Εναν κεντρικό ρόλο φαίνεται να διεκδικεί το τελευταίο διάστημα κατά αποκλειστικότητα το ΔΗΚΚΙ και ο πρόεδρός του, Δ. Τσοβόλας. Αυτόν του δήθεν... "παράγοντα αποσταθεροποίησης του υπάρχοντος κατασκευασμένου συντηρητικού πολιτικού σκηνικού", που - όπως ισχυρίζεται - "σχεδιάστηκε από τα μέσα της προηγούμενης 10ετίας από εξωθεσμικά κέντρα και κορυφώθηκε το καλοκαίρι του '89". Ετσι επιζητώντας την ταυτότητα... του γνήσιου ΠΑΣΟΚ, κάνει ανοίγματα προς διάφορες κατευθύνσεις.

Μάλιστα σε πρόσφατη ομιλία του σε Συνδιάσκεψη του Κινήματος για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, διευκρίνισε ότι το ΔΗΚΚΙ, με την παρέμβασή του, κάνει αυτό "που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούν πλέον να πράξουν τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς" και συνεχίζει "ο μεν ΣΥΝ να προσπαθεί να πατάει σε δύο βάρκες και το δε ΚΚΕ, κυριευμένο από το υπαρξιακό του σύνδρομο, να δίνει μια καθαρή μάχη οπισθοφυλακών".

Αν με τον τρόπο αυτό, για το δήθεν "ξεπερασμένο" και με τσουβάλιασμα της ανατρεπτικής και γνήσιας ριζοσπαστικής πολιτικής του ΚΚΕ με τα αλισβερίσια του ΣΥΝ, νομίζει το ΔΗΚΚΙ ότι μπορεί να θολώνει τα νερά, έχει "πέσει πολύ έξω". Οσο για τις θέσεις του και για το περιβόητο "αντι-νεοφιλελεύθερο μέτωπό" του, αυτά κρίνονται καθημερινά στην πράξη, για το αν συνιστούν κάτι διαφορετικό ή απλά... μια άλλη μορφή διαχείρισης, πασίγνωστης και ξοφλημένης στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού...