«Σήμερα - λένε - δεν υπάρχουν πλάσματα με καρδιά και ψυχή. Ολοι παραδομένοι στην ομοιομορφία, την υποταγή και την ακινησία. Ανοίγουμε τους τάφους μας για να θάψουμε αύριο τα παιδιά μας. Σήμερα ο μισός πλανήτης κατοικείται από ζόμπι και ο άλλος μισός από σκουπίδια. Κουταμάρες. Κάθε εποχή έχει τους ήρωές της. Αν οι αναταράξεις του '40, του '50 και του '60 μεταμόρφωναν σε γίγαντες ακόμα και τους νάνους, οι σημερινοί εσωτερικοί πόνοι ανυψώνουν την ελάχιστη ανυπακοή στο μάξιμουμ της αντίστασης. Ελάχιστο είναι να αιμοδοτείς τον διπλανό σου με μια ρανίδα αλληλεγγύης. Ελάχιστο να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να διατηρείς αλώβητο τον εαυτό σου. Δεν ακούμε τους κραδασμούς γιατί απλούστατα οι άθικτοι και οι γενναίοι περπατούν μόνοι. Αλλά οι απαράβατοι νόμοι της Ιστορίας και της Φυσικής επιμένουν και θα επιμένουν. Ο κόσμος να χαλάσει. Η νηνεμία είναι προάγγελος θύελλας και η ακινησία προμήνυμα σαρωτικών αλλαγών. Κουράγιο, αδερφέ μου. Στην άκρη του τούνελ υπάρχει φως!». Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «Στήλη Αλατος» των «Νέων».