Το βράδυ έρχεται μετά από μια κουραστική ημέρα. Ανοίγω ένα βιβλίο να διαβάσω. Οι γραμμές κάνουν «κύματα». Ούτε μια σειρά δεν μπορώ να αντικρίσω. Ολο το βιβλίο έχει μετατραπεί σε αυτή τη φωτογραφία. Κοιτάω στα δεξιά μου, όπου και υπάρχει κρεμασμένη μια φωτογραφία του Τσε. Αν και στέκεται στα πόδια του και γελάει, εγώ τον φαντάζομαι νεκρό. Τον «βλέπω» ξαπλωμένο στο νεκροκρέβατο και σκέφτομαι: «Δεν έχει σημασία ποιος, πού, πότε και γιατί. Σημασία έχει ότι προσπάθησε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους».

Βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει και φαντάζομαι τον εαυτό μου «νεκρό» - όχι τόσο με τη φυσική έννοια του όρου, όσο με την πνευματική ή ακόμα και τη συναισθηματική. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα. Μα, το ακόμη χειρότερο ήταν ότι δεν ήξερα πώς να ξεφύγω από αυτή. Ο «θάνατος», μου είχε γίνει εμμονή. Νιώθω τις πρώτες ζεστές ακτίνες του ήλιου να καίνε το πρόσωπό μου. Σιγά σιγά, απομακρύνεται αυτή η εμμονή. Οσο ο ήλιος ανεβαίνει, ανακτώ την ψυχραιμία μου και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια στοιχειώδη τάξη. Πράγμα δύσκολο, ιδιαίτερα δύσκολο, όταν είσαι ψυχικά και συναισθηματικά φορτισμένος. Φτιάχνω έναν καφέ στην προσπάθειά μου να ξυπνήσω. Η μόνη φωνή που αυτή τη στιγμή εμπιστεύομαι. Τι πρέπει να κάνω; Πώς; Γιατί; Δεν ξέρω τι θέλω, χάνω την επαφή με το χώρο και τον χρόνο. Πρέπει όμως να συνέλθω γρήγορα. Οι σκέψεις δε σταματάνε. Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα. Η μοναδική εικόνα: Ο νεαρός διαδηλωτής νεκρός και οι αστυνομικοί γύρω του.

«Σεβάσου τη θυσία»! «Στάσου ανήσυχος και ανυπότακτος»!