Ενα πέπλο φόβου απλώνεται παντού. Η ζωή ένα θρίλερ. Στο ατέλειωτο τούνελ του τρόμου, οι εχθροί παραμονεύουν. Κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Κανείς δε νιώθει σίγουρος και για τίποτα. Μια κοινωνία έρμαιο μιας αέναης απειλής. Μια καθημερινότητα στο έλεος της φοβίας. Ενα αύριο υποταγμένο στην ανασφάλεια. Οι άνθρωποι ξυπνούν φοβισμένοι, εργάζονται φοβισμένοι, σκέφτονται φοβισμένοι, μιλούν φοβισμένοι, αγαπούν φοβισμένοι, ονειρεύονται φοβισμένοι.

Για τους φόβους των ληστευμένων, των βιασμένων, των κακοποιημένων, υπάρχουν ή και εφευρίσκονται οι ένοχοι. Αλβανοί κατά πρώτο λόγο. Τα περιστατικά προβάλλονται περισσότερο για να αυξηθεί η τηλεθέαση και η κυκλοφορία των εφημερίδων - θυμάστε την απογοήτευση των τηλεοπτικών καναλιών, που μια γριούλα στη Θεσσαλονίκη ήταν κωφάλαλη και δεν μπόρεσε να μιλήσει στην κάμερα- αλλά και για να εμπεδώνεται το κλίμα φοβίας, που στρώνει το δρόμο για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.

Για τους άλλους φόβους, των εργαζομένων, των αγροτών, των νέων, των συνταξιούχων, λες και δεν υπάρχουν ένοχοι. Κι ας μη χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ και μακριά, αλλά αρκεί να ονοματίσει ποιοι και στο όνομα των συμφερόντων ποιων κυβερνούν αυτό τον τόπο.

Στους κοινωνικούς αγώνες, εκεί που ο ένας νιώθει συντροφική κι όχι εχθρική την ανάσα του διπλανού του, εκεί που λειτουργεί η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, εκεί που ο στόχος είναι κοινός, αφού κοινά είναι τα όνειρα, ο φόβος ξεπερνιέται. Το πέπλο του, που σκεπάζει την ελληνική κοινωνία, θα σκιστεί για να φανεί ένα καλύτερο μέλλον για το λαό μας.

Στον άνθρωπο ενυπάρχουν ο φόβος και το θάρρος. Αν κυριαρχήσει ο φόβος, επικρατεί η κοινωνική ζούγκλα του αλληλοσπαραγμού. Αν κυριαρχήσει το θάρρος, η κοινωνία εξανθρωπίζεται και προοδεύει...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ