Ο πατέρας της είναι μόλις 60 χρόνων. Πριν ένα χρόνο ο φόβος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού τους. Τα συμπεράσματα των γιατρών γέμισαν με δάκρυα τα μάτια της γυναίκας και της κόρης του. Ηταν η στιγμή που άρχιζε ο αγώνας του 60χρονου, ξεκινούσε η μάχη του για τη ζωή. Ολοι οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια, η οικογένειά του, όμως, θα του κρατά το χέρι ως το τέλος. Κι εκείνος θα παλεύει, με μόνα όπλα του το δικαίωμα και το ένστικτο της ζωής. Εστρεψε καταπάνω του ο θάνατος. Και δε ζει και δεν έχει πεθάνει. Ομορφη λυπητερή ζωή ακουμπάς στον πόνο και εξακολουθείς να γεννιέσαι μέσα από τη θλίψη σου. Ολοένα μέσα από τη θλίψη σου γεννάς την ελπίδα κι εκλιπαρείς το τέλος να είναι μακριά μέσ' τα θαλασσινά χαράματα. Στ' αστέρια τάζεις μια προσευχή για ένα τέλος χωρίς πόνο.

Ο ανθρώπινος πόνος όμως δε σηκώνει αναβολές. Ο χρόνος σκαρφαλώνει στον ήλιο και μας λιθοβολεί. Και ό,τι έχτιζες όλα τα χρόνια που σου επέτρεπε η ζωή, τώρα τα βλέπεις γκρεμισμένα. Ακουμπάς στον ίσκιο της ζωής σου κι αυτός υποχωρεί σαν να ήταν όραμα. Οι καταθέσεις σου, οι εισφορές σου για κείνο το "γραμμάτιο" περίθαλψης, που σου χρωστάνε, έγιναν αέρας που μαδάει τις ελπίδες. Ο πατέρας της χρειάζεται πλέον νοσηλεία. Ολο και περισσότερα επεισόδια καθιστούν αναγκαία τη μεταφορά του σε νοσοκομείο. Ενας άλλος αγώνας ξεκινά για την κόρη του. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, χέρι χέρι με τον πόνο και τη μελαγχολία, χέρι χέρι με την ελπίδα πως αύριο κάποιο κρεβάτι μπορεί να βρεθεί. Δεν μπορεί, τόσα χρόνια "πλήρωνε" ο πατέρας της για μια τέτοια στιγμή. Δικαιούται ένα κρεβάτι που θα τον λυτρώσει από τους πόνους, που όλο και περισσότερο εκδικούνται την ύλη. Ενα κρεβάτι και πιο στενή παρακολούθηση γιατρών.

Δικαιούται. Ποιος όμως υποχρεούται του αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα; Ολοι σιωπούν. Τα μάτια της κόρης του δακρυσμένα, αγανακτούν, αλλά αδυνατούν να πιστέψουν πως ούτε σήμερα βρέθηκε κρεβάτι. Τηλέφωνο σε ιδιωτική κλινική. Ταυτότητα και 500 χιλιάδες. Αυτά χρειάζονται για το καλημέρα. Και ύστερα; Πόσα ακόμη άραγε χιλιάρικα; Και πού να τα βρεις. Μια δουλιά, ένας μισθός πώς να αντέξουν τη "σαρκοφάγα" περίθαλψη. Υπομονή. Κι εσύ κάνε υπομονή πατέρα, ίσως... αύριο. Ας είμαστε αισιόδοξοι. Υπάρχουν και χειρότερα. Χτες πέθανε στο διπλανό διαμέρισμα μια νέα κοπέλα, μόλις 30 χρονών. Ηταν πέντε μηνών έγκυος. Χρόνια ολόκληρα πάλευε για να γίνει μητέρα και χτες ξαφνικά... Οξεία παγκρεατίτιδα. Ετσι ξαφνικά. Σε ένα ράντσο άφησε την τελευταία της πνοή. Υπομονή, πατέρα. Υπάρχουν και χειρότερα.

Υπάρχουν και καλύτερα, όμως. Το είδε ο πατέρας της. Το κατάλαβε. Και δάκρυσε, βλέποντας χτες τις χαρές και τα πανηγύρια από τη "μεγάλη έξοδο" του "Ωνασείου". Να, άδειασε ένα κρεβάτι!