[...] Σε ποιους απευθυνόμαστε σαν Κόμμα, σε τι ανθρώπους και με τι χαρακτηριστικά, πού ψάχνουμε τους συμμάχους μας και πώς. Λένε οι Θέσεις «το 1996 η αύξηση των μισθωτών σε σύγκριση με το 1981 ήταν 34,3% και ότι το ποσοστό της μισθωτής εργασίας στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό ανέβηκε στο 64%-65%», «Στο λεγόμενο τομέα των υπηρεσιών απασχολείται το 60,6% των μισθωτών».

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να ψάξουμε όχι απλά τους συμμάχους, αλλά και την ίδια την εργατική τάξη (ΕΤ) και πέρα από αυτό που είχαμε συνηθίσει; Σε μια μετα-βιομηχανική εποχή πρέπει να υπάρχει ΕΤ και πέρα από το λεγόμενο βιομηχανικό προλεταριάτο (ΒΠ).

Μιλάμε για συμμαχίες της ΕΤ και μια και η αγροτιά σιγά σιγά μας τελειώνει (μειώνεται κατά 2,5% το χρόνο), λέμε να προσεγγίσουμε τους μικροαστούς, τους μικρο-μαγαζάτορες για να χτίσουμε το μέτωπο. Γιατί άραγε αυτοί που έχουν 2-3 ή και 10 υπαλλήλους και βγάζουν υπεραξία είναι καλύτεροι σύμμαχοι από τους απλούς μισθωτούς εργαζόμενους σε κλάδους που έχουν να κάνουν με υπηρεσίες. Απλούς μισθωτούς που βλέπουμε να ασχολούνται με νέα επαγγέλματα και που ταυτόχρονα είναι και οι πρώτοι που δέχονται τις συνέπειες από τη «λάθος» αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. (Οπου «λάθος» διαβάστε ταξική χρήση των νέων τεχνολογιών κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων και προς όφελος των καπιταλιστών, γιατί προφανώς οι νέες τεχνολογίες (ΝΤ) δε φταίνε σε τίποτα, όπως παλιότερα δεν έφταιγαν και οι μηχανές για τους εργάτες που έχασαν κάποιες θέσεις εργασίας. Στα χέρια της εργατικής τάξης, οι ΝΤ μπορούν να λειτουργήσουν σαν θαυμάσιο εργαλείο για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Τα γράφω αυτά γιατί η θέση 1 δυστυχώς πολλούς έμπλεξε).

Παλιότερα λέγαμε αυτός είναι «τσαγκάρης», ένα ζεμπίλι εργαλεία έχει και πουλάει τη δουλιά του ο άνθρωπος, αυτός ο τορναδόρος είναι ακόμα πιο εύκολο να δει το «καινούριο», δουλεύει στη φάμπρικα και βλέπει πιο εύκολα από τον αγρότη το άδικο, δεν είναι μπερδεμένος με σκέψεις όπως «το χωραφάκι μου». Δουλεύει ο βιομηχανικός εργάτης στην αλυσίδα παραγωγής και έχει ανάγκη τη συνεργασία με το συνάδελφό του, εξαρτάται πολύ η δουλιά του από το τι κάνει ο προηγούμενος συνάδελφός του και από τη δική του δουλιά εξαρτάται τι θα κάνει ο επόμενος στη γραμμή παραγωγής, είναι λοιπόν πειθαρχημένος, μαθημένος στη συνεργασία, βλέπει εύκολα το φίλο - συνεργάτη - σύμμαχο. Σήμερα;

Σήμερα εγώ βλέπω εκατοντάδες νέους να εργάζονται και η δουλιά τους να εξαρτάται άμεσα από το τι κάνει κάποιος εργαζόμενος όχι δίπλα τους, αλλά ακόμα και σε διαφορετική χώρα. Δεν έχουν σφυριά και τανάλιες, ούτε τόρνο ή καμίνια, έχουν ένα τερματικό, ένα τηλέφωνο, τις γνώσεις τους και προσπαθούν να φτιάξουν ή να πουλήσουν ό,τι προϊόν μπορεί να ζητήσει ο καταναλωτής και ο εργοδότης. Προσπαθούν να φτιάξουν έντυπα ηλεκτρονικά ή όχι, να στήσουν προγράμματα σε ραδιόφωνα και σταθμούς TV, να ελέγξουν και να ρυθμίσουν την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών σε κλασικούς και νέους τομείς της οικονομίας.

Προσπαθούν να πουλήσουν τις γνώσεις τους στην ντόπια αλλά και σε μακρινές αγορές, έτσι και αλλιώς δεν είναι και πολύ μακρινές, «πώς είπατε δυο τσιγάρα δρόμος; Οχι, δύο τρία κλικ στο καντράν του τερματικού τους είναι όλο και όλο».

Προσπαθούν τέλος πάντων να εκπαιδεύσουν και να εκπαιδευτούν σε καθημερινή βάση, αντιμετωπίζοντας καθημερινά όχι τόσο το φόβο της απόλυσης, έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι φασόν και με ωράριο που υπαγορεύεται από την εποχιακή κίνηση εργάζονται, προσπαθούν να βρουν αν αύριο θα εξακολουθήσουν να είναι «χρήσιμοι» ή αν θα τους έχει ή όχι ξεπεράσει ο «πιτσιρικάς» στο απέναντι γραφείο στην παραπέρα πόλη, στο Πακιστάν ή στην Ινδία.

Αυτός κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένας «νέος» τύπος εργαζόμενου (ενταγμένος στην παραγωγή, μάχιμος μισθωτός που αναπτύσσει ή εφαρμόζει τις λεγόμενες ΝΤ στην εργασία του), που αξίζει να τον προσεγγίσουμε με ιδιαίτερη προσοχή και να τον δούμε αν όχι σαν τον πρωτοπόρο, τουλάχιστον από τους καλύτερους συμμάχους. Αυτός μπορεί να είναι πρωτοπόρος στο στήσιμο της όποιας συμμαχίας, του όποιου μετώπου, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, θυμηθείτε το Σιάτλ. Τιμώ και σέβομαι τα γηρατειά, εκτιμώ την προσφορά της νοικοκυράς, αλλά πρώτα και κύρια ενδιαφέρομαι να προσεγγίσω τον εργαζόμενο αυτόν που είναι μάχιμος στην παραγωγή και μάλιστα σε τομείς νέους και γοργά αναπτυσσόμενους, αυτόν που δε βγάζει υπεραξία από άλλον εργαζόμενο και που για να ζήσει πουλάει την εργατική του δύναμη, έστω και αν αυτή δεν είναι πια στα μπράτσα του, αλλά στην κρανιακή του κοιλότητα.

Τώρα βέβαια για να κάνεις αυτή την προσέγγιση σήμερα, πρέπει να την κάνεις και στο σωστό τόπο, αλλά και φυσικά με σύγχρονο τρόπο. Αναφορά στα ζητήματα ραδιόφωνο, TV, γραπτό και προφορικό λόγο και το σύγχρονο γίγνεσθαι, παρατηρήσεις και προτάσεις. Σήμερα δε φτάνει να έχεις σωστές θέσεις, πρέπει και να μπορείς να τις πεις, και να τις πεις αποτελεσματικά.

Και τελειώνω με το μικρό - τεράστιο χώρο που λέγεται διαδίκτυο. Μέχρι τώρα, διαδίκτυο για εμάς, ουσιαστικά σημαίνει Web, δηλαδή βάλαμε κείμενα και εικόνες και όποιος θέλει πάει και τα βλέπει. Είναι καιρός πια, πρώτον να αναβαθμιστούν τα sites, αισθητικά αλλά και χρηστικά, η σημερινή τους μορφή είναι «παλιομοδίτικη» και δύσχρηστη, ας δούμε παραδείγματα από τα διάφορα διεθνή portals.

Αλλά το βασικότερο, πρέπει να μας απασχολήσουν οι υπόλοιπες δυνατότητες του διαδικτύου.

Λίστες συζητήσεων για ανταλλαγή απόψεων και ενημέρωση με ηλεκτρονική αλληλογραφία, IRC και τηλεδιασκέψεις για την ανταλλαγή απόψεων σε πραγματικό χρόνο, video conferencing όταν διοργανώνονται ημερίδες, ομάδες νέων κλπ.

Η σκέψη - πρόταση, κάθε νομαρχιακή και τουλάχιστον ένας Η/Υ με πρόσβαση στο διαδίκτυο, εμπρός για τη δημιουργία της πρώτης αριστερής πύλης στο διαδίκτυο, από όπου θα μπορεί να ξεκινά την πλοήγησή του ο κάθε αριστερός. Μια πύλη που θα μπορεί να στεγάσει και τις ανάγκες τόσο του κόμματος όσο και του εργατικού κινήματος. Πώς σας ακούγεται; Πιστεύω, σύντροφοι, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα τις αγκαλίασει ο κόσμος, το καινούριο το αγκαλιάζουν οι νέοι, το αγκαλιάζουν οι εργαζόμενοι, το αγκαλιάζουν οι κομμουνιστές, δείτε πόσα καλά σχόλια ακούστηκαν για το Solidnet και την προσπάθεια του Κόμματος σε διεθνές επίπεδο.

Σύντροφοι, ο κόσμος του Διαδικτύου είναι ένας τεράστιος νέος κόσμος, η ανάπτυξή του είναι ραγδαία και κυρίως από νέους ανθρώπους, εμείς έχουμε μάθει να λειτουργούμε σε παραδοσιακούς κλασικούς χώρους, μια συνέλευση, ένα σωματείο, μια συγκέντρωση κλπ. Στο διαδίκτυο ισχύουν άλλοι, διαφορετικοί κανόνες συμπεριφοράς, δράσης, στάσης, πώς μιλάς, πώς συζητάς, πώς επιχειρηματολογείς.

Εν πάση περιπτώσει πρόκειται για μια νέα κουλτούρα, από την οποία εάν μείνουμε έξω, θα μείνει στα χέρια των αστών και κάποιων κολεγιόπαιδων σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη κλπ.

Το χώρο αυτό δεν πρέπει να τον χαρίσουμε, έχουμε καθυστερήσει στο να τον γνωρίσουμε και να παρέμβουμε σαν Αριστερά αλλά και σαν εργατικό κίνημα.

Να κάνω μια πρόταση μόνο, να οργανωθεί μια ημερίδα, ένα συνέδριο και να ανοίξει ένας διάλογος για τις νέες τεχνολογίες, την αξιοποίησή τους προς όφελος της ΕΤ, όπως και για την παρουσία της Αριστεράς στο Διαδίκτυο, δε θα χάσουμε το χρόνο μας, αντίθετα θα κερδίσουμε πολλά.

Συντροφικά

ΚΟ Λευκάδας