Αν κανείς παραβλέψει τους χαρακτηρισμούς περί "εθνικιστών" και "ακροδεξιών", που επισυνάπτουν σε όποιον διαφωνεί μαζί τους, καθώς και τα ατάκτως ερριμμένα "επιχειρήματα" των κυβερνώντων, για να πείσουν - τον εαυτό τους κυρίως - ότι καλώς υπέγραψαν τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, εκείνο που ενώνει ως κλωστή τις διάφορες πλευρές της προπαγανδιστικής τακτικής τους είναι η "επιχειρηματολογία" περί... ρεαλισμού.

Η απάντηση που οι ίδιοι δίνουν εκ των προτέρων σε κάθε σκέψη για υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ενάντια στις "συμμαχικές" υπονομεύσεις, είναι το μονίμως επαναλαμβανόμενο: Δεν είναι ρεαλιστικά πράγματα αυτά... Δεν είναι ρεαλιστικό να προτάσσεις τα εθνικά σου συμφέροντα έναντι των συμφερόντων της "νέας τάξης". Δεν είναι ρεαλιστικό να υπηρετείς τον πραγματικό διεθνισμό και πατριωτισμό και να αρνείσαι να μετατραπείς σε θύτη, σε συνένοχο του ΝΑΤΟ, βάζοντας σε κίνδυνο τόσο τον ελληνικό όσο και τους λαούς που βρίσκονται στο στόχαστρο των αμερικανονατοϊκών βομβαρδιστικών. Αντίθετα, υποστηρίζουν, όσο περισσότερα διαπιστευτήρια "καλού παιδιού" αποκομίσεις στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ, όσα περισσότερα "μάλιστα" και "ευχαριστούμε" αρθρώσεις, τόσο... ρεαλιστικότερα αντιμετωπίζεις τα προβλήματα.

Αυτό το είδος ρεαλισμού η χώρα μας το έχει πληρώσει και το πληρώνει ακριβά για δεκαετίες. Πρόκειται για τον ιστορικά αποδεδειγμένο "ρεαλισμό" της υποταγής και της υποτέλειας, που κάθε του εκδήλωση προμηνύει ακόμα μεγαλύτερες τραγωδίες για τον τόπο. Την εποχή της "Μεγάλης Ιδέας", δεν ήταν ρεαλιστικό να αρνηθεί η Ελλάδα να μετατραπεί σε πιόνι των σχεδίων των συμμάχων για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης. Εκείνος ο ρεαλισμός πληρώθηκε με τη Μικρασιατική καταστροφή. Την περίοδο της κατοχής, οι πρόγονοι των σημερινών ρεαλιστών το έβαλαν στα πόδια, γιατί δεν ήταν ρεαλιστικό η μικρή Ελλάδα να αντισταθεί στον υπέρτερο εχθρό. Την περίοδο μετά τον πόλεμο η χώρα δεν ήταν ρεαλιστικό να απαγκιστρωθεί από την ομηρία των Αγγλων και των ΗΠΑ. Εκείνον το ρεαλισμό η χώρα τον "εξαργύρωσε" στα μετεμφυλιακά κρεματόρια εκτέλεσης κάθε έννοιας δημοκρατίας και στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Τη δεκαετία του '60 και του '70 η Ελλάδα δεν ήταν ρεαλιστικό να αντιταχθεί στις επιθυμίες των υπερατλαντικών πατρόνων της. Η χώρα πλήρωσε εκείνον το ρεαλισμό με έναν εφτάχρονο "γύψο" και με μια διχοτόμηση της Κύπρου. Εκτοτε αυτός ο ρεαλισμός έχει εμπλέξει τη χώρα στα φονικά παιχνίδια των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη, στη Γιουγκοσλαβία, στον Περσικό, στην Αλβανία.

Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί πρέπει να τονιστεί - πολύ περισσότερο σήμερα - ότι κάθε φορά που σε αυτό τον τόπο κυριάρχησαν οι αντιλήψεις περί "μη ρεαλισμού", σε ό,τι αφορούσε την προστασία των δικαιωμάτων του τόπου και του λαού, οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Αντίθετα όταν ο ρεαλισμός του λαού, ο διεθνισμός και ο πατριωτισμός έθεσαν στο περιθώριο την εθελοδουλία των υπαλλήλων της πλουτοκρατίας, τότε γράφτηκαν οι λαμπρότερες σελίδες αυτού του τόπου.