Από τα Τρίκαλα και μετά μας υποδέχτηκε ο βουνίσιος αέρας κι άρχισαν να ξετυλίγονται οι αναμνήσεις. Ανεβαίναμε κι όλο ανεβαίναμε στα ψηλά και νάτο το Γοργογύρι. Μας πλημμύρισε η συγκίνηση. Ολα έχουν αλλάξει. Αναζητούμε κάποιο πρόσωπο "απ' τα παλιά". Να και δυο γυναίκες που βρέθηκαν μπροστά μας, ηλικιωμένη η μια, νεότερη η άλλη. Τις ρωτούμε:

- Υπάρχει εδώ στο χωριό σας κάποια οικογένεια με το όνομα...

Μας απαντούν:

- Με αυτό το όνομα υπάρχουν πολλές οικογένειες, όμως στο κάτω χωριό, στον Πρόδρομο.

- Τι το κοιτάζεις το βουνό κι αναστενάζεις;

- Επειδή το περπάτησα, γιαγιά, λημέριασα κάποτε εδώ.

- Με κοίταζε εξεταστικά.

- Δηλαδής, ήσουν αντάρτης;

- Ναι, γιαγιά, ήμουν αντάρτης.

Σα να μην το πίστεψε.

- Λες αλήθεια;

- Αλήθεια λέω, γιαγιά.

Πέρασε λίγη ώρα για να μου βάλει την άλλη ερώτηση.

- Καλά, τι έκανες τότες. Τώρα τι κανς; Την κρατάς εκείνη την πίστη, ή την πούλτσεις για καμιά ζεστοθεσούλα;

- Την κρατάω, γιαγιά, τη βεβαίωσα, δεν την πούλτσα...

- Λες αλήθεια;

- Αλήθεια λέω. Τώρα θα σου θέσω κι εγώ ένα 'ρώτημα.

- Αει, πες το.

- Εσύ, εκείνα τα χρόνια της χιτλερικής κατοχής, τι έκανες, πού ήσουν;

- Αχά, θαρρείς πως μ' έπιασες. Τι έκανα; Κουρτσούδι ήμουν, αλλά τα 'ζωσα τ' άρματα, τους πολέμησα τος κατακτητές.

- Λες αλήθεια;

- Παραπάνω από αλήθεια.

- Εντάξει, σε πιστεύω. Καλά τότε στ' αντάρτικο. Τώρα τι κάνεις; Την κρατάς εκείνη την πίστη ή...

- Μόνο την κρατάω; Παλεύω κιόλας, δεν τα βάζω κάτω.

- Πώς παλεύεις δηλαδή;

- Με το Κου - Κου - Ε παλεύω. Με το Κου - Κου - Ε μπροστάρη τότε στον ΕΛΑΣ, με το Κου - Κου - Ε και τώρα.

- Μένεις, δηλαδή, πιστή στην Εθνική Αντίσταση και στο Κου - Κου - Ε;

- Πιστή λες; Ως το θάνατο κι ακόμα πιο πέρα...

Αγκαλιαστήκαμε και, πώς να το πεις, τα μάτια γέμισαν δάκρυα.

Συνεχίσαμε την κουβέντα.

- Ελα γιαγιά, πες μου πώς σε λένε;

- Πελαγία με λένε (το επώνυμο δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω).

- Παιδιά έχεις;

- Και παιδιά έχω κι αγγόνια έχω κι είναι ούλοι τους στο Κου - Κου - Ε!- Αλλο πάλι ετούτο.

- Λες αλήθεια;

- Πάγαινε να τον δεις τον ένα μου γιο στην Καρδίτσα. Στους πρώτους είναι και το 'χω καμάρι μου.

- Γιαγιά, της λέω, θέλω να γράψω κάτι γι' αυτή μας τη συνάντηση. Πού να σου στείλω την εφημερίδα όταν δημοσιευτεί;

- Να μου πεις πρώτα σε ποια 'φημερίδα.

- Στο "Ριζοσπάστη", λέω.

- Τότε καλά. Και χολοσκάς; Τον παίρνω και τον διαβάζω κάθε μέρα. Τι, γκαβή θα μείνω; Τα κρατώ όλα τα φύλλα. Ελα να σου τα δείξω στο δωμάτιο.

- Ερχεται ο "Ρ" στο Γοργογύρι;

- Αν έρχεται ρωτάς; Κάθε μέρα και τον περιμένουμε.

Ξανά αγκαλιάσματα αποχαιρετισμού.

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ