«Πολιτική αντίδραση σε όλη τη γραμμή». Ο χαρακτηρισμός του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό έρχεται αβίαστα στο νου, βλέποντας τα κείμενα και τις αποφάσεις τη Συνόδου Κορυφής της Χαλκιδικής. Το ειδυλλιακό περιβάλλον της Σιθωνίας και το χλιδάτο «Πόρτο Καρράς» δεν μπορεί να αποκρύψει μια σκλήρυνση «μέσα και έξω» του ευρω-οικοδομήματος των πολυεθνικών. Κατ' αρχήν προς τα έξω: Η ΕΕ αφήνει στην άκρη τα προσχήματα, που, για λόγους ιδιοτελών συμφερόντων, επικαλέστηκε στον πόλεμο κατά του Ιράκ, και συμπεριφέρεται πλέον ως «καθαρός» ιμπεριαλιστής. Υιοθετεί και νομιμοποιεί το δόγμα του προληπτικού πολέμου για την επιβολή των συμφερόντων της ανά τον κόσμο.

Από κοντά, αναγνωρίζει με κάθε επισημότητα ότι η χρήση βίας (πόλεμος) είναι ενδεδειγμένη, όταν πρόκειται να αντιμετωπιστεί η διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής. Εννοείται ότι το ποιος κατέχει τέτοια όπλα το καθορίζουν αυτοί που έχουν τόσα όσα για να καταστρέψουν τη γη πολλές φορές... Στο ίδιο πλαίσιο, η «αλλαγή καθεστώτος» σε ένα «κράτος - παρία», μια χώρα που βαφτίζουν ταραξία ή τρομοκράτη, (διάβαζε Ιράκ, Κούβα, Ιράν, Συρία, κ.ο.κ.), είναι «θεμιτός» στόχος για την «Ευρώπη της ειρήνης και της προόδου»... Ολα αυτά, στο όνομα της απειλής της «διεθνούς τρομοκρατίας» και της ενίσχυσης της διεθνούς (νέας) τάξης...

Οσο για την «προς τα μέσα» σκλήρυνση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, το σχέδιο Συντάγματος μιλάει από μόνο του: Είναι η άρνηση της (αστικής) δημοκρατίας, η ακύρωση των κατακτημένων δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, η παραπέρα αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας... Ο «χάρτης» αυτός, πάει μαζί με τις στρατηγικές της Λισαβόνας, το γκρέμισμα του κράτους Πρόνοιας, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κ.ο.κ. Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη: Οσο πιο πολύ σκληραίνει η ΕΕ, τόσο πιο εύκολα «θρυμματίζεται»...