Μιλούν για θυσίες.

Και με μια μονοκοντυλιά «αποφάσισαν και διέταξαν» ότι θα κοπούν δυο μισθοί από τον υπάλληλο. Μέσα σε μια στιγμή, αποφάσισαν ότι θα αφαιρεθούν από τον μισθωτό δυο ολόκληροι μήνες δουλειάς. Για τώρα και για πάντα.

*

Μιλούν για θυσίες.Τις λένε «αναγκαίες».

Και με ένα φιρμάνι κατάργησαν δυο συντάξεις από το υστέρημα του γέροντα. Με ένα τους νεύμα στέρησαν για δυο ολόκληρους μήνες ακόμα και το αντίδωρο που δίνουν στον συνταξιούχο. Εκοψαν για δυο μήνες ακόμα και αυτό το ευτελές αντίτιμο με το οποίο «τιμούν» τους ανθρώπους που ξόδεψαν μια ζωή δουλεύοντας.

*

Μιλούν για θυσίες. Τις βαφτίζουν «αναπόφευκτες».

Και με ύφος ατσαλάκωτο, άτεγκτο, «πολλά βαρύ», οπλισμένοι με την άνεση εκείνων που έχουν εξασφαλίσει την τρυφηλή διαβίωση, τη δική τους, των παιδιών τους και των εγγονιών τους, διέταξαν ότι δυο ολόκληροι μήνες δουλειάς θα γίνουν αντικείμενο νέας αρπαγής, νέας λεηλασίας.

Διέταξαν ότι στον κόσμο τους, 40 χρόνια κόποι, αγωνίες, προσπάθειες του εργαζόμενου, ισοδυναμούν με επίδομα επαιτείας!

Διέταξαν ότι η δουλειά δεν είναι το δικαίωμα του εργάτη, αλλά η ευκαιρία του εργοδότη να πληρώνει όσο θέλει και όταν θέλει, η ευκαιρία του «αφεντικού» να απολύει όσους θέλει, όποτε θέλει!

***

Αυτό είναι το τέλος (ή, μήπως, η αρχή;) της νέας τιμωρίας του λαού.

Του λαού, που επί δεκαετίες βιάζεται, και που επί 7 μήνες τώρα εκβιάζεται και τρομοκρατείται «να κάτσει ήσυχα».

*

Ο λογαριασμός έφτασε. Ας μας διευκρινίσουν, λοιπόν, οι υπέρμαχοι της «καταλαγής», οι απόστολοι της «συνεννόησης», οι Φραγκίσκοι της «καρτερικότητας»:

Και τώρα τι γίνεται με εκείνους που τιμωρούνται χωρίς να φταίνε;

Σε τι τους ωφέλησε το κήρυγμα της «συναίνεσης»;

Σε τι τους βοήθησε η θεωρία να κάτσουν «φρόνιμα»;

Τι διέσωσαν, ακούγοντας τους νουνεχείς του «ρεαλισμού» και της «αυτοσυγκράτησης»;

*

Εδώ και καιρό, σε κάθε μήνυμα διαμαρτυρίας, σε κάθε κάλεσμα αντίστασης, ενδεδυμένος την ίδια πάντα ύπουλη μάσκα της «καλοπιστίας», ο αντίλογος ήταν:

«Δεν είναι ώρα για κινητοποιήσεις». «Δεν είναι ώρα για συλλαλητήρια». «Ποιος θα σου δώσει το μεροκάματο που θα χάσεις αν κατέβεις στην απεργία;».

*

Ναι, πράγματι, ο αγώνας προϋποθέτει θυσίες. Εχει το δικό του τίμημα.

Μόνο που έφτασε πια - και, μάλιστα, με τον πιο οδυνηρό τρόπο - η ώρα να ζυγίσουμε, να μετρήσουμε, να συγκρίνουμε:

Ποιες θυσίες είναι οι αναγκαίες και ποιες οι καταναγκαστικές; Οι θυσίες του ραγιαδισμού ή η «θυσία» να κρατάς ψηλά το κεφάλι; Ποια θυσία πιάνει τόπο; Η θυσία που πληρώνεις μένοντας αμίλητος, φοβισμένος, υπάκουος, ξεκομμένος από τον σύντροφό σου στη δουλειά, απομονωμένος, εύκολη λεία

ή η «θυσία» της παλικαριάς, της ανυπακοής, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης;

***

Ας το σκεφτούμε:

Με μια μονοκονδυλιά έκοψαν δυο μισθούς. Αφαίρεσαν τα μεροκάματα δυο ολόκληρων μηνών.

*

Ρωτάμε: Αν οι εργαζόμενοι είχαν βγει στο δρόμο, αν είχαν κατέβει σε καθολική απεργία για δυο μήνες, αν για δυο μήνες οι μισθωτοί είχαν αρνηθεί να σκύψουν το κεφάλι στον Παπανδρέου, στον Ολι Ρεν, στον Στρος Καν και στον Τρισέ,

ναι, θα είχαν χάσει τους μισθούς δυο μηνών. Θα τους είχαν χάσει, όμως, για μια φορά.

*

Αλλά, σ' αυτήν την περίπτωση, με το λαό και τους εργαζόμενους για δυο μήνες στο δρόμο, με μια απεργία που θα έκανε το καθεστώς της λεηλασίας να τρέμει από την παράλυση,

ποιος, αλήθεια, από τους «δήμιους» θα τολμούσε όχι να ανακοινώσει, αλλά ακόμα και να σκεφτεί την - διά παντός - αρπαγή δυο μισθών από τους εργαζόμενους;

***

Λεηλατούν δυο μισθούς. Απολύουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Επιβάλλουν δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Γυρίζουν την Ελλάδα εκατό χρόνια πίσω.

*

Ρωτάμε:

Το «τίμημα» των δυο μισθών, που με έναν «φετφά» στέλνουν τους εργαζόμενους να το θυσιάσουν μόνιμα στο βωμό του ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ, της ΕΕ,

αν οι εργαζόμενοι το είχαν καταθέσει σε ένα γενικό απεργιακό κίνημα αντίστασης, απειθαρχίας και αντεπίθεσης, ποιος από αυτούς τους «Ταλιμπάν» της πλουτοκρατίας θα τολμούσε να ανακοινώσει όσα ανακοινώθηκαν προχτές;

Ας το σκεφτούμε - υπάρχει ακόμα καιρός.