Απ' το Ρίο, στο Κιότο, στο Μπουένος Αϊρες. Η παγκόσμια διάσκεψη για την κλιματολογική αλλαγή, με μετάθεση για τη λύση στο 2000. Οι ισχυροί πάντοτε ισχυροί. Η χάρτα του περιβάλλοντος απέτυχε. Η ανισοκατανομή της παραγωγής, ο λόγος του βιασμού της φύσης κατά 80% απ' τους ισχυρούς του κεφαλαίου ή 20% για τους υπόλοιπους, δεν αλλάζει την εικόνα και τις ευθύνες. Οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι, καπιταλιστές και χρηματιστές της παγκοσμιοποίησης, αρνήθηκαν πως η υπερκατανάλωση είναι η αιτία της περιβαλλοντικής κρίσης. Ουδεμία νύξη για τον Τρίτο Κόσμο. Ουδεμία αναφορά για τη μαζική εξαθλίωση που προκαλεί το κεφάλαιο στις φτωχές χώρες και το περιβάλλον, καμιά κουβέντα για την Αφρική, που την κατάντησαν χωματερή τοξικών αποβλήτων. Ουδεμία λέξη για το τι οδήγησε τον Τρίτο Κόσμο στην κατάρρευση και στην υποβάθμιση. Αλλά, ο κύκλος της ανάπτυξης ίσως φαίνεται για τον πλανήτη μας, πως κλείνει με αδιέξοδα καπιταλιστικά. Αυτό που είναι εμφανές τελικά, είναι ότι οι βιομηχανικές χώρες κατάφεραν να κλείσουν όλο τον κύκλο, της παραγωγής και της ανάπτυξης επ' ωφελεία τους και σε βάρος των πιο φτωχών λαών και του περιβάλλοντος.

Το θέμα είναι πολιτικό. Η παγκοσμιότητα του περιβάλλοντος, της οικολογίας, της παραγωγής αποτελούν πεδία ανταγωνισμών μεταξύ των λαών που παλεύουν για έναν κόσμο ανθρώπινο και των εξουσιών αυτών που παραμένουν αμετανόητα απαθέστατες για ό,τι κακό συμβαίνει στον πλανήτη μας, λόγω κέρδους. Η οικολογία, η τεχνολογία, η παραγωγή, αποτελούν μέρος των αντιθέσεων. Οι αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως, στον πολιτικό, κοινωνικό και γεωγραφικό χώρο πρέπει να μας κρατούν σε εγρήγορση. Εάν σήμερα η κυρίαρχη αξία για τον καπιταλισμό είναι η με κάθε θυσία "επιτυχία κέρδους", και ότι το προσωπικό όφελος συχνότατα αποβαίνει σε βάρος των συλλογικών αγαθών, προφανώς δείχνει πως δεν υπάρχει καμιά ηθική δέσμευση απέναντι στο ζήτημα της λεηλασίας της φύσης και του ανθρώπου. Τότε βρισκόμαστε σε μια ακόμη εκδήλωση των τάσεων του κεφαλαίου για καταστροφή: Το περιβάλλον, τα έργα του πολιτισμού και η ίδια η ζωή του ανθρώπου, είναι τα μόνιμα θύματα. Απ' το θνήσκον δάσος του Αμαζονίου, τις πυρκαγιές στη Σουμάτρα, ο κήπος είναι που φλέγεται! Η οικολογική θέση δεν είναι μόδα του περιθωρίου, είναι εγρήγορση και συμμετοχή για έναν κόσμο που φροντίζει για την πολιτική, την ηθική, και τον πολιτισμό. Είναι ταγμένη στην εμπέδωση των όρων του ζην και του ευ ζην. Δε δικαιούμαστε να καταστρέφουμε. Η κλιματική ωρολογιακή βόμβα, τα πρώτα σημάδια των αλλαγών είναι ήδη μετρήσιμα και ορατά. Οι κλιματικές αλλαγές, ίσως, είναι δυνάμει, η σημαντικότερη απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος. Η αύξηση του θερμοκηπίου, των εκπομπών, των αερίων, τα μέγιστα έχουν βάση τις βιομηχανικές χώρες, που οδηγούν μαζί με το κυνηγητό του κέρδους, σε μια επιπλέον αύξηση της θερμοκρασίας της επιφάνειας της Γης. Αύξηση της θερμοκρασίας, λιγότερα χιόνια, μικρότεροι παγετώνες, ο θάνατος των κοραλλιών, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει, εντεινόμενες καταιγίδες, πλημμύρες και θάνατος είναι το αποτέλεσμα του βιασμού της φύσης.

Και όμως. Η άσχημη αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να αλλάξει γιατί υπάρχουν λύσεις. Η παράλογη και προς όφελος του κεφαλαίου ανάπτυξη πρέπει να σταματήσει. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται. Ενα καλύτερο μέλλον δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι ουτοπία. Είναι το μέλλον του σοσιαλισμού.