Μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας αποτελεί η μεγάλη επιτυχία που 23ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ. Για τέσσερις μέρες, ο χώρος της Πανεπιστημιούπολης, στα Ιλίσια, έγινε τόπος συνάντησης της πρωτοπόρας νεολαιίστικης οργάνωσης, της ΚΝΕ, με χιλιάδες νέους και νέες. Αποτέλεσε το κορυφαίο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός για τη νεολαία. Παρά το πέπλο σιωπής που επέβαλαν τα ΜΜΕ της υποκουλτούρας και της παρακμής, λόγος και ήχος αυθεντικός - νεανικός, συναντήθηκαν με αυτούς που δε βολεύονται με τη μοιρολατρία και την υποταγή. Ηταν η καλύτερη απόδειξη ότι οι συλλογικές μορφές πολιτικής και πολιτιστικής δράσης κερδίζουν συνεχώς έδαφος, παρά τις αντίθετες προσπάθειες της άρχουσας τάξης και των υποστηρικτών της.

Δεκάδες καλλιτέχνες και ερασιτεχνικά συγκροτήματα, ό,τι πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο υπάρχει σήμερα στο χώρο της μουσικής, συμμετείχαν στο Φεστιβάλ. Εντεχνη μουσική, παραδοσιακά ακούσματα, λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, μπαλάντες, αλλά και ροκ ήχοι προσκάλεσαν νέους και μεγαλύτερους σε πολλά και ενδιαφέροντα μουσικά ταξίδια.

"Σαν πέσει η σκοτεινιά, η αναπνοή μου θα σμίξει με τ' αγέρι/τότε η πόλη θα φανεί μονάχη, ερημική σαν τ' ακριβό μου αστέρι". Με το τραγούδι αυτό ξεκίνησε, την Κυριακή το βράδυ, στο Λαϊκό Στέκι, η μουσική παράσταση, βασισμένη στα τραγούδια που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κι επειδή "το όνειρο είναι μόνο μια στιγμή","λόγο το λόγο ξεχαστήκαμε" και η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τον Γιάννη Μπέζο μάς θύμισαν τραγούδια αγαπημένα. "Εγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δε δώσαμε", γιατί απλά "πάει ο καιρός που ήταν ο κόσμος δροσερός" και όλοι μαζί με προτροπή του Γιάννη Μπέζου τραγουδήσαμε "μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι", ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που χόρεψαν στο ρυθμό των τραγουδιών "Ο μήνας έχει δεκατρείς" και "Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι", αλλά και το "Είμαι αϊτός χωρίς φτερά". "Υπεύθυνη" για τη μουσική μεταφορά της παράστασης ήταν η "Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πάτρας",που, εκτός από το "μαντολίνο", μας θύμισαν και το "Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη, που 'χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει". Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός, ήταν ακόμη φωτεινός και ο κόσμος χαμογελούσε.

Στη συνέχεια, στο Λαϊκό Στέκι,το "σκηνικό" άλλαξε με την παρουσία του Λαϊκού Συγκροτήματος,με τον Μπάμπη Τσέρτο και την Νάντια Καραγιάννη.Κι αν σε "κάθε δρόμο υπάρχει πάντα ένας γκρεμός", εμείς, μ' ένα "κόκκινο μαντίλι στο λαιμό", βροντοχτυπήσαμε τις "χάντρες" και τα "ζάρια" και οι χοροί άρχισαν. Και κράτησαν καλά οι χοροί, μέχρι το τέλος. Το χρώμα της συναυλίας ήταν αυτό της ελληνικής μουσικής, ένας συνδυασμός λαϊκού ήχου, παραδοσιακού, σμυρναίικου, νησιώτικου. Από τη "Βοσκοπούλα" και τον "Αμάραντο" μέχρι το "πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει" και το "αγάπη μου/ σου αφήνω γεια/ αφού τώρα πια/ δε με θέλεις άλλο", ο Μπάμπης Τσέρτος είχε αυτό που από την αρχή ζήτησε. "Ανάψτε τα φώτα. Εδώ είναι λαϊκή σκηνή, δεν παίζουμε μπαλάντες. Ο κόσμος θέλει να χορέψει". Ετσι και έγινε. Από το ζεϊμπέκικο και το χασαποσέρβικο, μέχρι τα δημοτικά και τα νησιώτικα, ο κόσμος δήλωνε την ευχαρίστησή του να εκφραστεί χορεύοντας και τραγουδώντας μαζί με τον Μπάμπη Τσέρτο,την Νάντια Καραγιάννη και όλο το συγκρότημα.