Πού στηρίζουμε τη θέση αυτή;

***

Πρώτο: Η επίθεση σε βάρος των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού συστήματος είχε συγκεκριμενοποιηθεί ήδη από τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκέμβρη του 2009, όταν και από τις 27 κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ υιοθετήθηκε η νέα στρατηγική για το 2020, με την οποία ανανεώνονται οι στόχοι της στρατηγικής της Λισαβόνας, που αποφασίστηκε την άνοιξη του 2000 στην ομώνυμη πόλη.

***

Δεύτερο: Ολα τα σαρωτικά μέτρα που συναποφάσισαν κυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ έχουν διατυπωθεί, με τη μορφή των προτάσεων, εδώ και πολλά χρόνια, στις εκθέσεις των Οργανισμών αυτών για την ελληνική οικονομία. Ευθέως έθεταν το ζήτημα της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων - άρα και του κατώτατου μισθού - και την αντικατάστασή τους με επιχειρηματικές ή ακόμα και με ατομικές συμβάσεις. Απαιτούσαν την αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας για την προστασία από τις απολύσεις, σε συνδυασμό με τον περιορισμό ή και την κατάργηση των αποζημιώσεων για απολύσεις, την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, έτσι ώστε, με τη χρήση των ωραρίων - «λάστιχο» και τη διάσπαση του εργάσιμου χρόνου σε «ενεργό» και «ανενεργό», να απαλλάσσονται οι εργοδότες από την καταβολή υπερωριακής αποζημίωσης. Κι όλα αυτά για να φτηνύνει ακόμα περισσότερο η εργατική δύναμη.

***

Τρίτο: Το σύνολο των μέτρων που ανακοινώθηκε προχτές αποτελεί, εδώ και δεκαετίες, την αντιλαϊκή χάρτα των εκπροσώπων του ντόπιου κεφαλαίου, που με κάθε ευκαιρία ζητούσαν την προώθηση πολιτικών που θα ικανοποιούσαν αξιώσεις προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Τέταρτο: Τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού περιγράφονται τα τελευταία χρόνια γλαφυρά στις Εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, οι οποίες, μιλώντας τη γλώσσα της πλουτοκρατίας, προειδοποιούσαν ότι ο κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στα χαμηλά επιτόκια, στην πιστωτική επέκταση και κατά συνέπεια στην ενίσχυση της ατομικής χρέωσης - κατανάλωσης, εξαντλείται και γι' αυτό απαιτούνται διαρθρωτικές αλλαγές, στην κατεύθυνση των αντιλαϊκών ανατροπών.

***

Ολα τα μηνύματα έδειχναν ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου να συνεχίσει στις σύγχρονες συνθήκες την κερδοφόρα δράση του οδηγούσαν τους εκπροσώπους του στην αναζήτηση τρόπων αύξησης της υπεραξίας που καρπώνονται. Κι αυτό μπορεί να γίνει παρά με μία και μόνο μέθοδο: Την αύξηση της κλοπής του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, με αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Τα δολοφονικά μέτρα που ανακοινώθηκαν, από την τρόικα ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ και την κυβέρνηση δεν ήταν παρά το επόμενο αυτονόητο για το κεφάλαιο βήμα.