Οι φιλόσοφοι εξηγούσαν - με διάφορους τρόπους - τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι πώς να τον αλλάξουμε... Στο δρόμο της αλλαγής ενώνουμε τις ελπίδες μας με εκείνες των καλλιτεχνών, των ανθρώπων του πνεύματος, του πολιτισμού. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν απερίσπαστοι, καταθέτοντας την ψυχή και το έργο τους στις ανάγκες του λαού και του τόπου μας; Πού είναι η πολιτιστική μας δράση;

Τα ερωτήματα αυτά έδωσαν το ερέθισμα στις Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας του Παντείου Πανεπιστημίου, για να διοργανώσουν ένα πολιτιστικό δεκαήμερο. Προχτές το απόγευμα έγινε συζήτηση με θέμα "Πολιτισμική δράση, ευρωπαϊκή ιδέα και λαϊκό κίνημα", με ομιλητές τον σκηνοθέτη Ν. Αντωνάκο και τον ηθοποιό Ν. Καραγιώργη.

Ο Ν. Αντωνάκος αναφερόμενος στο θέμα του εθνικού πολιτισμού μίλησε για ισοπεδωτική ιμπεριαλιστική εισβολή της αμερικανικής πολιτιστικής εκστρατείας που εξαφανίζει εθνικές υλικές και πνευματικές αξίες, που παίρνει τα χαρακτηριστικά πολιτιστικού ολοκαυτώματος, που δημιουργεί τα νέα Νταχάου και τα νέα Αουσβιτς για να κλείσει μέσα τους και στη συνέχεια να κάψει στους φούρνους του κέρδους και της εισβολής και της κυριαρχίας μικρές και μεγάλες υλικές και πνευματικές αξίες. Τέτοια καταστροφή προκαλούν ή σχεδιάζουν να προκαλέσουν και τα άλλα καπιταλιστικά κράτη είτε μεμονωμένα είτε ενωμένα σε ενώσεις κρατών σε βάρος των αδυνάτων εθνικών κοινοτήτων, των αδυνάτων εθνικών συνόλων. "Η συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει τη δημιουργία "κοινού ευρωπαϊκού πολιτιστικού προϊόντος" που σημαίνει νέος τρόπος να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα, στην εξαφάνιση δηλαδή με τη μορφή της συγχώνευσης των εθνικών πολιτισμών. Δηλαδή στην εμπόδιση της εθνικής συνεισφοράς στον παγκόσμιο πολιτισμό, στο σταμάτημα της αρμονίας του κόσμου", τόνισε.

Από τη ζωηρή συζήτηση που ακολούθησε φάνηκε ότι υπάρχει σήμερα μια σημαντική μερίδα προοδευτικών νέων ανθρώπων που αρνούνται να δεχτούν αβίαστα τα σκουπίδια που τους πασάρουν σαν πολιτιστικό προϊόν, ότι προβληματίζονται για το χαρακτήρα των ΜΜΕ, ότι θέλουν να πλησιάσουν την αληθινή τέχνη αλλά δεν μπορούν. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια μιας φοιτήτριας η οποία τόνισε:"Ειπώθηκε από έναν καθηγητή ότι σήμερα όποιος δεν έχει τηλεόραση είναι πρωτόγονος. Εγώ εδώ και τρία χρόνια συνειδητά δεν έχω τηλεόραση γιατί δε θεωρώ πρωτόγονο εκείνον που αρνείται να δει την Ρούλα Κορομηλά".

Πολλοί φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τον αποκλεισμό τους από τους χώρους της τέχνης, την αυξημένη τιμή του φοιτητικού εισιτηρίου που ξεκινά από 2.000 δρχ. "Αντί να δώσω 2.000 για να πάω θέατρο προτιμώ να πάω να πιω ένα ποτό" ομολόγησε μία φοιτήτρια εκφράζοντας ίσως την πλειοψηφία των φοιτητών, οι οποίοι θεωρούν το θέατρο μια πολυτέλεια, πολύ μακριά από τις ανάγκες τους. Και επειδή τελικά πολιτισμός είναι κυρίως οι παραγωγικές σχέσεις, οι φοιτητές και μελλοντικοί επιστήμονες εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το μέλλον τους στην παραγωγή, τη δημιουργία ενός επιστημονικού προλεταριάτου, είτε πρόκειται για δημοσιογράφους, είτε για καθηγητές.