Με μια συνέντευξη - διακήρυξη, ο Μίκης Θεοδωράκης απευθύνεται από την «Καθημερινή» της Κυριακής, στους «ορφανούς ψηφοφόρους», όπως αναφέρει, της Αριστεράς και τους καλεί «να γυρίσουν την πλάτη στα δύο κόμματα εξουσίας».

Συγκεκριμένα τονίζει: «Αν ζητώ να ψηφίσουν την Αριστερά, το κάνω γιατί νομίζω ότι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στα υπάρχοντα στη Βουλή κόμματα της Αριστεράς μερικές από τις βασικές πολιτικές που κάνουν την Αριστερά να ξεχωρίζει από τα κόμματα εξουσίας και φυσικά από το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτά τα θέματα, όπως της Εξάρτησης, της Ειρήνης, της Παγκοσμιοποίησης και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ειδικά σήμερα, μετά το Δόγμα Μπους, αναδεικνύονται σε εθνικά προβλήματα ιστορικής σημασίας απέναντι στα οποία μόνον η λέξη Αντίσταση ταιριάζει, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τώρα πριν να είναι αργά για το λαό μας. Και τέτοια Αντίσταση μόνον η Αριστερά είναι σε θέση να ξεκινήσει.

Ετσι, το κάλεσμά μου δεν εκφράζει έναν ακόμα κομματικό πατριωτισμό, αλλά θέλει να είναι κατ' αρχήν μια φωνή αντίστασης στην επερχόμενη πλήρη και άνευ όρων πρόσδεση της χώρας μας σε μια νέα διεθνή πολιτική που συνοψίζεται στην κατάργηση του ΟΗΕ και την επιβολή του νόμου των συμφερόντων των ΗΠΑ και που είναι αντίθετη προς τα ιδεώδη της ελευθερίας και της εθνικής υπερηφάνειας με τα οποία ζήσαμε εμείς οι Ελληνες».

Συνεχίζοντας κάνει λόγο για «μια πραγματικότητα που επιβάλλει να γυρίσουμε την πλάτη στα δύο κόμματα εξουσίας, ψηφίζοντας Αριστερά (είτε κατέβει στις εκλογές ενωμένη, είτε όχι)». Και προσθέτει: «Η ψήφος στην Αριστερά είναι ψήφος στην ειρήνη, ψήφος για τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι μια ουσιαστική διαμαρτυρία και αντίσταση στην κοινωνική ανισότητα, στην εξάρτηση, στην παγκοσμιοποίηση».

Ακολούθως σημειώνει: «Επιμένω στη θέση μου, ψηφίζω Αριστερά με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Το ζητούμενο για μένα είναι να αυξηθεί η δύναμη της Αριστεράς συνολικά, ώστε να κερδίσει έστω και ένα μόνο μερίδιο από την πραγματική της δύναμη, την οποία υπολογίζω σήμερα σε διψήφιο αριθμό. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι η Αριστερά μετά τις εκλογές θα είναι σε θέση να αποτελέσει το μοναδικό ανάχωμα υπεράσπισης των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού που απειλούνται από τις νέες συνθήκες εθνικής, κοινωνικής και προσωπικής ζωής που θέλουν να επιβάλουν στη χώρα μας οι κυρίαρχοι διεθνείς κύκλοι στη νέα εποχή των πολεμικών συρράξεων και της ολοκληρωτικής καταστροφής και λεηλασίας των λαών (Ιράκ).

Επομένως, θέτω μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Αριστεράς και των υπολοίπων κομμάτων εξουσίας και συνδέω την ουσιαστική άμυνα του λαού μας με τη δύναμη της Αριστεράς μέσα κι έξω από τη Βουλή. Τυχόν νέα συρρίκνωση των δυνάμεών της θα αποτελέσει τραγωδία, κυρίως για τους εργαζόμενους και την ελληνική νεολαία, τις επιπτώσεις της οποίας όταν θα τις αντιληφθεί ο ελληνικός λαός, θα είναι πολύ αργά».

Συνεχίζοντας περιγράφει τα προβλήματα που οριοθετούν τα δύο αυτά στρατόπεδα. «Είναι, τονίζει, κυρίως, τα προβλήματα της Ειρήνης, της Εξάρτησης, της Παγκοσμιοποίησης και της Κοινωνικής Ανισότητας». Επισημαίνει ακόμα ότι «η πολιτική της εξάρτησης έχει συμμάχους της εγχώριους κυρίαρχους κύκλους, οι οποίοι διαχειρίζονται μονοπωλιακά τα διαμόρφωση της κοινής γνώμης». Αναφορικά με το πρόβλημα της Ειρήνης επισημαίνει τον κίνδυνο ο ίδιος λαός που «δίνει το μεγάλο "παρών" ενάντια στους πολέμους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ (...) να υποστηρίξει άθελά του μέσω της ψήφου του (σ.σ. σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) τις ενέργειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ».