Με πέντε χρόνια καθυστέρηση - όπως παρατήρησε και ο "αρχιερέας" των ιδιωτικοποιήσεων Στ. Μάνος - η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε την πώληση μέχρι και 45% των μετοχών στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, παραδίδοντας στην ουσία την πιο μεγάλη και κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση στον έλεγχο των ιδιωτικών συμφερόντων και, μάλιστα, του εξωτερικού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ "πέτυχε" αυτό που ανεπιτυχώς επιδίωξε η ΝΔ. Ο χρόνος, λοιπόν, αποδείχτηκε πως ήταν και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα - εκφραστές μιας άκρως νεοφιλελεύθερης και φιλομονοπωλιακής πολιτικής στον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Βέβαια, η συνεισφορά και της ΝΔ στην προετοιμασία του εγκλήματος αυτού σε βάρος του ΟΤΕ δεν ήταν αμελητέα, αν αναλογιστεί κανένας την ιδεολογική επίθεση κατά του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΤΕ και την προπαγανδιστική καμπάνια, που εξαπέλυσε όντας στην κυβέρνηση και ύστερα στην αντιπολίτευση.

Και μιλάμε για έγκλημα όχι τυχαία. Η κυβέρνηση Σημίτη ξεπουλάει την πιο μεγάλη, και από τις πιο κερδοφόρες στην Ευρώπη, δημόσια επιχείρηση. Εκποιεί τον πλούτο, που για πενήντα χρόνια δημιούργησαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον Οργανισμό και εκατομμύρια Ελληνες συνδρομητές. Παραδίδει στο πολυεθνικό κεφάλαιο έναν από τους στρατηγικούς μοχλούς ανάπτυξης της χώρας. Υποθηκεύει τη δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης της πατρίδας μας, την εθνική μας ασφάλεια, το ίδιο το μέλλον της χώρας. Γιατί όποιος ελέγχει τις τηλεπικοινωνίες στην αυγή του 21ου αιώνα, ελέγχει την καρδιά και τον εγκέφαλο των παραγωγικών, οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών μιας κρατικής οντότητας.

Κανένα έλλειμμα, καμιά μεγάλη ιδέα (ΟΝΕ), δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον τυχοδιωκτισμό, που χαρακτηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης γύρω από την υπόθεση του ΟΤΕ. Οι όψιμοι φιλελεύθεροι ισχυρίζονται πως με τα κεφάλαια αυτά θα εκσυγχρονιστεί η επιχείρηση. Τίποτα πιο ψεύτικο. Οι ισολογισμοί των τελευταίων χρόνων αποδεικνύουν ότι ο ΟΤΕ δυσκολευόταν να υλοποιήσει το πρόγραμμα των επενδύσεων και εκατοντάδες δισεκατομμύρια "λίμναζαν". Και γιατί άραγε οι ιδιώτες κατέχουν το τεκμήριο της αποτελεσματικότητας; Χιλιάδες χρεοκοπημένων και προβληματικών ιδιωτικών επιχειρήσεων μαρτυρούν ακριβώς για το αντίθετο. Αλλά και αν ακόμα ήταν έτσι, τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια των κερδών του Οργανισμού, 300 μόνο για το 1997, και τα έσοδά του (στην πενταετία 1998 - 2002 προϋπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τα 6 τρισεκατομμύρια), παρέχουν στον ΟΤΕ τις προϋποθέσεις και να εκσυγχρονιστεί και να στηρίξει τη συνολική ανάπτυξη της χώρας.

Δεν λείπουν, λοιπόν, από τον ΟΤΕ οι αναγκαίοι πόροι, δεν του χρειάζονται οι ιδιώτες. Αυτό που του λείπει είναι μια άλλη πολιτική. Μια πολιτική που πάνω από τις ευρωλάγνες συνταγές, τα "οράματα" τύπου ΟΝΕ, που θα μας δώσει δήθεν το κλειδί του παραδείσου, θα βάζει το συμφέρον της χώρας. Μια στρατηγική, που θα καθοδηγείται από τους πόθους, τις αγωνίες και τα δικαιώματα των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, τα συμφέροντα των εκατομμυρίων εργαζομένων και μικρομεσαίων. Σε μια τέτοια πολιτική, όμως, ο ΟΤΕ πρέπει να παραμείνει 100% δημόσιος. Σε μια τέτοια στρατηγική, ο ΟΤΕ και οι τηλεπικοινωνίες θα κατέχουν τη θέση βασικού μοχλού οικονομικής ανάπτυξης και θα εξασφαλίζουν σύγχρονες και φθηνές υπηρεσίες για όλο το λαό.