Μέτωπο παιδείας ή ανάμεσα στους φορείς; | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Μέτωπο παιδείας ή ανάμεσα στους φορείς;

Του Θανάση ΓΚΕΣΟΥΛΗ*

Πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς αναρωτιούνται γιατί οι δύο κορυφαίες Ομοσπονδίες της χώρας μας (ΔΟΕ - ΟΛΜΕ) δεν προχωρούν σε κοινούς συντονισμένους αγώνες και ακόμη πιο πέρα στο χτίσιμο του απαραίτητου και αναγκαίου όσο ποτέ μετώπου παιδείας, μαζί με όλους τους εμπλεκόμενους με την παιδεία φορείς (γονείς μαθητές κ.ά.)

Κι αυτό γιατί το σύνολο σχεδόν των αιτημάτων τους είναι κοινά, με εξαίρεση φυσικά τις επιμέρους κλαδικές ιδιαιτερότητες. Η υπεράσπιση του ενιαίου δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, η ποιοτική αναβάθμιση, η αύξηση των εκπαιδευτικών δαπανών και η μορφωτική οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών είναι απ' τα χρόνια αιτήματα και των δύο Ομοσπονδιών.

Εύλογα, λοιπόν, τα ερωτηματικά και πολύ περισσότερο σήμερα που η δημόσια δωρεάν παιδεία από κοινωνικό αγαθό και από συνταγματική υποχρέωση της εκάστοτε πολιτείας να την παρέχει ενιαία, δημόσια, δωρεάν και ισότιμα σε όλα τα ελληνόπουλα, τείνει να γίνει εμπορεύσιμο είδος, προσιτό για τους λίγους και πανάκριβο για τους πολλούς, τη στιγμή που τα αντιεκπαιδευτικά ευρωμανιφέστα ("Λευκή Βίβλος", έκθεση ΟΟΣΑ κλπ.) έχουν βάλει σαν στόχο και σκοπό τη συρρίκνωση, τον κατακερματισμό και την παραπέρα διάλυσή της.

Γιατί δε συμπορεύονται; Τι φταίει, ή καλύτερα, ποιος ή ποιοι φταίνε; Βέβαια, οι μεν λένε ότι φταίνε οι δε. Ετσι, αποποιούμενοι των δικών τους ευθυνών, δικαιολογούνται στα μέλη τους ρίχνοντας την ευθύνη στους "άλλους". Ενώ στην ουσία φταίνε οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί και των δύο, που συνειδητά δε θέλουν ούτε το χτίσιμο του μετώπου, γιατί αποτελεί εμπόδιο στην εφαρμογή των ευρωεισαγώμενων αντιεκπαιδευτικών μέτρων, ούτε τη συμπόρευση, γιατί απ' ό,τι φαίνεται φέρνει αποτελέσματα.

Το "φταίει η ΔΟΕ", ή "φταίει η ΟΛΜΕ", είναι καθαρό ότι τους εξυπηρετεί όλους, γιατί αφήνει στο απυρόβλητο αυτούς που πραγματικά φταίνε. ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δεν είναι πράγματα αόριστα, άχρωμα, άοσμα, άγευστα. Είναι συγκεκριμένα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα που τα αποτελούν συγκεκριμένοι συσχετισμοί δυνάμεων. ΔΟΕ: 6 ΠΑΣΚ - 4 ΔΑΚΕ - 1 ΔΕΕ, ΟΛΜΕ: 5 ΠΑΣΚ - 4 ΔΑΚΕ - 2 "ΣΥΝ".

Πριν από πέντε χρόνια, τότε που οι συσχετισμοί δυνάμεων και στις δυο Ομοσπονδίες ήταν διαφορετικοί (εκπροσώπηση ΔΕΕ και στις δύο) το κλίμα ήταν εντελώς διαφορετικό, γι' αυτό και σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση του μετώπου μαζί με ΟΙΕΛΕ - ΟΛΤΕΕ - ΑΣΓΜΕ έγιναν και κοινοί πανεκπαιδευτικοί αγώνες με σημαντικά αποτελέσματα, επίσης:

Σήμερα, με άλλους συσχετισμούς, έχουμε προσπάθειες χτισίματος μετώπου - τοίχου περισσότερο ανάμεσα στις Ομοσπονδίες, παρά μετώπου που να 'χει στόχο τόσο την απόκρουση των ευρωαρπακτικών επιθέσεων, όσο και της διεκδίκησης λύσεων στα χρόνια και οξυμένα προβλήματα που απασχολούν τη δημόσια εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς.

Για του λόγου του αληθές, στις 5 του Μάρτη η πλειοψηφία της ΔΟΕ χωρίς να το πολυθέλει, από πρόταση και επιμονή της ΔΕΕ, αναγκάστηκε να κάνει επίσημη πρόταση στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, για την κήρυξη κοινής 24ωρης απεργίας διαμαρτυρίας και καταδίκης της συνεχιζόμενης αντιλαϊκής - αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης, στις 28 του Μάρτη και για συντονισμό δράσης μετά το Πάσχα. Το προεδρείο της ΟΛΜΕ εξέφρασε αδυναμία προβάλλοντας ως δικαιολογία το γεγονός ότι εκκρεμούσε η οργανωτική της 23ης του Μάρτη και ότι προσανατολίζονται σε 24ωρη απεργία στις αρχές του Μάη.

Το αποκορύφωμα: Ενώ το ΔΣ της ΔΟΕ, μετά τις παραπάνω εξελίξεις, την Παρασκευή 8 του Μάρτη, αποφάσισε μετά από πρόταση της ΔΕΕ συλλαλητήρια διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 28 του Μάρτη και 48ωρη απεργία στις 8 - 9 Μάη σε συντονισμό με την ΟΛΜΕ, τη Δευτέρα 11/3 το ΔΣ της ΟΛΜΕ, κι ενώ γνώριζε την απόφαση της ΔΟΕ, στην εισήγησή του στις τοπικές ΕΛΜΕ, πρότεινε πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 3 του Μάη, κηρύσσοντας μάλιστα και 24ωρη απεργία, για τη διευκόλυνση όσων θα πάρουν μέρος σε αυτό. Στο χέρι όλων μας είναι να χαλάσουμε τα σχέδια των συγκεκριμένων δυνάμεων. Η πρώτη απάντηση, μπορεί και πρέπει να δοθεί από τις προσεχείς Γενικές Συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ, με αποφάσεις κοινής πορείας και των δασκαλικών συλλόγων, που γίνονται μετά το Πάσχα για εκλογή αντιπροσώπων. Είναι ανάγκη, και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να αλλάζουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων προς όφελος όλων μας, ενισχύοντας τη ΔΕΕ, αν θέλουμε να προχωρήσει το χτίσιμο ενός πραγματικού μετώπου παιδείας (π.χ. Πειραιάς, Περιστέρι), που θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για θετικές εξελίξεις στο χώρο της δημόσιας παιδείας και των εκπαιδευτικών της.

*Ο Θανάσης Γκεσούλης είναι μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ