Πραγματικά δεν έχει σοβαρούς λόγους ο Κ. Σημίτης να φοβάται τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, εξαιτίας της αντιπαράθεσης γύρω από το πελώριο ζήτημα της νέας δομής του ΝΑΤΟ. Ο λόγος είναι απλός: Οι διαφωνούντες παίζουν στο "γήπεδο" της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ - και των Αμερικανονατοϊκών - και η όποια κριτική τους δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο της αποδοχής της νέας δομής του ΝΑΤΟ. Ο περιορισμός των ενστάσεων στα επιχειρησιακά όρια ευθύνης, πριν και μετά τη νέα δομή, μπορεί άνετα να εξουδετερωθεί από την κυβερνητική προπαγάνδα, εκτός των άλλων, με τα "πλεονεκτήματα" που εμφανίζει ότι απέσπασε ως αντάλλαγμα, το νέο ρόλο δηλαδή στην ευρύτερη περιοχή στο πλαίσιο της νέας τάξης.

Η αντιπαράθεση που προηγήθηκε τις προηγούμενες ημέρες απέδειξε με σαφήνεια ότι το κυρίαρχο ζήτημα είναι από ποια σκοπιά ασκείς κριτική στις κυβερνητικές επιλογές. Με λίγα λόγια, δηλαδή, αν είσαι υπέρ ή κατά της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Οι διαφωνούντες στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν τολμήσει να θέσουν θέμα αποχώρησης και άρα είναι πολύ εύκολο για τον Κ. Σημίτη να τους αντιμετωπίσει και να ελέγξει τις προβλέψιμες αντιδράσεις τους.

Αυτό που φοβάται η κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά της είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος με σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό που θα επιβάλει τη θέλησή του για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, ως τη μόνη αναγκαία λύση για να ασκεί η χώρα μας μια φιλειρηνική και ανεξάρτητη πολιτική. Ενός κινήματος που θα έχει ξεκάθαρο ότι τα συμφέροντα της χώρας δεν εξυπηρετούνται σε καμία περίπτωση με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους τυχοδιωκτισμούς του ΝΑΤΟ. Στους ασύστολα κινδυνολογούντες περί των ολέθριων συνεπειών από τυχόν αποχώρηση, αρκεί η απάντηση ότι το όποιο κόστος από την έξοδο από τη λυκοσυμμαχία είναι ασήμαντο μπροστά στα πολλαπλά οφέλη που θα έχει η χώρα και ο λαός της.