«Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Θα ήθελα απ' την αρχή να ξεκαθαρίσω και να δηλώσω ότι το ΚΚΕ περνάει σε μια νέα φάση πολιτικής παρέμβασης και δράσης αυτή την περίοδο. Ανοίγουμε, δηλαδή, με πιο συστηματικό και στοχοπροσηλωμένο τρόπο εκτεταμένο ανοιχτό πολιτικό διάλογο». Με τα λόγια αυτά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ξεκίνησε τη συνέντευξη Τύπου χτες, τονίζοντας με έμφαση ότι το ΚΚΕ επιδιώκει κατά κύριο λόγο στο διάλογο αυτό να έχει για συνομιλητή τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους.

Οπως συγκεκριμένα ανέφερε:

«Με το διάλογο αυτό, απευθυνόμαστε γενικά στο λαό, ειδικότερα στα κινήματα της εργατικής τάξης, των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, στη φτωχή αγροτιά και τη νεολαία, στα κινήματα των γυναικών, στο κίνημα κατά του πολέμου, σε όλα τα κινήματα, όπως των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, που προβάλλουν και προτάσσουν άξονες και στόχους πάλης που αφορούν στα λαϊκά προβλήματα, στα προβλήματα του τόπου.

Απευθυνόμαστε στους ανθρώπους της Επιστήμης, της Τέχνης και του Πολιτισμού. Απευθυνόμαστε, βεβαίως, και σε πολιτικές δυνάμεις και σε όλους όσους συναντηθήκαμε σε κάποιον τομέα ή μέτωπο πάλης, στις εκλογικές μάχες, στο κίνημα. Απευθυνόμαστε στους αριστερούς, που δεν ενσωματώνονται στο σύστημα και δεν έχουν πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την πείρα του διεθνούς και του ελληνικού κινήματος.

Επιδιώκουμε να ανοίξουμε διάλογο με όλους εκείνους, που, ανεξάρτητα αν αυτή τη στιγμή αισθάνονται ότι ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ψηφίζουν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, βρίσκονται όμως σε μια πορεία προβληματισμού και αναζήτησης μιας ουσιαστικής ανατρεπτικής εναλλακτικής λύσης.

Ιδιαίτερη προσπάθεια θα κάνουμε, για να επικοινωνήσουμε με όλους εκείνους που στο παλιότερο ή στο πρόσφατο παρελθόν παλέψαμε στο ίδιο μετερίζι, αλλά οι δρόμοι μας χώρισαν κάτω από το βάρος των διεθνών και εσωτερικών εξελίξεων, που αφορούν στο εργατικό, στο κομμουνιστικό κίνημα».

Η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε ότι περιεχόμενο αυτού του διαλόγου, που δε θα έχει ημερομηνία λήξης, αλλά θα είναι μόνιμος και σταθερός, θα είναι «η αύξηση της προσπάθειας για κοινή δράση στα υπάρχοντα μέτωπα πάλης και συσπείρωσης και συνεργασίας. Σ' αυτά που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και στο ξεκίνημα νέων προσπαθειών για τη διαμόρφωση και νέων κοινών χώρων δράσης εκεί που χρειάζεται, εκεί που απαιτούν οι καιροί μας.

Στο επίκεντρο αυτού του διαλόγου θα είναι τα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά, δημοκρατικά και γενικότερα πολιτικά προβλήματα που αφορούν στο λαό, ο αγώνας κατά του πολέμου, κατά των επεμβάσεων και των επιδρομών, κατά του ευρωστρατού και των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων».

Ακολούθως σημείωσε: «Μας ενδιαφέρει μέσα απ' αυτό το διάλογο, αλλά και την κοινή δράση, να διαμορφωθεί ένα κλίμα κατάλληλο, όσο εξαρτάται από εμάς, απ' όλους μας, ένα κλίμα αντίστασης στη μεθοδευμένη προσπάθεια να κυριαρχήσει παντού ένα πνεύμα μοιρολατρίας και ηττοπάθειας, να χάσει ο λαός κάθε πνεύμα αντίστασης, να ξεχάσει τις αγωνιστικές του παραδόσεις και αντιστάσεις, να γίνει ένας "πολτός" η συνείδησή του, ώστε να χειραγωγείται, να εξαγοράζεται, να τρομοκρατείται ή και να παρασύρεται σε αναχώματα που το ίδιο το σύστημα χρησιμοποιεί ή αξιοποιεί, προκειμένου να κρατά το λαό, τις ζωντανές δυνάμεις του λαού και της νεολαίας εντός των τειχών, να μας έχει δηλαδή όλο και περισσότερο στο χέρι του».

«Κυριολεκτικά -υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - πρέπει να αντισταθούμε σ' αυτό που θέλουν: να περπατάμε, δηλαδή με τα τέσσερα. Σήμερα το πρωί - δεν είναι βέβαια καινούρια αυτή η εντύπωση, αυτή η εμπειρία - ακούσαμε τις διακηρύξεις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ότι εάν ο λαός π.χ. του Ιράκ διώξει τον Σαντάμ Χουσεΐν, τότε εκλείπει η αιτία του πολέμου. Είμαστε οι τελευταίοι που θα υπερασπιστούμε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν και τον ίδιο προσωπικά, γνωρίζοντας όλη την ιστορία του, το παρελθόν και το παρόν. Πολύ περισσότερο, είμαστε ευαίσθητοι, διότι αυτό το καθεστώς κρατά σε βαθιά παρανομία τους κομμουνιστές, αλλά και γενικότερα προκαλεί τεράστια προβλήματα στο λαό και στα θέματα της δημοκρατίας.

Ωστόσο, δεν πρόκειται να δεχτούμε αυτό τον τρόπο υπαγόρευσης των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου απ' τη μια μεριά βάζουν το θέμα του πολέμου και απ' την άλλη ζητούν να γίνουν κυβερνητικές αλλαγές. Αυτές τις αλλαγές θα τις κάνουν οι λαοί όταν αποφασίσουν, και πρέπει να τις κάνουν, και σε καμία περίπτωση αυτή η υπόθεση δεν μπορεί να γίνει τράμπα με την υπόθεση ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου».

Η Αλ. Παπαρήγα διευκρίνισε και το είδος του διαλόγου, στον οποίο αναφέρεται και επιδιώκει το ΚΚΕ, τονίζοντας: «Πρέπει, βέβαια, να ξεκαθαρίσω, όταν λέμε θα ανοίξουμε διάλογο με τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας, της Υγείας, της ανεργίας, του περιβάλλοντος, της κοινωνικής εγκληματικότητας και των ναρκωτικών, του μεγάλου προβλήματος του πώς ζουν σήμερα, κάτω από ποιες συνθήκες, οι μετανάστες στην πατρίδα μας, όλα αυτά τα προβλήματα και πολλά άλλα που παραλείπω, γιατί είναι μεγάλος ο κατάλογος, επιδιώκουμε να τα συζητήσουμε με έναν όχι τόσο κλασικό και συνηθισμένο τρόπο, όπως καθημερινά κάνουμε μέσα στις μαζικές οργανώσεις, στα συνδικάτα, στους κοινωνικούς φορείς. Θέλουμε να ανοίξει μια συζήτηση ολοκληρωμένη γι' αυτά τα προβλήματα.

Θα πω ένα παράδειγμα: Το πρόβλημα της Υγείας, βεβαίως, ο λαός μπορεί να το προσεγγίσει απ' αυτές τις ατελείωτες και βασανιστικές ουρές που ζουν οι συνταξιούχοι, και όχι μόνο. Μπορεί κανείς να το προσεγγίσει με τη δυσκολία του ΙΚΑ π.χ. να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Μπορεί κανείς να το προσεγγίσει και με τα ράντζα των νοσοκομείων, σοβαρότατο πρόβλημα, με τα ζητήματα του ΕΚΑΒ και της εφημερίας».

«Δε θέλουμε όμως - υπογράμμισε εν συνεχεία - να μείνουμε εκεί. Και αν θέλετε, μάλλον η κοινωνία μας έχει χορτάσει από περιγραφές προβλημάτων, όπου οι ίδιοι οι ένοχοι, αυτοί που τα προκαλούν, δε νοιάζονται και πάρα πολύ ότι γίνονται πολλές συζητήσεις για τα προβλήματα, γιατί έχουν τον τρόπο να συζητιούνται τα προβλήματα, να υπάρχει αγανάκτηση και ταυτόχρονα να συγκαλύπτονται οι αιτίες, οι ευθύνες, το βάθος των προβλημάτων και πάνω απ' όλα να συγκαλύπτεται το πού πάει η κατάσταση.

Ακουγα σήμερα, ερχόμενη εδώ, κάποιον σταθμό, όπου γίνονταν πάρα πολλές αποκαλύψεις και για τα ράντζα του νοσοκομείου ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ και για το ΙΚΑ. Πού κατέληγε όμως η συζήτηση; Φταίει η γραφειοκρατία που δεν επιταχύνονται οι διορισμοί. Φταίει η αδιαφορία των υπαλλήλων. Φταίει ο ωχαδελφισμός.

Δηλαδή, προβάλλονταν μια σειρά αιτίες, οι οποίες υπάρχουν, δεν τις υποτιμούμε. Αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπτώματα και συνέπειες μιας βαθύτερης πορείας που έχει το σύστημα Υγείας και γενικότερα το ασφαλιστικό σύστημα, η κοινωνική πολιτική στη χώρα μας και όχι μόνο. Και πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε γιατί στο κάτω - κάτω αφήνονται να γίνουν τέτοιες αποκαλύψεις, πότε στην Παιδεία, πότε στην Υγεία, πότε στο Σωφρονιστικό Σύστημα, πότε στις εργασιακές σχέσεις, πότε στη ζωή των μεταναστών και σε πάρα πολλά άλλα ζητήματα; Απλόχερα, ΜΜΕ, βουλευτές κομμάτων κάνουν αποκαλύψεις.

Το ένα είναι για την εκτόνωση του λαού, για τη δημιουργία ενός κλίματος εφησύχασης, κάποιοι τα βλέπουν, κάτι θα γίνει. Πάνω απ' όλα, όμως, ενδιαφέρονται να καταστροφολογήσουν και να υπερθεματίσουν στην ύπαρξη προβλημάτων, για να περάσει το δεύτερο κύμα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, των χειρότερων μέτρων, τα οποία μέτρα θα δικαιολογούνται σαν μέτρα αντιμετώπισης της υπάρχουσας κατάστασης και του τέλματος, θα είναι όμως στην πραγματικότητα μέτρα, τα οποία θα επιβάλλουν ακόμα βαθύτερες αλλαγές στην κοινωνική πολιτική και γενικότερα οπωσδήποτε στις εργασιακές σχέσεις, επί το αντιδραστικότερον και μέτρα, τα οποία θα δημιουργούν την αντίληψη στους εργαζόμενους ότι ναι, να έρθουν οι επιχειρηματίες, να μπει ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας, οι καπιταλιστές όπως λέμε εμείς, για να βάλουν τάξη».

«Και ας θυμηθούμε πώς πέρασαν μια σειρά μέτρα τα προηγούμενα χρόνια, απ' τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του '90, πώς πέρασαν αυτά τα μέτρα με αντιστάσεις μεν, αλλά ανεπαρκείς και πέρασαν αυτά τα μέτρα και με την αυταπάτη ότι εκσυγχρονίζουν την ελληνική κοινωνία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ή είναι μέτρα τα οποία διορθώνουν υπαρκτές αρνητικές καταστάσεις.

Ενα παράδειγμα: Πώς πέρασαν οι ιδιωτικοποιήσεις; Ξεκίνησαν κατ' αρχήν από τη χρησιμοποίηση της κατάστασης που υπήρχε στον κρατικό τομέα σε μια σειρά επιχειρήσεις και οι διαπιστώσεις που γίνονταν γι' αυτή την κατάσταση ήταν πραγματικές και σωστές.

Ξεκίνησε το ζήτημα πολύ απλά. Απέτυχαν οι κομματικοί εγκάθετοι, τα ίδια έλεγε το ΠΑΣΟΚ για τους Νεοδημοκράτες, οι Νεοδημοκράτες για το ΠΑΣΟΚ. Απέτυχαν οι κομματικοί εγκάθετοι, οι πρόεδροι και οι διοικητές των οργανισμών. Μην είμαστε δογματικοί, θα βρούμε έναν manager ο οποίος θα φέρει την πείρα του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος τάχα ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας δουλεύει ρολόι.

Και υπήρχαν πάρα πολλοί εργαζόμενοι και κόμματα, πλην του ΚΚΕ, θα το πω καθαρά, στις αρχές της δεκαετίας του '90, που συνηγόρησαν σ' αυτά. Μετά ξεκίνησαν άλλη ιστορία: δεν αρκεί ο manager, να δώσουμε το 5%, το 10%, να μπολιαστούμε με την πείρα του επιχειρηματικού τομέα, να ανοιχτούμε σε νέους δρόμους. Και οι εργαζόμενοι έλεγαν ας δώσουμε έστω το 5%, το 10%, χάθηκε ο κόσμος; Το 90% θα μείνει στο κράτος.

Προχώρησε το πράγμα και ένα μεγάλο μέρος αυτών των επιχειρήσεων πέρασαν σε μονοπωλιακές πολυεθνικές επιχειρήσεις, στο μεγάλο κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο και ακόμα και εκεί που διατηρείται στο 20%, το 25%, το 30% η συμμετοχή του κρατικού τομέα, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διατήρηση της επίσημης κρατικής συμμετοχής για περισσότερα προνόμια στο κεφάλαιο.

Αλλο ένα παράδειγμα: Καλλιεργήθηκε το έδαφος, αφέθηκαν ασύδοτοι οι καπιταλιστές εργοδότες να αλλάζουν τις εργασιακές σχέσεις με όπλα την απόλυση, τον εκβιασμό κλπ. Και άρχισε να επιβάλλεται στην πράξη και στη ζωή η μερική απασχόληση. Και ήρθαν μετά κάποια κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία και έβαλαν το εξής ζήτημα στη Βουλή: Υπάρχει αναρχία στις εργασιακές σχέσεις. Υπάρχει εκμετάλλευση. Πρέπει αυτά τα πράγματα να τα καλύπτει ο νόμος. Ελάτε να ψηφίσουμε μία εργατική νομοθεσία, η οποία να αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτού που έχει προχωρήσει στη ζωή - τάχα μόνο του - και να του βάλουμε μια τάξη, κάποιους κανόνες.

Εμείς είπαμε όχι. Οχι στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων που δουλεύουν με μερική απασχόληση ή με όλες αυτές τις άγριες μορφές εκμετάλλευσης, αλλά όχι σ' αυτή την αντίληψη που λέει ότι προωθώ τα μέτρα στη ζωή και μετά έρχομαι να τα νομιμοποιήσω και στη συνέχεια αφήνω και προωθούνται άλλες, πιο άγριες μορφές εκμετάλλευσης και έρχομαι να τις νομιμοποιήσω κλπ., και τώρα πάμε σ' αυτή την επικείμενη Σύνοδο της ΕΕ όπου θα συζητηθεί πια η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, της ελαστικής απασχόλησης, με διάφορες μορφές, όχι μόνο στους εποχιακούς κλάδους, αλλά παντού. Η οργάνωση πια του συστήματος ενοικίασης των εργαζομένων πάλι με την επίκληση ορισμένων επιχειρημάτων, που μπορεί να φαίνονται λογικά σ' αυτούς που δε γνωρίζουν τη δύναμή τους, σ' αυτούς που δεν ξέρουν.

Γιατί ο μεμονωμένος εργαζόμενος να μπει μέσα σ' αυτή τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας και να ψάχνει να βρει δουλιά και να μη δώσει το όνομα του, να μη νοικιαστεί σε μια ιδιωτική επιχείρηση, η οποία θα τον παίρνει τηλέφωνο πού και πού, θα του κάνει ένα ραντεβού, θα τον κοιτάζει στα δόντια αν του λείπει κανένα δόντι ή δεν του λείπει και θα τον νοικιάσει για κάποιο διάστημα σε μια επιχείρηση;».

Συνεχίζοντας, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Στάθηκα σ' αυτά τα παραδείγματα για να πω ότι εμείς με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να συζητήσουμε τα μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά, δημοκρατικά και πολιτικά προβλήματα. Σε βάθος. Τι ήταν χτες, πού έφτασε σήμερα, ποιες είναι οι τάσεις. Ποια πρέπει να είναι τα σύγχρονα αιτήματα πάλι του εργατικού, του γενικότερου λαϊκού κινήματος, οι σύγχρονες απαιτήσεις σε μια εποχή όπου στο όνομα του ρεαλισμού και του εφικτού ή της μοιρολατρίας υπάρχει παραίτηση κυριολεκτικά και μείωση των απαιτήσεων.

Τις τελευταίες μέρες πήγα επίσκεψη στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας κι εκεί οι εργαζόμενοι μου είπαν ότι το κύριο πρόβλημα είναι το κτιριακό, να τελειώσουν οι εργασίες του κτιρίου και να γίνουν και κάποιες προσλήψεις προσωπικού σε δεύτερη μοίρα.

Αναρωτήθηκα, εισοδηματικά προβλήματα δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι, τους φτάνουν οι μισθοί; Τα προβλήματα, το κυκλοφοριακό, το συγκοινωνιακό, του περιβάλλοντος, της παιδείας, της υγείας, δεν είναι προβλήματά τους; Δηλαδή άμα φτιαχτεί και γίνει καλύτερο το κτίριο του Γενικού Κρατικού, που πρέπει να γίνει, για να βελτιωθούν και οι συνθήκες δουλιάς, αυτό φτάνει; Κυριολεκτικά δηλαδή μείωση των απαιτήσεων.

Εκανα επίσκεψη στους παραγωγούς πορτοκαλιών στο Αργος. Η ηγεσία έκρινε ότι είναι πετυχημένο αυτό που απάντησε ο υπουργός Γεωργίας στη δική μας ερώτηση. Οτι ναι πρέπει να αποζημιωθούν, αλλά δεν μπορώ να τους αποζημιώσω, γιατί με εμποδίζει η ΕΕ. Τι θα κάνω; Θα πάω στην ΕΕ, θα υποβάλω ένα χαρτί, θα γίνει μια Επιτροπή, θα κάνει καταγραφή του προβλήματος, θα το εξετάσει και θα δούμε σε 1-2 χρόνια αν συμφωνούν να δώσουν παροχές. Με κάτι τέτοια αναστέλλονται οι αγώνες, περνάει ο καιρός και η μοιρολατρία γίνεται οξύτερη».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε ακολούθως: «Θέλουμε λοιπόν να συζητήσουμε όλα αυτά τα προβλήματα συγκεκριμένα, σε βάθος και να συμβάλουμε στο μέτρο της ευθύνης μας - και νιώθουμε ευθύνη - στην αναζωογόνηση ενός σύγχρονου πραγματικά αγωνιστικού κινήματος, που δεν περιορίζεται στις προγραμματισμένες διαδηλώσεις και απεργίες στο παρά 5 ή στο και 5, δεν περιορίζεται στην πραγματοποίηση κάποιων πρακτικών ενεργειών για την τιμή των όπλων ή κάτω από την πίεση των αναγκών, αλλά είναι ένα κίνημα με πρόγραμμα, με στόχους, με κλιμάκωση, με σχέδιο δράσης και με προμετωπίδα τις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Ξέροντας ότι στις σημερινές συνθήκες δεν μπορούμε να παλεύουμε όπως παλεύαμε στη δεκαετία του '70, του '80, ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν περάσει, η ιμπεριαλιστή επιθετικότητα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα και επομένως ούτε μπορούμε να επιλέξουμε να προσαρμοστούμε σ' αυτά τα δεδομένα, εμείς δεν το επιλέγουμε, ούτε όμως από την άλλη μεριά μπορούμε να παλεύουμε με τον ίδιο τρόπο που παλεύαμε πριν μερικά χρόνια.

Δε θα μείνουμε όμως μόνο στη συζήτηση των επιμέρους, ξεχωριστών, οπωσδήποτε πολύ σοβαρών, καθημερινών προβλημάτων. Θέλουμε να προχωρήσουμε τη συζήτηση παραπέρα. Πώς θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατρεπτικής λύσης προοπτικής.

Γιατί έχει αποδειχτεί ότι ο αγώνας χαρακωμάτων, ο αμυντικός αγώνας, ο αγώνας της αντίστασης, είναι πολύ σημαντικός, αλλά έχει περιορισμένα αποτελέσματα, ακόμη κι αν φτάνει σε πάρα πολύ κορυφαίες στιγμές πάλης».

«Θέλουμε, λοιπόν - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - να συζητήσουμε τις βασικές προϋποθέσεις για να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις ο λαός και όχι τα κόμματα εξουσίας, όχι οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας, όχι οι δυνάμεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις είναι η διαμόρφωση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής λαϊκής συμμαχίας, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καιρού μας, που έχει πολιτικό πρόγραμμα κατευθύνσεων, έχει προγραμματική κατεύθυνση, που εμπνέει και οργανώνει το λαό, που αναπτύσσεται στο έδαφος των αγώνων και που βάζει πλώρη για βαθιές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης, βάζει πλώρη και στο θέμα της εξουσίας.

Θα μου πείτε, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ακριβώς τώρα, εκτιμάμε ότι είμαστε σε μια περίοδο, και στην Ελλάδα και διεθνώς, όπου η οικονομική ύφεση και παρατείνεται και μπορεί να περάσει και σε μεγαλύτερο βάθος. Εκτιμάμε ότι είναι η περίοδος εκείνη, που έρχεται νέο κύμα αντιδραστικών μέτρων, πριν οι λαοί προλάβουν να αντιδράσουν.

Εκτιμάμε ότι η οικονομική ύφεση, που συγχρονισμένα περίπου αγκαλιάζει τον καπιταλιστικό κόσμο, μπορεί να δημιουργήσει και προϋποθέσεις και πολιτικής κρίσης σε ορισμένες χώρες ή σε ορισμένες περιοχές. Αν θέλετε, η ίδια η διεύρυνση της ΕΕ πυροδοτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις και τις αντιθέσεις της ΕΕ με τις ΗΠΑ.

Εκτιμάμε, λοιπόν, ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρχουν γεγονότα. Σημασία, λοιπόν, έχει για τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, για το λαό, για το εργατικό κίνημα, για το γενικότερο λαϊκό κίνημα, να αποκτήσουμε την ικανότητα της πρόγνωσης και της πρόβλεψης.

Οχι βλέποντας και κάνοντας. Να είμαστε έτοιμοι και για πιο δύσκολες στιγμές, για πιο δύσκολες και σκληρές φάσεις, δεν τις περάσαμε ακόμα, αλλά να είμαστε έτοιμοι και για μεγάλες δυνατότητες στο λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και αλλού να πάμε μπροστά».

«Μ' αυτήν την έννοια, λοιπόν ,θέλουμε να ανοίξουμε πολύ συγκεκριμένα το θέμα αυτής της συμμαχίας κι, αν θέλετε, να συζητήσουμε το ζήτημα ουσιαστικά. Συμμαχία σε ποια γραμμή και με ποιο στόχο;», συμπλήρωσε και συνεχίζοντας επισήμανε:

«Στο κείμενο που έχετε διαβάσει - όπως ξέρετε, η Κεντρική Επιτροπή έδωσε πιο επεξεργασμένες τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου - διαγράφουμε τις βασικές θέσεις και κατευθύνσεις μας, γιατί θεωρούμε ότι ο διάλογος πρέπει να γίνεται με ανοιχτά χαρτιά, όχι με γενικούς τίτλους.

Εμείς, λοιπόν, θεωρούμε ότι η συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για να γίνει, πρέπει να έχει εξασφαλίσει την αναγκαία κατεύθυνση που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες.

Εμείς θεωρούμε ότι αυτή η συμμαχία είναι εκ των ων ουκ άνευ, πρέπει, όμως, να διαμορφώνεται σε μια κατεύθυνση ουσιαστικής αντίθεσης με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, του μεγάλου κεφαλαίου, την ιμπεριαλιστική πολιτική, όπως χαράσσεται στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και εσωτερικεύεται στη χώρα μας, ξεκινώντας από το πεδίο της οικονομίας μέχρι το εποικοδόμημα, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και τα πάντα. Πρέπει να υπάρχει ενιαία κατεύθυνση αντίθεσης και, ταυτόχρονα, να ανοίξουμε το ζήτημα της εξουσίας».

«Θα ήθελα να πω δυο λόγια σ' αυτό. Αναμφισβήτητα, εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι στο θέμα της εξουσίας δεν απαιτούμε να υπάρχει ενιαία αντίληψη στα θέματα του σοσιαλισμού, όπως τα βλέπουμε εμείς ή, αν θέλετε, στο ίδιο το ζήτημα του σοσιαλισμού, που, κατά τη γνώμη μας, είναι αυτός που πρέπει να αποτελέσει την κατάληξη του άλλου δρόμου του αγώνα. Θεωρούμε, όμως, ότι όσες διαφορές και να υπάρχουν, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένα πράγματα. Βεβαίως, μέσα από μια συζήτηση, αλλά και με δοκιμασία στην κοινή δράση.

Υπάρχουν 1-2 πολύ χοντρά ζητήματα σ' αυτό το θέμα της άλλης διακυβέρνησης, της άλλης εξουσίας. Αν δεν τα έχουμε καθαρά σαν προοπτική, θα δυσκολευτούμε και στον καθημερινό αγώνα. Να ξεκινήσω μ' ένα παράδειγμα:

Πάρτε τη Βενεζουέλα, πάρτε το παράδειγμα της Βραζιλίας, για να μην πάω στο παρελθόν, στο παράδειγμα της Επανάστασης των Γαριφάλων της Πορτογαλίας ή της Χιλής του Αλιέντε. Μιλάω, δηλαδή, για παραδείγματα, τα οποία λίγο - πολύ είναι πιο κοντά και στις σκέψεις των δυνάμεων με τις οποίες συνεργαζόμαστε ή θέλουμε στην πορεία να συνεργαστούμε.

Πάρτε το θέμα της Βενεζουέλας. Εκεί σημειώθηκε μια μεγάλη λαϊκή νίκη με μια οξυμένη ταξική πάλη. Δείτε, όμως, τι δυσκολίες αντιμετωπίζει αυτή η νέα εξουσία, η οποία, μάλιστα, δημιούργησε και νέους θεσμούς λαϊκής εξουσίας. Δε στηρίχτηκε στο πια - όχι αποδυναμωμένο - ξεπεσμένο συνηθισμένο αστικό Κοινοβούλιο. Συναντάει τεράστιες δυσκολίες. Οχι γιατί υπάρχει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Αυτός είναι σίγουρο ότι θα προσπαθούσε να επέμβει. Καμιά αλλαγή δεν την αφήνουν, θα προσπαθήσουν να επέμβουν. Συναντάει, όμως, τεράστιες δυσκολίες, γιατί η πλουτοκρατία της Βενεζουέλας κρατάει στα χέρια της τους βασικούς τομείς της οικονομίας, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Πάρτε το πετρέλαιο. Πού ανήκει όλο αυτό το χρυσάφι, που έχει στα χέρια της η Βενεζουέλα, που είναι η 5η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή πετρελαίου; Σε ποια χέρια βρίσκεται; Στα χέρια της πλουτοκρατίας. Ο,τι αποφάσεις να πάρει η κυβέρνηση πάνω σ' αυτό το ζήτημα, αποφασίζουν, με τις πλάτες βεβαίως των ΗΠΑ και άλλων αντιδραστικών δυνάμεων, να κάνουν λοκ άουτ οι ιδιοκτήτες των πετρελαιοπηγών και αυτοί που έχουν την ευθύνη της εμπορίας πετρελαίου και μπορούν να φέρουν το λαό σε απόγνωση. Και όχι μόνο σ' αυτόν τον τομέα, και σε άλλους.

Δείτε τι έγινε στη Βραζιλία. Με τα δεδομένα τα σημερινά, αποτυπώθηκε ένας συγκεκριμένος συσχετισμός δύναμης υπέρ του λαού με τη νίκη αυτού του λαϊκού μετώπου, με επικεφαλής έναν, ας πούμε, αντιιμπεριαλιστή σοσιαλδημοκράτη για τα πλαίσια της Λατινικής Αμερικής.

Μόλις ξεκίνησε η κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα, ποιο πρόγραμμα; Να τρώνε οι φτωχοί πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Αυτό είπε. Πρωί - μεσημέρι και βράδυ. Σκεφτείτε τι κατάσταση υπάρχει, για να έχεις ένα τέτοιο σύνθημα. Και, φαντάζομαι, είναι οι πολλοί αυτοί που δεν τρώνε, όχι οι λίγοι. Είπε εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, κατά της άγνοιας. Με τα πρώτα βήματα που έκανε, καθορίζουν, αυτόν θα βάλεις υπουργό Οικονομίας, αυτόν θα βάλεις υπουργό Αμυνας, αυτό θα κάνεις.

Δηλαδή, στις θέσεις - «κλειδιά» θα βάζεις εκπροσώπους όχι έναν πλουτοκράτη, όχι έναν αστό πολιτικό που λέμε εμείς, αλλά θα βάλεις τον πρόεδρο, ας πούμε, του ΣΕΒ, θα βάλεις τον πρόεδρο του τάδε συνδικάτου των εργοστασιαρχών.

Επομένως εμείς, οι οποίοι θέλουμε πραγματικά να επιβάλουμε ουσιαστικές αλλαγές στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, γιατί αν δεν υπάρχουν αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο, στο επίπεδο της εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρχουν και αλλαγές υπέρ του λαού, πρέπει ακριβώς να σκεφτούμε πώς θα είναι αυτή η εξουσία, ποια θα είναι η βασική της κατεύθυνση, πού θα παλέψει. Οχι, βέβαια, σε ένα περιβάλλον ιδανικό, αλλά σ' εκείνο, που τουλάχιστον η ίδια η χώρα θα μπορεί να αντιστέκεται.

Μ' αυτήν την έννοια, μιλάμε για την ανάγκη της κοινωνικοποίησης ευρύτατων τομέων της οικονομίας και ιδιαίτερα των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Γι' αυτό μιλάμε για έναν πανεθνικό λαϊκό σχεδιασμό, που παίρνει υπόψη όλο το λαό και όλες τις περιοχές της Ελλάδας και όχι μόνον περιορισμένα τη μια ή την άλλη περιοχή ή τον έναν ή τον άλλο τομέα».

Καταλήγοντας η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Με αυτή την έννοια - δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες - πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει ένας ευρύτατος διάλογος, ανοιχτός μέσα στο λαό εν δράσει και όχι διάλογος κλεισμένοι μέσα στα γραφεία, παζαρεύοντας, αν θέλετε, τη διατύπωση της μιας ή της άλλης φράσης. Αυτή είναι η ουσία της πρότασής μας. Είναι δηλαδή η πρωτοβουλία που παίρνει η Κεντρική Επιτροπή να ανοίξει αυτό το διάλογο που θέλουμε να είναι και από τα πάνω και από τα κάτω, σε όλη την κλίμακα αν θέλετε του λαϊκού κινήματος και σε όλη την κλίμακα της κοινωνικής ζωής.

Πιστεύουμε ότι είμαστε πιο ώριμοι σήμερα γι' αυτή τη δραστηριότητα. Είναι πιο ανοιχτός ο ορίζοντας για συζητήσεις. Είναι η κοινή δράση που είχαμε με λαϊκές δυνάμεις, με πολιτικές δυνάμεις, που επιτρέπει να δούμε έναν πιο ολοκληρωμένο πολιτικό διάλογο που θα μας βοηθάει να ανταποκρινόμαστε για τις καθημερινές μας ανάγκες».

Τέλος, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε και στη διαδήλωση του Ναυπλίου την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά και στο θέμα του πολέμου, το Κυπριακό και άλλα ζητήματα που βρίσκονται στην επικαιρότητα. Οπως τόνισε:

«Θέλω να υπογραμμίσω ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μαζί με άλλες δυνάμεις που συνεργάζεται, δραστηριοποιηθήκαμε το τελευταίο διάστημα για να υπάρξει ένα μαζικό λαϊκό κίνημα με την ευκαιρία της Ελληνικής Προεδρίας. Και λέω με την ευκαιρία, με την έννοια ότι αυτό το Κίνημα έπρεπε να υπάρχει ακόμα κι αν δεν υπήρχε η Ελληνική Προεδρία. Διότι τα θέματα που θα προωθήσει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι θέματα τα οποία θα τα προωθούσε κι αν στην Προεδρία ήταν το Λουξεμβούργο ή η Ολλανδία ή άλλη χώρα.

Πού συγκεντρώνουμε την προσοχή μας; Στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα αλλά και στον πόλεμο του Ιράκ. Ας μην αποπροσανατολιζόμαστε που πολλαπλασιάζονται οι παρεμβάσεις που λένε ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική διευθέτηση. Αυτοί που μιλάνε για ειρηνική διευθέτηση, είναι αυτοί που θέλουν να επιβάλουν τους ιμπεριαλιστικούς όρους, που θέλουν να βάλουν τον ιρακινό λαό να περπατάει κυριολεκτικά με τα "τέσσερα", που θέλουν να βάλουν τους αραβικούς λαούς ακόμα πιο βαθιά στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτούς που λένε ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική διευθέτηση. Εμείς πρέπει να παλέψουμε για την πραγματική ειρήνη. Οχι στον πόλεμο, όχι στη συμμετοχή της Ελλάδας, με κανένα τρόπο σε αυτόν τον πόλεμο κι αν θέλετε αυτό είναι το κυρίως που κρίνει το φιλειρηνικό κίνημα στην Ελλάδα και να συνδυάσουμε τον αγώνα κατά του πολέμου με το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για τα εσωτερικά πράγματα στη χώρα του, για την εξέλιξη στη χώρα του. Αν δεν το δούμε συνδυασμένα, τότε μπορεί να έχουμε την ειρήνη του νεκροταφείου παγκόσμια, αλλά δε νομίζω ότι κανείς θέλει ενός τέτοιου τύπου ειρήνη.

Πρέπει να συνδυάσουμε αυτόν τον αγώνα με την υπεράσπιση του κυπριακού λαού, των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, που πραγματικά βρίσκεται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του σχεδίου Ανάν, με τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, αλλά και με την αλληλεγγύη μας στο λαό της Βενεζουέλας, ακόμα και σε όλους τους λαούς της Γης, στο λαό της Βόρειας Κορέας που βρίσκεται επίσης τώρα κάτω από τους εκβιασμούς των Αμερικανών, υπέρ εκείνων των λαών που οι Αμερικανοί τους έχουν εντάξει στην άμεση στρατηγική επίθεσης».

«Στο Ναύπλιο πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. Εμείς πρέπει να ξέρετε ότι υποστηρίζουμε αυτό το διεθνές κίνημα που εξελίσσεται και το οποίο πήρε τη μορφή των διεθνών κοινών δραστηριοτήτων σε κάθε χώρα που συγκεντρώνονται οι περιφερειακοί, οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως τους λέμε εμείς, είτε αυτοί είναι καθαρά οικονομικοί οργανισμοί, είτε είναι στρατιωτικοπολιτικοί κλπ., κλπ.

Εκτιμούμε ότι αυτό το κίνημα είναι πολύμορφο. Είναι ένα κίνημα που πραγματικά μπαίνουν ευρύτατες δυνάμεις μέσα, οι οποίες μεταξύ τους έχουν και πολύ διαφορετικές απόψεις. Είναι ένα νέο κίνημα και είναι πάρα πολύ φυσικό να είναι και αδιαμόρφωτο. Δε μας φοβίζει. Ετσι ξεκινάνε τα κινήματα, με πολλές δυνάμεις, αδιαμόρφωτες και με αντιπαραθέσεις αν θέλετε μέσα στους κόλπους αυτού του κινήματος.

Εμείς ξεχωρίζουμε όλες εκείνες τις δυνάμεις, οι οποίες από διαφορετικές εμπειρίες, από διαφορετικές ιστορικές καταβολές, υιοθετούν τα α' ή τα β' συνθήματα, ακόμα κι αυτά που εμείς τα βλέπουμε λαθεμένα και ουτοπικά, ξεχωρίζουμε αυτές από την οργανωμένη προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια με πολιορκητικό κλοιό τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες δυνάμεις, αυτό το κίνημα να τιθασευτεί, να αλλοιωθεί, να ποδηγετηθεί. Σε αυτό τον τομέα εμείς δεν πρόκειται να σιγήσουμε. Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις μέσα στο κίνημα.

Αναμφισβήτητα μπορεί με αυτές τις δυνάμεις να βρεθούμε στο Ναύπλιο μαζί, στον ίδιο χώρο διαδήλωσης. Θα βρεθούμε. Αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε και σε διεθνές επίπεδο και στην Ελλάδα να βιαστεί η πραγματικότητα και να μπει ένα ενιαίο καπέλο σε αυτές τις εκδηλώσεις - διαδηλώσεις.

Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει πολυσχηματικότητα, θα υπάρχει μια πολυμορφία στις οργανώσεις που εν πάση περιπτώσει συντονίζουν αυτές τις εκδηλώσεις. Αυτό είναι αναπόφευκτο σε ένα τέτοιο κίνημα, δεν ενιαιοποιείται το κίνημα ούτε με τη βία, ούτε γιατί η σοσιαλδημοκρατία έχει πολύ χρήμα και μέσω χρηματοδοτήσεων προσπαθεί να ενιαιοποιήσει αυτό το κίνημα.

Αυτό που έχει σημασία, είναι στο Ναύπλιο να 'ρθουν οι πάντες. Να έρθουν κι εκείνοι οι οποίοι αυτή τη στιγμή δεν εκφράζονται μέσα από οργανωμένα σχήματα, να 'ρθουν με την οικογένειά τους, με την παρέα τους, με το γείτονά τους, με το ΙΧ τους, με το πούλμαν που θα νοικιάσουν. Δε μας ενδιαφέρει δηλαδή στο Ναύπλιο να υπάρχει μία αναμέτρηση ανάμεσα στις οργανωμένες δυνάμεις που παίρνουν μέρος σε αυτό το κίνημα. Πρέπει να έρθουν οι πολλοί που θα δεχτούν τα πυρά και τις συνέπειες αυτής της πολιτικής.

Και έχει σημασία στην εναρκτήρια αυτή εκδήλωση να διατρανωθεί η θέληση του ελληνικού λαού και να γίνει ένα βήμα για την καλύτερη, για την αναζωογόνηση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα. Τότε θα έχουμε πετύχει. Δεν είναι μόδα για μας η συμμετοχή σε διεθνείς κινητοποιήσεις. Είναι ανάγκη και σε εθνικό επίπεδο να ανέβει η μαζικότητα των αγώνων και ο διεθνής συντονισμός».