερνήσεις δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης, τότε τι θα απομείνει από αυτήν; Η μόρφωση των γενεών αποτελεί κοινωνικό χρέος. Είναι κατάντια να περιμένει ένα κράτος από τη φιλανθρωπία» (ο Ρούσσος Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Εχω δώσει πολλές φορές και δεν πρόκειται να ξαναδώσω ποτέ. Δεν καταλαβαίνω αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάθε τρεις και λίγο. Ας βάλουν ευθέως και βαθιά το χέρι στην τσέπη οι φιλάνθρωποι. Ζητάνε έργα από εμάς χωρίς να σκέφτονται πώς ζούμε, πόσα έργα έχουμε πουλήσει μέσα στη χρονιά. Θυμάμαι πως όταν υπολόγισα το κόστος των μπουφέ και των ανδρών ασφαλείας μιας τέτοιας εκδήλωσης σκέφτηκα ότι δε χρειάζονται πίνακες. Αν διέθεταν μόνο αυτά τα χρήματα για το σκοπό αυτό ήταν αρκετό. Πιστεύω τελικά πως η φιλανθρωπία προσβάλει τον ίδιο τον άνθρωπο» (ο ζωγράφος Δήμος Σκουλάκης στα ΝΕΑ).