Του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Καλοί συνάδελφοι επιμένουν να αναλύουν την πραγματικότητα με τα εργαλεία μιας σχολής πολιτικών επιστημών, όπου τα πάντα αναγορεύονται σε μια αντίληψη περί πολιτικής που κυκλοφορούσε δικαίως τότε στην αρχαιοελληνική γραμματεία, μια αντίληψη, όμως, που στη μηχανική της μεταφορά επιμένει να αγνοεί και σήμερα τη βαθιά ταξική διαίρεση της κοινωνίας και σε πείσμα της πραγματικότητας ζητάει από την πολιτική να υπηρετεί γενικώς το καλό.

Ομως και η πολιτική δεν μπορεί παρά να αντανακλά ταξικά συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν να είναι καλός ένας αστός πολιτικός για τον εργάτη. Και το αντίστροφο, δεν ισχυρίζεται ο κομμουνιστής πολιτικός ότι η πολιτική που θα εφαρμόσει η εργατική εξουσία θα είναι καλή και για τους αστούς. Αλλωστε, αυτούς λέει ότι θα τους καταργήσει η εργατική εξουσία. Θέλουμε να πάψουν να υπάρχουν οι αστοί. Κι αυτοί θέλουν να είναι οι εργάτες στα γόνατα. Δεν υπάρχει πεδίο κοινού καλού. Μ' αυτήν την έννοια δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε ως καλή εξέλιξη αυτό που καταγράφεται ως τέλος της αυταπάτης περί κοινού καλού.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι μεγάλες μάζες εργαζομένων εξακολουθούν, παρά την απογοήτευση, να ελπίζουν ότι θα γυρίσει προς το καλό ο τροχός εντός της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Ε, δε θα γυρίσει. Κι όσο πιο γρήγορα βάλουν πλάτη να γυρίσει ο τροχός υπέρ της εργατικής εξουσίας τόσο λιγότερα τα θύματα.

Πάμε γι' άλλα: Είναι οι λέξεις αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου; Είναι, αλλιώς Λόγος δεν υπάρχει. Ακόμα κι ο άναρθρος λόγος υπακούει στο μηχανισμό της αντανάκλασης, αλλιώς δεν μπορεί καν να υπάρχει ως λόγος. Αυτό το στοιχειώδες προσπαθούν να ανατρέψουν όσοι αντιμετωπίζουν τις λέξεις ως λάθος. Αυτός που στήνει πυρηνικά και μιλάει για ειρήνη δεν κοροϊδεύει τον κόσμο. Αλήθεια λέει. Μιλάει για τη δική του ειρήνη: Την άκρα του τάφου σιωπή των αντιπάλων του. Οτι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε για πόλεμο δεν έχει να κάνει με καμιά άγρια διάθεση, αλλά με μια έλλογη απόφαση να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο. Μιλάμε για πόλεμο γιατί πόλεμο βλέπουμε μπροστά μας καθημερινά. Η αφύλακτη διάβαση στη Λάρισα που σκότωσε έναν μηχανοδηγό αμαξοστοιχίας κι έναν οδηγό φορτηγού είναι μια έκφραση από το κυνήγι του κέρδους. Αν το δεις έτσι, δεν κλαις για τους ανθρώπους που χάθηκαν, ορκίζεσαι να βάλεις τέρμα στο μακελειό. Αν θέλεις να 'σαι συνεπής με την αγανάκτησή σου. Αλλιώς γίνεσαι άθελά σου ένα πιόνι στο στρατόπεδο του αντίπαλου. Αγανακτείς, δήθεν, και την επόμενη στιγμή επιτρέπεις στο κέρδος να κάνει το επόμενο έγκλημα. Καιρός να πάψουμε να χαϊδευόμαστε μεταξύ μας. Εκτός κι αν συμφωνήσουμε να πούμε στους γονείς του παιδιού που χάθηκε στο παιδικό σταθμό ότι έφταιγε η κακιά η ώρα κι όχι το κέρδος.