«Αδέσμευτος Τύπος», 27/1/2002. Τότε που ο (βουλευτής της αντιπολίτευσης και όχι υπουργός της κυβέρνησης) κ. Χατζηγάκης «συμπαραστεκόταν» στους αγρότες και ανέβαινε «ακόμη και στα τρακτέρ μαζί τους»...

*

«Η κυβέρνηση και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγκεκριμένα, αναγνωρίζει ότι υπάρχουν μεγάλες κατηγορίες αγροτών που έχουν πρόβλημα. Αυτό δεν το κρύβει κανείς. (...) Δεν πρέπει να χάσουν το δίκαιό τους (...) Οι ακραίες ενέργειες αντίθετα θα δημιουργήσουν αντιπαράθεση με την ίδια την κοινωνία. Δε θέλω οι αγρότες να έρθουν κόντρα με την κοινωνία».

(Σωτ. Χατζηγάκης, 19/1/2009)

***

Προσέξτε, τώρα, τα παρακάτω:

*

«Οι σημερινές κινητοποιήσεις ούτε αποτελούν συνδικαλιστική επιβεβαίωση ούτε γίνονται με οποιαδήποτε κομματική υποκίνηση. Αντίθετα, αποτελούν ένα ειλικρινές ξέσπασμα και συνιστούν ένα απονενοημένο διάβημα μιας φιλήσυχης και νομοταγούς κοινωνικής ομάδας, οι οποίοι έδωσαν πάντοτε το "παρών" σε όλα τα προσκλητήρια της πατρίδας και της κοινωνίας μας (...)

Επί 10 σχεδόν χρόνια οι Ελληνες γεωργοί και κτηνοτρόφοι εμπαίζονται (...)

Το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων συνεχώς αυξάνει, εξανεμίζοντας τις όποιες αυξήσεις στις τιμές των αγροτικών προϊόντων.

Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου των γεωργικών προϊόντων συνεχώς διευρύνεται και αναγκαζόμαστε να κάνουμε εισαγωγές και σε προϊόντα όπου παραδοσιακά είχαμε αυτάρκεια (...).

Οταν τελικά ο αγροτικός τομέας καταρρέει καθημερινά, με αλυσιδωτές δυσμενείς επιπτώσεις σ' ολόκληρο τον τομέα της Οικονομίας αλλά και στο χώρο της κοινωνίας, τότε, τι πρέπει αλήθεια να κάνουν οι αγρότες μας;

Ποιον άλλο δρόμο έχουν από το να ξεσηκωθούν και να προχωρήσουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις;

Τους παρέχει μήπως κάποια άλλη διέξοδο η Πολιτεία εκτός από το να τους εμπαίζει και να τους εξαπατάει συνεχώς;

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε εμείς οι πολιτικοί;

Να κλείσουμε άραγε ερμητικά τα μάτια μας και τ' αυτιά μας και να μη βλέπουμε και να μην ακούμε τίποτα, αλλά να "σφυρίζουμε" αδιάφορα για το πρόβλημα;

`Η μήπως θα πρέπει να δείξουμε κάποιο ιησουίτικο ενδιαφέρον, λέγοντας ότι στηρίζουμε μεν τους αγρότες και υποστηρίζουμε τα αιτήματά τους αλλά δε δεχόμαστε και δεν υιοθετούμε τις δυναμικές κινητοποιήσεις; Ξεχνάμε μήπως πως τέτοιες "δυναμικές και ακραίες" κινητοποιήσεις - όπως τις χαρακτηρίζει το αθηνοκεντρικό σύστημα - είναι εκείνες που "γράφουν ιστορία" και που οδηγούν σε τολμηρές λύσεις των προβλημάτων;

Και δε θα πρέπει άραγε επίσης πρώτοι εμείς οι πολιτικοί να καλέσουμε ολόκληρο τον ελληνικό λαό σε ένα συναγερμό, για κοινωνική αλληλεγγύη και αφύπνιση υπέρ μιας κοινωνικής ομάδας συνανθρώπων μας, που βαδίζει ολοταχώς προς ένα βέβαιο οικονομικό και κοινωνικό θάνατο;»...

*

Και τα λόγια αυτά από το στόμα του ίδιου ανθρώπου προέρχονται. Για την ακρίβεια επρόκειτο για το «Αγροτικό Μανιφέστο» (!) του κ. Χατζηγάκη, όπως το είχε βαφτίσει και δημοσιεύσει η εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος» (27/1/2002).

Ανάμεσα βέβαια στον «πρώιμο» και στον «ώριμο» Χατζηγάκη, υπάρχει μια (πολύ σημαντική) διαφορά:

Ο κ. Χατζηγάκης του 2001, που κατήγγειλε τον «ιησουιτισμό» εκείνων που, όπως τόνιζε, «στηρίζουν μεν τους αγρότες (...) αλλά δε δέχονται και δεν υιοθετούν τις δυναμικές κινητοποιήσεις», δεν ήταν παρά ένας απλός βουλευτής και μάλιστα της αντιπολίτευσης.

Ο κ. Χατζηγάκης του 2009, που αποκαλεί τους αγώνες των αγροτών «ακραίες ενέργειες», είναι υπουργός της κυβέρνησης. Και, επιπλέον, εκείνος ο αρμόδιος υπουργός να φέρει σε πέρας τον (σύμφωνα με τα δικά του λόγια) «ιησουιτισμό» της προπαγάνδας εναντίον των αγροτών...