"Οπως η υποτίμηση της δραχμής γίνεται ένα ακόμα μέσο για τον πλουτισμό των λίγων σε βάρος των πολλών έτσι και η παιδεία γίνεται στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου μέσον για την ενίσχυση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οπως το μεγάλο κεφάλαιο έχει την τάση να συγκεντρώνει τον πλούτο και την παραγωγή για λογαριασμό του, έτσι επιδιώκει να μονοπωλεί και τη γνώση για όφελός του". Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων, απευθυνόμενη στους φοιτητές, η Ελένη Μηλιαρονικολάκη,επικεφαλής του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση των Πανσπουδαστικών Κινήσεων Συνεργασίας που έγινε χτες στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

"Στην περίφημη κοινωνία της γνώσης, όπως την αποκαλούν, παρά τη σημαντική πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας η ζωή μας διαρκώς χειροτερεύει. Οχι μόνο δεν υπηρετούνται οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, αλλά πισωγυρίζουμε", σημείωσε η Ελ. Μηλιαρονικολάκη, για να συνεχίσει, λέγοντας: "Βαδίζουμε στην εποχή, που, σύμφωνα με τα κείμενα του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση τα δικαιώματα και η σταθερότητα στην εργασία και γενικότερα την κοινωνική ζωή αποτελούν παρεκκλίνοντα φαινόμενα. Μια και απομακρυνόμαστε από το χαμένο παράδεισο θα πρέπει να μάθουμε να μπαλώνουμε τη ζωή μας". "Ενας από τους βασικούς στόχους της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης - τόνισε - είναι να προετοιμάσει την ενσωμάτωση και την υποταγή στη νέα εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα του απασχολήσιμου, που δε θα έχει το χρόνο ούτε να σκεφτεί ούτε να ζήσει, γιατί ο νους και το σώμα του θα πρέπει να είναι δοσμένα στον αγώνα της επιβίωσης. Η προετοιμασία ενός επιστημονικού δυναμικού που θα συγκεντρώνει αποσπασματικές γνώσεις έτσι που να μην μπορεί να συνθέτει άποψη για τον κόσμο για τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξει".

Αναφέρθηκε, επίσης, στη σύνδεση των αλλαγών που προωθούνται στην ανώτατη εκπαίδευση με τη γενικότερη πολιτική των μονοπωλίων, με βάση και τις τελευταίες εξελίξεις (κατάργηση δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.). Είπε μάλιστα, ότι επειδή έτσι άρρηκτα συνδέεται η πολιτική στην παιδεία με τους γενικότερους οικονομικοπολιτικούς στόχους του κεφαλαίου η μόνη διέξοδος είναι η πάλη των φοιτητών να μην περιοριστεί στους τέσσερις τοίχους του πανεπιστημίου, αλλά να συνδεθεί με τη διεκδίκηση συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής. "Το φοιτητικό κίνημα να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι ενός παλλαϊκού μετώπου με πυρήνα του την εργατική τάξη ενάντια στην υποτίμηση της μόρφωσης, της εργασίας και της ζωής για μια άλλη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στα μέτρα των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων", κατέληξε.