Μ ε ρωτάνε μερικοί: Μπορεί ένας νομάρχης - και, μάλιστα, με τη «δύναμη» που διαθέτει σήμερα - να σταματήσει το ξεκλήρισμα των αγροτών της Καρδίτσας, όταν το «τέλος» της μικρομεσαίας αγροτιάς της Ελλάδας έχει προγραφεί στα «ντοσιέ» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και, ήδη, χιλιάδες φτωχά αγροτικά νοικοκυριά της χώρας μας έχουν διαγραφεί από τα «κιτάπια» του υπουργείου Γεωργίας; Αν και γνωρίζω πόσο υποβαθμισμένος είναι ο ρόλος του εκλεγμένου νομάρχη - ας όψονται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που «έφτιαξαν» μια Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση χωρίς πόρους και ουσιαστικές αρμοδιότητες - εντούτοις, η απάντησή μου είναι «ναι».

Μπορεί αν κι εφόσον έχει τη θέληση, το σθένος και το «τσαγανό» να συγκρουστεί με την αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζουν, με συνέπεια και ζήλο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, οδηγώντας στο μαζικό ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Λέω να συγκρουστεί με την αντιαγροτική πολιτική σε όλα τα επίπεδα, παντού και πάντα - πρωτίστως στους δρόμους του σκληρού και μακρόχρονου αγώνα που δίνει η αγροτιά για να κρατήσει τη γη της και να μείνει στα χωριά της - κι όχι απλώς να την καταδικάζει, στα λόγια, μόνο και μόνο για να μη χάσει την επαφή του με τον αγροτικό κόσμο και στερηθεί την πολυπόθητη αγροτική ψήφο.

Μπορεί αν και εφόσον δεν επιθυμεί να «τα 'χει καλά» με την κυβέρνηση, ή με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ετοιμάζεται να κυβερνήσει, δεσμευόμενος μόνο έναντι των αγροτών. Κι όχι όλων των αγροτών, αλλά έναντι των μικρομεσαίων παραγωγών που πλήττονται από την αντιαγροτική πολιτική και δίνουν, καθημερινά, τη μάχη της επιβίωσης. Οποιος βιώνει και προσωπικά το εύρος και το βάθος των αγροτικών προβλημάτων, αντιλαμβάνεται γιατί κάνω αυτή τη διάκριση. Διότι είναι γνωστό πως υπάρχουν και μεγαλοαγρότες που δεν αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα, αν δεν ωφελούνται κιόλας από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Είναι αυτοί που ετοιμάζονται ν' αρπάξουν, για ένα κομμάτι ψωμί, τη γη των φτωχών ξωμάχων, για να εξελιχθούν σε νεοτσιφλικάδες.

Μπορεί αν και εφόσον πιστεύει ότι υπάρχει συνολική λύση του αγροτικού προβλήματος της χώρας, που δεν μπορεί, όμως, να υλοποιηθεί αν δεν ανατραπεί η εξουσία της άρχουσας τάξης και στη θέση της έρθει μια Λαϊκή Εξουσία, που θα ενδιαφέρεται για τον αγρότη. Κι αυτή η λύση βρίσκεται στη συγκρότηση κι ανάπτυξη των λαϊκών παραγωγικών συνεταιρισμών, μέσα από τους οποίους και ο μικροκληρούχος αγρότης θα μπορεί να εξασφαλίσει την αγροτική απασχόληση, διασφαλίζοντας ένα καλό εισόδημα για να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του. Ταυτόχρονα, θα βοηθήσει στην ποσοτική και ποιοτική παραγωγική αγροτική ανάπτυξη της χώρας, συμβάλλοντας στην ικανοποίηση των σύγχρονων διατροφικών αναγκών του λαού μας.