Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Το διαφημιστικό της «City Bank» ήταν «η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» και πρέπει να μη κοιμάται ώστε η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης να αυξάνει τα κέρδη όλο το 24ωρο. Εντελώς συμπτωματικά αυτό προβάλλεται και ως σύνθημα ορισμένων που εμφανίζονται ως «κοινωνία των πολιτών».

Ο εργάτης ζητά και δικαίως δωρεάν μεταφορά με τις συγκοινωνίες, περισσότερους εργάτες στις μηχανές, υψηλότερους μισθούς, μικρότερο εργάσιμο χρόνο, να μειώσει, δηλαδή, ως και να εξαλείψει την εκμετάλλευση.

Σ' αντίθεση μ' αυτήν την ανθρώπινη επιδίωξη των εργατών, το κεφάλαιο θέλει και τη νύχτα να γίνεται μέρα προκειμένου να είναι διαρκής η παραγωγή κέρδους από την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης.

Αλλοι κόσμοι.

Σαφής και η διαφορά ορισμένων που επικαλούνται την «κοινωνία των πολιτών» για να τη φέρουν σε αντιπαράθεση με την κοινωνία των εργατών. Χωρίζονται από ένα βαθύ σκοτάδι.

Και στη διαμάχη γύρω από το αν η νύχτα θα ανήκει στους εργάτες για ξεκούραση, ή στην καπιταλιστική μαφία για περισσότερα κέρδη, οικοδομούνται συμμαχίες που αναγκαστικά θα συγκρουστούν αύριο.

Ετσι κι αλλιώς η εργολαβία παραμένει σταθερή: Το κεφάλαιο επιδιώκει μόνιμα και σταθερά να χτυπηθεί η κομμουνιστική προοπτική. Και για να χτυπήσει το αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, προσπαθεί ξανά και ξανά να χτυπήσει την οργάνωση που οδηγεί στην ικανοποίηση αυτού του αιτήματος. Ετσι ανάμεσα στ' άλλα έρχεται και ξανάρχεται η υποδαύλιση της άποψης πως ενώ είναι καλή η ιδέα της κοινωνικής απελευθέρωσης, δεν μπορεί να περπατήσει όσο ηγούνται σ' αυτόν τον αγώνα οι κομμουνιστές. Και άρα η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να ακουμπήσουν τις ελπίδες τους στα φτερά μιας άλλης, μιας «αριστερής» ηγεσίας, που όλως τυχαία την ευλογεί το κεφάλαιο.

Κι επειδή αυτό δε φτάνει, είναι διαρκής η προσπάθεια να χτιστούν συνειδήσεις κατάλληλες που δε θα διεκδικούν όλη την εξουσία για τους εργάτες, αλλά γενικώς και αορίστως δικαιώματα για τους πολίτες.

Ετσι προκύπτει με μπόλικη προβολή από τα ΜΜΕ του κεφαλαίου - τόση ώστε να προκαλεί καθώς συνοδεύεται από την απόλυτη εξαφάνιση του εργατικού κινήματος - η περίφημη «κοινωνία των πολιτών». Μ' ένα τεράστιο σομπρέρο από αυτόκλητους εκπροσώπους της να παριστάνει το κίνημα, ακριβώς για να μην υπάρχει κίνημα.

Αυτή η «κοινωνία» είναι που ζητούσε «ανθρώπινα δικαιώματα» μαζί με τους ιμπεριαλιστές για να δικαιολογηθούν οι όπου Γης σφαγές.

Είναι η ίδια που εμφανίζεται, δήθεν, να διεκδικεί ως «κοινωνικό αγαθό» που πράγματι είναι, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς όμως να αναγνωρίζει στους εργαζόμενους σ' αυτά το δικαίωμα να ξεκουράζονται ή και να απεργούν.

Αυτοί που εμφανίζονται γενικώς ως «κοινωνία» ενάντια στους εργάτες, μπορεί να είναι αντίπαλος αύριο, όταν το εργατικό κίνημα βάζοντας τη δική του σφραγίδα οργανώσει έτσι τη ζωή που ο εργάτης παραγωγός των πάντων δε θα έχει ανάγκη τη νύχτα για να αναπτύξει όλο του το είναι.

Ασχετο: ψάχνεις να βρεις τι πρόγραμμα θα συζητήσουν στον ΣΥΝ; Για την εργατική εξουσία, πάντως, σίγουρα δε συζητούν.