Χωρίς τυμπανοκρουσίες άρχισε από την περασμένη Κυριακή η εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν. Πού είναι οι κυβερνητικοί και μη υποστηρικτές της, οι οποίοι πανηγύριζαν, όταν ψηφιζόταν ο σχετικός νόμος στη Βουλή και υποστήριζαν ότι η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός αποκτούν, επιτέλους, την πολυπόθητη εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, στις αγκάλες ενός ενιαίου, κοινοτικού αστυνομικού μηχανισμού; Ούτε μια λέξη δε βρήκαν να πουν για τη μέρα, που όλα αυτά άρχισαν να πραγματοποιούνται. Απόδειξη της συνενοχής τους;
*****
Μπορεί, βεβαίως, κάποιες δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού να μην επέτρεψαν στην κυβέρνηση να κάνει τη χώρα πλήρες μέλος της "οικογένειας" Σένγκεν, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει τίποτα. Πέρα από τις τυπικές διαδικασίες, το ουσιαστικό είναι ότι προ καιρού έχουν νομιμοποιηθεί η λειτουργία και οι δραστηριότητες αυτού του εφιαλτικού μηχανισμού, που συγκροτήθηκε με τη Συνθήκη.
Ενα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Συνθήκης Σένγκεν είναι η ανατροπή μιας βασικής αρχής του νομικού συστήματος, όχι μόνο του ελληνικού, ότι, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Τώρα λοιπόν, όλοι θεωρούνται ένοχοι, χωρίς να έχουν μάλιστα τη δυνατότητα να υποστηρίξουν την αθωότητά τους. Στην αποκορύφωση αυτής της αποτρόπαιης θεωρίας, η Συνθήκη Σένγκεν ορίζει ότι προϋπόθεση για την παρακολούθηση είναι, μεταξύ άλλων, οι ενδείξεις "τέλεσης προπαρασκευαστικών ενεργειών για διάπραξη εγκλήματος" και η αυθαίρετη εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι ύποπτο να διαπράξει στο μέλλον (!) αξιόποινες πράξεις. Με λίγα λόγια, αν οι "αρχές" κρίνουν ότι κάποιος σκέπτεται κάτι που θεωρείται "αξιόποινο", τότε αυτομάτως τίθεται υπό παρακολούθηση!
*****
Μήπως τα παραπάνω είναι εκδήλωση υπερβολικών ευαισθησιών, μπροστά στη διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα, εγχώρια και εισαγόμενη; Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της Συνθήκης και σημειώνουν ότι η Σένγκεν είναι μια στοιχειώδης άμυνα της ευνομούμενης πολιτείας απέναντι στις "δυνάμεις του κακού", πολύ περισσότερο τώρα, που καταργούνται οι περιορισμοί στις κινήσεις των προσώπων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα από τα "κλειδιά" της Συνθήκης Σένγκεν, αλλά και των αντιδράσεων που σημειώνονται σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πώς και από ποιον θα κρίνονται οι "αξιόποινες" πράξεις, τελικά, ποιες θα είναι οι "αξιόποινες" πράξεις, τις οποίες θέλει, δήθεν, να αντιμετωπίσει η Συνθήκη; Είναι μόνο αυτές που εμπίπτουν στο κοινό Ποινικό Δίκαιο;
****
Αν ήταν έτσι, τότε μηχανισμός για την αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων υπάρχει, είναι η Ιντερπόλ, η συνεργασία των αστυνομικών αρχών. Αυτό που ενδιαφέρει τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης Σένγκεν είναι να προλάβουν, να ελέγξουν και, τελικά, να καταστείλουν το κίνημα κατά της "κοινοτικής νομιμότητας". Καθώς το κοινοτικό Δίκαιο υπερισχύει πλέον των εθνικών νομοθεσιών, καθώς οι πολιτικές επιλογές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών τείνουν να αποκτήσουν την ισχύ νόμου για τους λαούς των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απαιτείται ένας τέτοιος μηχανισμός, που θα στρέφεται κατά των μη "πολιτικά ορθών". Οποιος αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όποιος αντιδρά στις επιλογές της, όποιος αντιμάχεται τις συνέπειες από την πολιτική της, όποιος σκέπτεται απλώς να αντιδράσει, αυτός είναι ο "εχθρός".
*****
Μέσα και από τη Συνθήκη Σένγκεν αναδύεται το πρόσωπο ενός υπερ-κράτους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενός "κράτους" που δε λογοδοτεί στα εθνικά κράτη, που τίθεται στην υπηρεσία της "ομοσπονδιακής", της υπερεθνικής Ευρώπης, της Ευρώπης των πολυεθνικών. Αυτό το "κράτος" έχει ήδη αποκτήσει την τράπεζά του, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία εν λευκώ θα αποφασίζει για την οικονομική και νομισματική πολιτική, τόσο της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και των χωρών - μελών της. Αποκτά τώρα και την αστυνομία του με τη Συνθήκη Σένγκεν. Ενώ μετά την ενσωμάτωση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης θα αποκτήσει και το δικό του στρατό. Οσον αφορά, τέλος, στην πολιτική του κυβέρνηση, αυτή την έχει αποκτήσει προ πολλού, την ενισχύει τώρα με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ και τη θεσμοθέτηση του "σκληρού πυρήνα" των χωρών - μελών του ΕΥΡΩ.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, που διαμορφώνεται κάνει επιτακτική την ανάγκη για την αντίσταση των εργαζομένων, όχι μόνο κατά των συνεπειών από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά κατά των ίδιων των θεμελίων αυτού του εφιαλτικού οικοδομήματος της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η πραγματικότητα, που διαμορφώνεται, κάνει επιτακτική την ανάγκη για την αντίσταση των εργαζομένων, όχι μόνο κατά των συνεπειών από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά κατά των ίδιων των θεμελίων αυτού του εφιαλτικού οικοδομήματος της δικτατορίας των μονοπωλίων
Feeds
ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΦΤΕΡΝΑ σύνθλιψης λαών και χωρών 
