Οσο παραμένουν υψηλές οι διεθνείς τιμές των καυσίμων, τόσο δυναμώνουν οι πληθωριστικές πιέσεις, λένε τις μέρες αυτές, μ' ένα στόμα, οι διάφοροι κυβερνώντες των χωρών - μελών της ΕΕ και άλλοι απολογητές των «νόμων της αγοράς». Και αμέσως συμπληρώνουν: Χρειάζονται άμεσα μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης. Τι μέτρα; Μα τι άλλο, περισσότερα, βαθύτερα και αποτελεσματικότερα προγράμματα «διαρθρωτικών αλλαγών», τόσο στο τομέα των εργασιακών σχέσεων, όσο και σε άλλους τομείς, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια Υγεία, η Παιδεία, κλπ. κλπ.
Με δυο λόγια, δηλαδή, δε φτάνει, που πληρώνουν βαριά οι εργαζόμενοι τα σπασμένα της ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών του πετρελαίου, της πτώσης του ευρώ και της ανόδου του δολαρίου, θα κληθούν να πληρώσουν ακόμη περισσότερα, ώστε να μην ενοχληθεί στο παραμικρό η πορεία της συσσώρευσης υπερκερδών του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου. Κι όχι μόνο να μην ενοχληθεί αυτή η πορεία, αλλά και να ξεπεράσει ακόμη και τους στόχους, που οι κεφαλαιοκράτες είχαν ορίσει.