Η κυβέρνηση όχι μόνο χαρακτήριζε ευπρόσδεκτη την πρωτοβουλία, αλλά εκλιπαρούσε στην κυριολεξία τους υπερατλαντικούς αφέντες να την επισπεύσουν. Η απογοήτευσή της ήταν μεγάλη όταν ο Πρόεδρος Κλίντον όχι μόνο αρνήθηκε να αναφέρει οτιδήποτε στην ομιλία του στο Κογκρέσο, αλλά ταυτόχρονα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε και επίσημες επισκέψεις των Σημίτη, Πάγκαλου στην Ουάσιγκτον. Την εξήγηση έδωσε με το γνωστό κυνισμό της η υπουργός Εξωτερικών, Μ. Ολμπράιτ, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι η ελληνική κυβέρνηση "δεν ήταν έτοιμη" να αποδεχτεί τα αμερικανικά σχέδια για την περιοχή. Στη βάση αυτής της "εκτίμησης" ξεκίνησε ο συντονισμένος πόλεμος δηλώσεων των "συμμάχων" που, ουσιαστικά, έθετε την ελληνική κυβέρνηση μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα: "Η "λύση" στο Κυπριακό - όπως βέβαια θέλουμε εμείς - ή πόλεμος". Δίλημμα το οποίο φρόντισε να αναπαράγει ο Θ. Πάγκαλος, θέλοντας προφανώς να προετοιμάσει την "κοινή γνώμη" για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, ώστε να δικαιολογήσει το "ρεαλισμό" της πολιτικής της...

Παρόμοια είναι η λύση που προωθούν, εν είδει πακέτου, για το Αιγαίο, όπου μέχρι τώρα οι "σύμμαχοι" συμμερίζονται πεισματικά τους τουρκικούς ισχυρισμούς για "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο.

Η κυβέρνηση όχι μόνο γνωρίζει πολύ καλά τα σχέδια των "συμμάχων", αλλά έχει αποδεχτεί την επικυριαρχία και τον επιδιαιτητικό ρόλο των ΗΠΑ και της ΕΕ και σε αυτή την κατεύθυνση αναζητεί λύσεις στις ελληνοτουρκικές "διαφορές".

Αυτή η πολιτική υποτέλειας απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΕ αποτελεί την αστείρευτη πηγή για τα αλλεπάλληλα "χαστούκια" που δέχονται οι ελληνικές κυβερνήσεις, τους συμβιβασμούς και τις επανειλημμένες υποχωρήσεις στις οποίες υποχρεώνονται. Είναι η παραδοσιακή πολιτική του "αγκιστρωμένου ψαριού", η οποία εξασφαλίζει στους "συμμάχους" να θεωρούν ως δεδομένη και απόλυτα προβλέψιμη τη δουλοπρεπή συμπεριφορά της κυβέρνησης. Μνημείο εθελόδουλης στάσης αποτελεί η χτεσινή τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος, παρ' όλα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες, αποφαίνεται: "Δεν έχει αλλάξει σε τίποτα η πολιτική της ΕΕ για την ένταξη της Κύπρου σε αυτήν" (!).

Η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει την κυβέρνηση, υποκύπτοντας στις πιέσεις των ΝΑΤΟικών, να άρει το βέτο για την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας, ενώ σήμερα επιμένοντας σε αυτή την κατεύθυνση συναινεί σε μια "ειδική σχέση" σύνδεσης μεταξύ της ΕΕ και του ανατολικού μας γείτονα. Εχει συμφωνήσει επίσης στο πλαίσιο της "βήμα προς βήμα" προσέγγισης με τη γειτονική χώρα στην παραπομπή κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας (Ιμια) στο Δικαστήριο της Χάγης κ.ο.κ.

Ομως, αυτή η συμπεριφορά του "καλού παιδιού" αντί να έχει τα προσδοκώμενα, από την κυβέρνηση, αποτελέσματα, έχει ανοίξει την όρεξη των συμμάχων, που πιέζουν για πλήρη αποδοχή των σχεδίων τους. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση συνεχίζει σταθερά στην επικίνδυνη πορεία πλεύσης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι, δήθεν, μετά από "σκληρές διαπραγματεύσεις" θα αναγνωριστούν από τους "φίλους" μας τα "ελληνικά δίκαια". Αυτή την "ιδέα" επιχειρεί να περάσει στην "κοινή γνώμη" ο Θ. Πάγκαλος με τους φραστικούς λεονταρισμούς κατά του... καθεστώτος της Αγκυρας και σε δεύτερο πλάνο ενάντια στους "μεγάλους της Κοινότητας". Οι δήθεν απειλές για μπλοκάρισμα της διεύρυνσης της ΕΕ προς Ανατολάς από την κυβέρνηση, μόνο ειρωνικά χαμόγελα συναντούν στις Βρυξέλλες. Οχι μόνο γιατί έχει αλλάξει στην πράξη ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στην ΕΕ - με το γαλλογερμανικό άξονα να έχει το "πάνω χέρι" - αλλά και γιατί η ελληνική κυβέρνηση θα συρθεί και θα συμφωνήσει, βάζοντας πάνω απ' όλα... τα "συμφέροντα της Ευρώπης"!

Η λύση βρίσκεται στην αντίσταση και την αντιπαράθεση με τα σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Στην αποτελεσματική και πλατιά αποκάλυψή τους. Επειδή η κυβέρνηση δεν έχει καμία τέτοια διάθεση - κάθε άλλο - είναι επιτακτικά αναγκαία η παρέμβαση του "λαϊκού παράγοντα". Μόνο όταν οι εργαζόμενοι, κόντρα στις επιδιώξεις των κυβερνώντων, που τους θέλουν στο περιθώριο, θέσουν φραγμό στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μπορούν να υπάρχουν ελπίδες για την ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Η κυβερνητική πολιτική της υποτέλειας, όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα σοβαρά και σύνθετα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής, αλλά νέες συμφορές περιμένουν τη χώρα και το λαό, όσο συνεχίζεται η εφαρμογή της