Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Το λαϊκό βίωμα, όμως, είναι κυρίαρχο, κι αναγκάζει την αστική εξουσία σε άμεσο ανακάτωμα του βούρκου, ώστε στα θολά νερά να αρχίσουν να επιπλέουν οι πρόθυμοι - σανίδα σωτηρίας πάντα για το σύστημα. Η επιβράβευση πάραυτα. Δεν είναι καν «συντηρητική παλινδρόμηση» όλο αυτό.

Κάτι ο ήρωας πιλότος που έβγαλε σώους 155 ανθρώπους από τα παγωμένα νερά του Χάτσον, κάτι ο μεταμελημένος κουκουλοφόρος που έκανε το ουράνιο τόξο να φανεί, δόξα τω θεώ θα 'χουμε ταινίες που να μας πλασάρουν, για να βλέπουμε στις κρύες νύχτες του χειμώνα που κρατάει πολύ ακόμα.

Εκτός κι αν... Αν αυτό που συμβαίνει πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας, αυτό που οργανώνεται στην κόψη της ταξικής σύγκρουσης, βγει στο φως.

Τότε... Τότε δε θα υπάρχει κανένας λόγος να απαντήσεις λεκτικά στην ύβρι (αντιμετώπισαν, είπε, το φασισμό και τον κομμουνισμό κι αυτή του τη φράση η «Αυγή» την είδε ως «το αμερικάνικο όνειρο στην εξουσία»).

Τότε... Τότε δε θα χρειάζεται να απαντήσεις με αναλύσεις στη λαθροχειρία (πάλι στην «Αυγή» που εξίσωσε χτες αυτούς που γίνανε σταυραετοί, γιατί δεν είχαν να χάσουν τίποτα άλλο από τις αλυσίδες τους, με τις νέες «κόκκινες προβιές» που, όπως βγήκαν, έτσι ξαναχώθηκαν στα λαγούμια της εξουσίας που τους τρέφει).

Τότε... πολύ σύντομα με τα μέτρα της Ιστορίας...

Ασχετο: Μπορεί και να 'τανε χωμένη κάπου ανάμεσα στο πλήθος, μπορεί και να 'παιξε σε κάποιο από τα πάρτι που έγιναν. Μπορεί απλά και να συνέχιζε σε κάποια άλλη γωνιά της Αμερικής να παίζει με την κιθάρα της «Talkin' bout a revolution». Ζώντας εκεί, στο πλαίσιο εκείνης της κουλτούρας, δύσκολο να την κατηγορήσει κάποιος για προδοσία του «this land is my land». Κρατάμε τη δυναμική των τραγουδιών που άλλα πράγματα σημαίνουνε για μας, και συνεχίζουμε με το «Into My Arms», «Waiting Underground», σε «μια συνουσία μυστική» και μ' ένα «γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου» υπό μάλης.