Ο κόσμος που οι καπιταλιστές της Ευρώπης φτιάχνουν για μας, τους νέους της επαρχίας, είναι ένας κόσμος βάρβαρος με μόνη διέξοδο την ανατροπή του. Η πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζεται από τις υποταγμένες ελληνικές κυβερνήσεις, στόχο έχει το ξεκλήρισμα των μικρών και μεσαίων αγροτών. Από το 24% που είναι σήμερα πρέπει να φτάσουν στο 7%. Οι καταστρεπτικές αποφάσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΓΚΑΤΤ, της ΚΑΠ δεν αφήνουν περιθώρια παραμονής στη δουλιά του χωραφιού, στους νέους της υπαίθρου, που τελικά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, τα χωράφια τους και να αναζητήσουν καλύτερη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εκεί όμως η κατάσταση είναι χειρότερη, αφού γίνονται έρμαια της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της ασυδοσίας των εργοδοτών.

Οι ψίθυροι αγωνίας των νέων της υπαίθρου έγιναν πλέον κραυγή και η κραυγή γίνεται σφιγμένη γροθιά, γίνεται πράξη, γίνεται αλληλεγγύη και πάλη. Ο πόνος για το χωράφι του ενός, δένεται με τον πόνο του διπλανού και είναι το ίδιο συναίσθημα, η ίδια ανάγκη που οδηγεί τα τρακτέρ και των δύο στους απερπάτητους - μέχρι σήμερα για πολλούς - δρόμους του αγώνα. Και αυτοί οι μέχρι χτες απερπάτητοι δρόμοι, έγιναν πολυσύχναστοι για τους νέους που μέχρι χτες τους σέρνανε στα πολιτικά γραφεία και τους ζητούσαν να σκύψουν, να υποταχτούν, να ξεχάσουν, τον ιδρώτα της καμένης γης του χωραφιού τους.

Γραμματικό, Νέο Μοναστήρι, Δρούγος, ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ, Μικροθήβες. Σημεία τυφλά στη γεωγραφία, έγιναν για τους νέους της υπαίθρου σημεία αναφοράς της δικιάς τους ζωής, της δικιάς τους ιστορίας, της δικιάς τους πράξης.

Τους νέοι της Καρδίτσας στην πόλη και στο χωριό, στο σχολείο και στο καφενείο ένα κοινό τους ένωσε: αισθάνθηκαν το μέγεθος της δικιάς τους δύναμης, τη δύναμη που βγαίνει - όχι από στόματα καλοσυνάτα, αλλά από τα αποφασισμένα βλέμματα της οργής και της αγανάκτησης, από τα σφιγμένα σε αλυσίδα χέρια. Και ήταν αυτοί οι νέοι μαθητές, εργαζόμενοι, απόφοιτοι, άνεργοι, αγρότες που βρέθηκαν στα μπλόκα της αποφασιστικότητας, αντιτάσσοντας στο κρύο το δικό τους χιούμορ, ίσα στα ΜΑΤ των καπιταλιστών, το δικό τους όραμα για ζωή.

Δεν είμαστε τελικά η "χαμένη γενιά" που θέλουν. Ξέρουμε να παλεύουμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στη ζωή. Δε δεχόμαστε τα ψίχουλα και τους τεχνητούς παραδείσους που μας προσφέρουν. Να 'ναι σίγουροι πως θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους, γιατί γνωρίζουμε καλά πως: "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει πολλή δουλιά".