Του Τάσου Αναστασίου από τα «Νέα»

Αυτοί, που τόσο γρήγορα ξέχασαν τα εγκλήματά τους στο Βιετνάμ, στη Γιουγκοσλαβία, στην Παλαιστίνη, σ' όλα εκείνα τα «μη πολεμικά» μέτωπα που καθημερινά σακατεύουν εκατομμύρια ανθρώπους.

Αυτοί, που γεμίζουν το πουγκί τους, λιώνοντας στο καμίνι της καθημερινής εκμετάλλευσης άπειρες ποσότητες απ' αυτό το θείο δώρο που ονομάζεται εργατική δύναμη.

Αυτοί, που βιάζονται μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ να «απελευθερώσουν» και την Κούβα.

Καμία θλίψη. Για τους «επιχειρηματίες» μιας χώρας που παράγει το ένα τέταρτο των φυλακισμένων όλου του κόσμου.

Καμία θλίψη. Γι' αυτούς που έχουν κάνει φυλακή όλο τον πλανήτη.

Καμία θλίψη. Για όλους αυτούς που ακόμα και σήμερα υμνούν την «επιχειρηματικότητα» και στις εφημερίδες τους ονομάζουν τα βασανιστήρια «κακομεταχείριση».

Ούτε για τους άλλους. Αυτούς που εξορμούν με τανκς φορτωμένα θάνατο, για να τινάξουν γειτονιές αιώνιες στον αέρα και ύστερα θυμούνται τι σημαίνει «προσβολή νεκρού».

Αυτοί που βλαστημάνε την ίδια τη ζωή!

«Ξυγκόθρεπτους λεκέδες», τους ονόμασε ο ποιητής. Ολους αυτούς που χύνουν τόνους μελάνι για να πείσουν πως δεν αντέχει το πουγκί των βιομηχάνων ένα ευρώ αύξηση στα μεροκάματα κι ανακαλύπτουν τώρα - για να αθωώσουν το ΠΑΣΟΚ και τους βιομηχάνους - πως η Κομισιόν συνιστά λιτότητα.

Αυτοί που έσπευδαν να χαρακτηρίσουν «μαξιμαλισμό» την εκτίμηση του ΚΚΕ πως μια οικογένεια δεν μπορεί να ζήσει με 2.000 ευρώ το μήνα. Και τώρα ακόμα που η τεκμηρίωση αυτής της εκτίμησης γίνεται πρωτοσέλιδη, αρνούνται να πουν το αυτονόητο: Οτι χρειάζονται πραγματικές αυξήσεις στα μεροκάματα. Οχι που θα δικαίωναν και σ' αυτό το ΚΚΕ...

Δεν μπορούν να κουκουλώσουν το καθημερινό έγκλημά τους. Δε πα' να δίνουν δισ. για την τρομοκράτηση του κόσμου, αργά ή γρήγορα με το δικό τους σχοινί θα «κρεμαστούν».

Καμία θλίψη.