Ο κ. Κόρναντ Σούμαν αυτοκτόνησε | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ο κ. Κόρναντ Σούμαν αυτοκτόνησε

Ασφαλώς κανείς σας δεν ξέρει, ή δε θυμάται, ποιος ήταν ο Κόρναντ Σούμαν. Ούτε κι εγώ το ήξερα. Το ανακάλυψα στα ψιλά των εφημερίδων. Κάπου σε μια άκρη λοιπόν, αναφέρεται πως ο Κ. Σούμαν αυτοκτόνησε. Ποιος ήταν ο κύριος;

Τον Αύγουστο του 1961 ο 19χρονος τότε φαντάρος της Ανατολικής Γερμανίας, κάνει το μεγάλο μπαμ, το "μεγάλο άλμα προς την ελευθερία", όπως κατά κόρον διατυμπανίστηκε από τα μαζικά μέσα της δυτικής προπαγάνδας, προβάλλοντας μια φωτογραφία του νεαρού. Φορώντας ακόμα τη στολή και το κράνος και κρατώντας στο χέρι το όπλο του, πηδούσε το συρματόπλεγμα που χώριζε στα δύο το Βερολίνο, και το 'σκαγε στη Δύση, λίγο πριν αρχίσει να χτίζεται το "τείχος της ντροπής".

Η φωτογραφία έκανε το γύρο του κόσμου. Οι πόρτες άνοιξαν, οι αγκαλιές άνοιξαν, τα ΜΜΕ άνοιξαν, οι προβολείς φώτισαν. Ολοι τον πήραν από κοντά και τον λανσάρισαν σαν μαϊμού με αστραφτερούς χαλκάδες στη μύτη στα τσίρκα του "ελεύθερου κόσμου". Ο Κόρναντ Σούμαν είχε γίνει το αγαπημένο παιδί της Δύσης και μεταφέρεται από συνέντευξη σε συνέντευξη να διευκρινίσει τη μεγάλη του τόλμη, τη μεγάλη του απόφαση, το μεγάλο άλμα προς την ελευθερία. Τη φυγή του από την "κόλαση του παραπετάσματος" στον "παράδεισο της Δύσης". Κοκορευόταν τότε ο δόλιος, χωρίς να γνωρίζει σε τι κόσμο πήγε να ζήσει, χωρίς να γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η μοίρα.

Οταν πια έσβησαν οι προβολείς και η σκληρή πραγματικότητα ήρθε και κόλλησε γερά στις πατούσες του... ο Κ. Σούμαν αυτοκτόνησε.

Ο Κόρναντ Σούμαν δεν άντεξε τόση πολλή αγάπη, τόσο μεγάλο παράδεισο, τόση αίγλη, τόσα πλούτη, τόση φανταχτερή προβολή.

Ο Κόρναντ Σούμαν αυτοκτόνησε. Βρέθηκε κρεμασμένος σ' ένα από τα δέντρα του μικρού του σπιτιού, ενός χωριού της Βαυαρίας. Απογοητευμένος, εγκαταλειμμένος, πάμπτωχος, προδομένος, μοναχικός, ξεχασμένος, άνεργος, αλκοολικός.

Φτωχέ φίλε μας. Εκεί στις χώρες του ψεύτικου παραδείσου που επέλεξες να ζήσεις, σε παγίδεψαν. Σε ξεζούμισαν, σε εξαϋλωσαν, σε κορόιδεψαν, σε χρησιμοποίησαν. Αλλα σου υποσχέθηκαν και άλλα σου πρόσφεραν. Αλλα φαντάστηκες κι άλλα είδες. Αλλα εγνώριζες και άλλα έζησες. Σου τάξανε λαγούς με πετραχήλια. Βιτρίνες με φανταχτερά λαμπιόνια. Φρου φρού κι αρώματα.

Τα όνειρα βγήκαν κάλπικα, οι χρυσές κορδέλες ήταν φύκια κι ο θησαυρός ήταν άνθρακες. Εκείνο που γυάλιζε δεν ήταν χρυσός. Η απογοήτευση ήταν καταλυτική, ο θάνατος, ο αυτοθάνατος μοναδική διέξοδος...!

Εμείς φίλε μου δε χαιρόμαστε για την κατάντια σου, το ψυχικό σου σμπαράλιασμα, απεναντίας θλιβόμαστε και γινόμαστε σοφότεροι. Εδώ στον τόπο μας, ο λαός λέει κάτι πολύ σοφό: "Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα".

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ