«Παραμένουν χωρισμένες οι δύο Γερμανίες (...) την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης η πόλη Σβεντ και η πετροχημική της βιομηχανία την καθιστούσαν "πόλη υπόδειγμα". Αν και είχε καταστραφεί κατά 80% στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και δεν είχε παρά 5.000 κατοίκους το 1945, η Σβεντ έφτασε να μετράει 52.000 κατοίκους το 1989. Χτίστηκαν διαμερίσματα με "σύγχρονες ανέσεις" όπως μπάνιο και ζεστό νερό, για να προσελκύσουν ειδικευμένα εργατικά χέρια. Και το κομμουνιστικό καθεστώς δε δίσταζε να φέρνει μηχανικούς και σύγχρονες τεχνολογίες από τη Δύση προκειμένου τα διυλιστήρια να παραμένουν στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας (...)

(...) η πόλη έχασε γύρω στο ένα τρίτο του πληθυσμού της σε λιγότερα από 20 χρόνια (...) δύο στα τρία λύκεια έχουν κλείσει, όπως επίσης και τα μισά δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία. Το 1/3 των κατοίκων είναι συνταξιούχοι και το 1/3 είναι σε ανεργία. Ο δήμος γκρεμίζει τα άδεια κτίρια (...)

(...) ο Καρλ Χάιντς, 44 ετών έχει μείνει χωρίς δουλειά εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια. "Ο καπιταλισμός είναι πραγματική μάστιγα. Τουλάχιστον την εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας η δουλειά αναγνωριζόταν στη σωστή αξία της. Είχαμε την ασφάλεια μιας θέσης εργασίας. Ημασταν μια κοινωνία με ισότητα". Περίπου τα 2/3 των Ossis (έτσι λένε τους κατοίκους της πρώην ΓΛΔ) πιστεύουν όπως αυτός ότι το παλιό καθεστώς είχε τα καλά του» (γράφει ο Patrick Saint Paul στον Le Monde / ΤΟ ΒΗΜΑ).