Κι αναφέρομαι, κυρίως, στους εργαζόμενους, οι οποίοι σαν πολλά δε ζητούν; Θέλουν να εργάζονται το πολύ οχτώ ώρες την ημέρα, να πληρώνονται με βάση τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να έχουν κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη. Επιπλέον, δε θέλουν την εξυγίανση και την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ.

Και γιατί, παρακαλώ; Ανεβαίνει η παραγωγικότητα με οχτώ ώρες δουλιά; Κατεβαίνει ο πληθωρισμός με μεροκάματα και μισθούς που δε μειώνουν την αγοραστική δύναμη; Καλύπτονται τα δημόσια ελλείμματα με κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη σε όλους;

Κι ύστερα, γιατί να παραμείνουν οι ΔΕΚΟ στο δημόσιο; Τι δουλιά έχει το κράτος με επιχειρήσεις - όπως, σωστά, είπε ο πρωθυπουργός - όταν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι ιδιώτες, ξένοι και Ελληνες;

Πρόκειται για άγνοια και ξεροκεφαλιά ή μήπως παρασύρονται από δημαγωγούς, όπως κατήγγειλε ο υπουργός Εργασίας; Σε κάθε περίπτωση αυτές οι αντιδράσεις πρέπει ν' αντιμετωπιστούν.

Κι επειδή ο διάλογος απέτυχε - πώς να συνδιαλλαγεί η κυβέρνηση με ξεροκέφαλους εργαζόμενους; - χρειάζεται να ληφθούν άμεσα μέτρα. Και θεωρώ ότι η στιβαρή στάση έναντι των εργαζομένων της "Ολυμπιακής" - "ή δέχεστε ή απολύεστε" - είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Πιστεύω δε ότι είναι καιρός ν' αλλάξει παντελώς η τακτική της κυβέρνησης κι αντί του οποιουδήποτε διαλόγου να χρησιμοποιήσει τ' άλλα μέσα που διαθέτει - ΜΑΤ, δικαστήρια, ακόμα και το στρατό αν χρειαστεί - για να καμφθούν οι αντιδράσεις και να προχωρήσει η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό μέλλον της.

Τι ανάγκη έχουμε την "Ολυμπιακή" όταν υπάρχει η "Λουφτχάνσα", τα νοσοκομεία όταν υπάρχουν το Ιατρικό Κέντρο και το "Χέρφιλντ", τα πανεπιστήμια όταν υπάρχουν τα κολέγια και το "Λόντον Σκουλ", την κοινωνική ασφάλιση όταν υπάρχει η "Ιντεραμέρικαν";

Τι χρειάζονται οι μικρομεσαίοι αγρότες σε μια εκσυγχρονισμένη ευρωπαϊκή χώρα; Γιατί να έχουμε συνταξιούχους σε ηλικία 65 ετών; Ως πότε θ' ανεχόμαστε την παρουσία μεταναστών, οι οποίοι, εκτός των άλλων, αυξάνουν και την εγκληματικότητα; Σε τι ωφελεί να είναι ελληνικά τα νησιά μας σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση; Σε τελευταία ανάλυση, γιατί να παραμείνουμε Ελληνες στην εποχή της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης;

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ