Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα στην Κύπρο και την ανατροπή του Μακάριου, που οργάνωσε και εκτέλεσε η χούντα των Αθηνών και που ως οδυνηρή συνέπεια είχε, λίγες μέρες μετά, την τουρκική εισβολή και τη, διά της βίας, επιβολή της διχοτόμησης του νησιού.

Ηταν πρωί γύρω στις 8.15, όταν τα άρματα μάχης βγήκαν από τους στρατώνες στους δρόμους της Λευκωσίας και κατευθύνθηκαν προς τους στόχους που έπρεπε να καταλάβουν. Συγκεκριμένα, χτυπήθηκαν το Προεδρικό Μέγαρο, το Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής, το κτίριο των Τηλεπικοινωνιών, το Αρχηγείο της Αστυνομίας, το στρατόπεδο του εφεδρικού σώματος (αποτελούνταν από πιστούς οπαδούς του Μακάριου), άλλα κυβερνητικά κτίρια και το Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ), ενώ άνδρες της ΕΛΔΥΚ επιτέθηκαν στον Αερολιμένα της κυπριακής πρωτεύουσας. Μέσα σε δύο ώρες περίπου, οι πραξικοπηματίες κατάφεραν να επικρατήσουν στη Λευκωσία, αλλά, φυσικά, δεν είχαν πετύχει σε όλους τους στόχους τους. Ενας από τους κυριότερους στόχους ήταν η δολοφονία του Κύπριου Προέδρου, αρχιεπισκόπου Μακάριου. Ομως, ο Μακάριος κατάφερε να διαφύγει. Ενας δεύτερος σημαντικός στόχος ήταν να δοθεί κάποια φαινομενική νομιμότητα στο καθεστώς, με την ανάληψη των καθηκόντων του προέδρου της χώρας από τον Γλαύκο Κληρίδη, που τότε ήταν πρόεδρος της Βουλής και, βάσει του Συντάγματος, ο αναπληρωτής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Κληρίδης, όμως, είχε φροντίσει να εξαφανιστεί από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε το στρατιωτικό κίνημα, με αποτέλεσμα να μην τον βρίσκουν. Ενας τρίτος στόχος - αφού ο Κληρίδης δε βρισκόταν πουθενά - ήταν να ορκιστεί Πρόεδρος της Κύπρου κάποιο πρόσωπο κύρους. Αλλά κι εδώ στάθηκαν άτυχοι οι κινηματίες. Ετσι υποχρεώθηκαν να ορκίσουν πρόεδρο έναν παλιό κουμπουροφόρο της ΕΟΚΑ, ένα υποκείμενο ολκής, που το έπαιζε εκδότης, τον Νικόλαο Σαμψών. Ετσι εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς, που υποχρεώθηκε να ξεγυμνωθεί από την πρώτη στιγμή, μη έχοντας ούτε αυτό το αναγκαίο, σε τέτοιες περιπτώσεις, φύλλο συκής.

Πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα, στις 20 Ιούλη του 1974 και ώρα 5 το πρωί, θα ξεκινήσει η τουρκική εισβολή, που θα σπείρει το θάνατο στους Ελληνοκύπριους, θα δημιουργήσει χιλιάδες πρόσφυγες ξεριζωμένους από τις πατρογονικές τους εστίες, θα διχοτομήσει το νησί και την πρωτεύουσά του, θα επιβάλει, τέλος, ένα καθεστώς, που διαρκεί 24 ολόκληρα χρόνια, αποτελώντας ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό, όχι, όμως, και για τη Νέα αμερικανο-ΝΑΤΟική Τάξη Πραγμάτων, που τότε έδειχνε κάτι από το πρόσωπό της και που ο καθένας σήμερα μπορεί να δει περί τίνος επρόκειτο.

Είναι φανερό πως το πραξικόπημα στην Κύπρο και η τουρκική εισβολή είναι πράξεις του ίδιου και αυτού σχεδίου, με τελικό στόχο την ντε φάκτο διχοτόμησή της. Και δε χωράει καμιά αμφιβολία πως το σχέδιο αυτό ήταν αμερικανικής έμπνευσης. Ολα τα στοιχεία που υπάρχουν - και είναι πάρα πολλά - αυτό επιβεβαιώνουν. Οι ΗΠΑ ήταν αυτές που έβαλαν τη χούντα του Ιωαννίδη να σχεδιάσει και να πραγματοποιήσει το πραξικόπημα και γι' αυτό ακριβώς το λόγο, όταν ανατράπηκε ο Μακάριος, αρνήθηκαν να τον υποστηρίξουν και δε δίσταζαν, μάλιστα, να τον αποκαλούν προκλητικά αρχιεπίσκοπο και όχι Πρόεδρο της Κύπρου. Ακόμη, αμέσως μετά το πραξικόπημα, γνωρίζοντας ότι επίκειται τουρκική εισβολή στο νησί, ανέπτυξαν μια πρωτοφανή διπλωματική κινητικότητα, με σκοπό να πείσουν τα αντρείκελά τους στην Αθήνα να μην αντιδράσουν, σε περίπτωση που οι Τούρκοι κατέφευγαν στη δύναμη των όπλων, γιατί αυτό θα έθετε σε κίνδυνο τη Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Μ' αυτό τον τρόπο, ουσιαστικά, πέτυχαν την πλήρη ελευθερία κινήσεων της Τουρκίας.

Την ίδια τακτική ακολούθησε και η Μ. Βρετανία, η οποία αρνήθηκε να ασκήσει τα δικαιώματά της ως εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας: Ούτε επέμβηκε κατά του πραξικοπήματος και υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης του Μακάριου, ούτε και εμπόδισε - με διπλωματικό, έστω τρόπο - τους Τούρκους να επέμβουν, ενθαρρύνοντάς τους, ουσιαστικά, να προχωρήσουν στα σχέδιά τους.

Τέλος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ και της Βρετανίας, η Τουρκία δε θα πραγματοποιούσε την εισβολή κι αν την πραγματοποιούσε δε θα ήταν σε θέση να κατέχει το μισό νησί για ένα τέταρτο του αιώνα, αλλά ούτε και να προχωρεί σε εποικισμό των κατεχόμενων εδαφών.

Αυτή είναι, εν συντομία, η πικρή αλήθεια για την κυπριακή τραγωδία. Μια αλήθεια, που υπογραμμίζει σε όλους τους τόνους ότι η δικαίωση του κυπριακού λαού δεν πρόκειται να έρθει μέσα από το ΝΑΤΟ, τους Αμερικανούς και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ο σημερινοί αφέντες του κόσμου το πολύ - πολύ να νομιμοποιήσουν και να παγιώσουν την κατάσταση που υπάρχει, αν δεν την κάνουν ακόμη χειρότερη. Αυτό πια, το καταλαβαίνουν οι πάντες είτε το ομολογούν είτε όχι.