Τα χαράματα της Τρίτης 5 Σεπτέμβρη του 1967 ο Γιάννης Χαλκίδης, σε ηλικία μόλις 27 ετών, έπεφτε νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του αρχιβασανιστή της χούντας υπομοίραρχου Τετραδάκου, πληρώνοντας με την ίδια του τη ζωή το όραμά του για μια Ελλάδα ελεύθερη από ντόπιους και ξένους δυνάστες. Ενας από τους χιλιάδες κομμουνιστές μάρτυρες, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο των λαϊκών αγώνων, σε κάθε περίοδο της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους παρακαταθήκη το πρόσταγμα της ανυπακοής, απείθαρχης στάσης σε κάθε αντιδραστικό κέλευσμα που επιχειρεί να καλλιεργήσει τη μοιρολατρία, τη λογική του «ανίκητου» ισχυρού. Στις αρχές ακόμα της χούντας, ο Γιάννης Χαλκίδης καταγράφηκε σαν ένα από τα πρώτα θύματά της. Στα βήματά του, το λαϊκό κίνημα κατόρθωσε εφτά χρόνια μετά αυτό που τότε φαινόταν ακατόρθωτο: Να γκρεμίσει την αμερικανοκίνητη χούντα, χάρη στην πίστη του πως όταν ένας λαός θέλει, μπορεί.

Ο σπόρος που έριξε ο Γιάννης Χαλκίδης έπεσε σε εύφορο έδαφος. Τόσο στους συντρόφους του, όσο και στην οικογένειά του, η οποία μπροστά στις ευρωεκλογές, καταθέτει σήμερα την αμέριστη στήριξή της στο ΚΚΕ, καλώντας τους εργαζόμενους και τη νεολαία να φτάσουν την Κυριακή στην κάλπη με το κόκκινο ψηφοδέλτιο της αντίστασης στα χέρια. Κι από τη Δευτέρα στους αγώνες, μέχρι να βρουν δικαίωση τα οράματα όσων δεν κιότεψαν και αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι σ' αυτούς που άλλοι ονόμαζαν και τότε «ανίκητους» και «ισχυρούς»...