Πρόκειται, βέβαια, για αντικομμουνισμό που διαφέρει - στη μια από την άλλη περίπτωση - ως προς τη μορφή με την οποία εκδηλώνεται. Στην πρώτη περίπτωση παίρνουν τον Αρη Βελουχιώτη υπό την... προστασία τους, τον αποθεώνουν, τον διαχωρίζουν από το ΚΚΕ και χτυπούν το Κόμμα μας ως κόμμα απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό! Στη δεύτερη περίπτωση βάλλουν, με τη γνωστή ταγματασφαλίτικη φρασεολογία, και κατά του Αρη Βελουχιώτη και κατά του ΚΚΕ! Ετσι, ο κοινός τους παρονομαστής είναι το χτύπημα του ΚΚΕ, η αμαύρωση της ηρωικής ιστορίας του και ο μηδενισμός της τεράστιας προσφοράς του υπέρ του λαού. Και μέσω αυτών, η υπονόμευση της σημερινής πολιτικής του.

Το γεγονός ότι ο νέος κουρνιαχτός - αυτός των 57 βουλευτών - σηκώθηκε ακριβώς τις μέρες και τις ώρες που η κυβέρνηση υπέγραφε υπέρ της νέας δομής του ΝΑΤΟ, πρέπει να θεωρείται κάθε άλλο παρά συμπτωματικός...

Ετσι ή αλλιώς η συγκεκριμένη κίνηση των 57 βουλευτών λειτούργησε ως χείρα βοηθείας προς το ΠΑΣΟΚ. Επιχείρησε να αναθερμάνει - άλλο το πόσο τα κατάφερε - το ημιθανές σχήμα της Δεξιάς και των δημοκρατικών δυνάμεων... Αυτό το κατάλαβαν αρκετοί. Απόδειξη - για παράδειγμα - το ΜΕΓΚΑ. Το οποίο, αφού πετσόκοψε την ολοκληρωμένη δήλωση του εκπροσώπου του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ, εμφάνισε τον τελευταίο "συσπειρωμένο" με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ, κατά... της ΝΔ!!

Φυσικά, για την πλήρη εξήγηση της αντικομμουνιστικής υστερίας των 57 βουλευτών, πρέπει ν' αναζητηθούν και άλλα κίνητρα. Και πρώτα απ' όλα τα ευαίσθητα ταξικά αντανακλαστικά της πλουτοκρατίας, που δεν αρκείται - ούτε θα μπορούσε να αρκεστεί - στον εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό, παρότι είναι πιο ύπουλος, πιο επικίνδυνος. Παράλληλα μ' αυτόν, τής χρειάζεται και ο ωμός, ο χυδαίος, ο πιο αυθεντικός. Εχει ανάγκη και από την υπεράσπιση των αξιών της (δίχως να υπολογίζει το πολιτικό κόστος), όπως αυτές οι αξίες εκφράστηκαν από τους χίτες και τους άλλους συνεργάτες των Γερμανών και της Ιντέλιντζες Σέρβις. Της χρειάζεται η διατήρηση του πιο σκληρού πυρήνα της ιδεολογίας και της πολιτικής της, η υπενθύμιση της ύπαρξής του. Αυτός ο αντικομμουνισμός είναι το θεμέλιο για να προκόψει και ο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός. Δίχως τον πρώτο, ο δεύτερος αιωρείται, θα γίνεται λιγότερο αποτελεσματικός. Εξάλλου, η επίθεση που εδώ και καιρό έχει εξαπολυθεί κατά του ΚΚΕ, μήπως τους έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα; Το αντίθετο. Ενεργοποίησε εναντίον της και άλλες δυνάμεις, πέραν του ΚΚΕ, που κατάλαβαν και τους στόχους και τα μέσα διαφόρων ναυαγίων της ταξικής πάλης και όσων έχουν πάρει αυτά τα ναυάγια υπό την προστασία τους.

Πέρα, βέβαια, απ' αυτά, πιο πλατιά αντιληπτή είναι η στάση τύπου Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Ο οποίος, από τέτοιες αντιδράσεις, όπως των 57, αποκτά δυνάμεις ως σύγχρονος γραφικός Ανταίος! Πιάνει την ευκαιρία στο "φτερό"! Και ορμά ακάθεκτος να "τσακίσει" (! ) την επάρατο... Πιστεύοντας, ότι έτσι θα κρύψει από το λαό τις τρομοκρατικές ενέργειες, τις δικές του και της κυβέρνησής του. Την ίδια ώρα που η Λάρισα σειόταν από το αγροτικό συλλαλητήριο κατά της βιομηχανίας δικών που ο ίδιος και σύσσωμη η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κατευθύνουν! Την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να στείλει αποσπάσματα θανάτου, όπου χρειαστεί, στα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ! Την ίδια ώρα που οι χαφιέδικοι μηχανισμοί, με ηθικούς υπεύθυνους τους Σημίτη - Τσουκάτο, οργιάζουν, για να ισοπεδώσουν - μάταια όμως - τη λαϊκή αντίσταση.

Το βέβαιο είναι, σε τελευταία ανάλυση, ότι οι εργαζόμενοι "γεύονται" την παραπέρα αντιδραστικοποίηση, σε όλα τα μέτωπα, της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Από την άλλη μεριά γίνονται πιο φανερά τα ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα της κυρίαρχης τάξης και των εκπροσώπων της.

Ετσι, το παλιό βιολί επανέρχεται, αν βέβαια σταμάτησε ποτέ: Κάθε φορά που παίρνουν ή ετοιμάζονται να πάρουν αντιλαϊκές αποφάσεις ολκής, ο αντικομμουνισμός εντείνεται. Γίνεται το απαραίτητο προκάλυμμα για την ακινητοποίηση του λαού και για τη χειραγώγησή του, για τον πολυβολισμό κάθε προβληματισμένης συνείδησης. Και για το "πέρασμα" της ηττοπαθούς αντίληψης "τίποτα δε γίνεται".

Η προσπάθειά τους, ως προς αυτό το τελευταίο, γίνεται πιο λυσσαλέα, όσο διαπιστώνουν ότι η πολιτική του ΚΚΕ, για τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης βρίσκει συνεχώς μεγαλύτερη απήχηση,όσο διαπιστώνουν ότι τα κεντροαριστερά σενάρια φθείρονται διαρκώς και περισσότερο, αφού πολλοί εργαζόμενοι τα έχουν πάρει μυρωδιά. Και η ανησυχία της άρχουσας τάξης βρίσκεται ακριβώς στο ότι αντιλαμβάνεται καλά τούτο: Πως η χρεοκοπία αυτών των σεναρίων συνδέεται άμεσα, αμεσότατα, με την αύξηση της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ, με την ολόπλευρη ενίσχυσή του, με την άνοδο της ταξικής πάλης.

Οι 57 βουλευτές της ΝΔ κάνουν λόγο για εγκληματίες και "αντεθνικώς δρώντες". Οι διάφοροι αποστάτες - μαζί με ένα άλλο τμήμα της άρχουσας τάξης- επαναλαμβάνουν στη διαπασών ότι το ΚΚΕ είναι "Κρόνος που τρώει τα παιδιά του". Και ο Λ. Κύρκος μιλάει και γράφει για το ΚΚΕ "που είναι εμπόδιο στην πρόοδο της κοινωνίας"! Και μόνο αυτά είναι αρκετά για να αποδειχθεί η κοινή αντικομμουνιστική στάση τους. Ο κοινός στόχος...

Το περιεχόμενο της Ερώτησης δεν μπορεί να πείσει κυρίως τους εργαζόμενους, γιατί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας έχει ξεχωρίσει εκείνους που έκαναν Αντίσταση δίνοντας ολοκαυτώματα, από εκείνους που ήταν απόντες ή ντυμένοι με τη φασιστική στολή. Και βέβαια το αντιΕΑΜικό - αντιΕΛΑΣίτικο μένος των 57, δεν μπορεί να πείσει ούτε τους οπαδούς της ΝΔ, ότι το κόμμα τους κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Εχουν πια καταλάβει και οι ψηφοφόροι της ΝΔ, πως η ταύτιση κυβέρνησης - αξιωματικήςαντιπολίτευσης είναι πλήρης. Και δεν ξεγελιούνται με θορυβώδεις ασχήμιες.

Μ. Β.